ප්‍රශ්නය
දෙවියන්වහන්සේට ගෞරව කරන දේවල් කිරීමෙන් පමණක් ඔබේ ජීවිතය ගත කළ හැකිද?
පිළිතුර
සෑම කිතුණුවකුටම අවශ්‍ය වන්නේ දෙවියන්වහන්සේට ගෞරව කිරීමටයි. ව්‍යතිරේකයකින් (විරුද්ධත්වයකින්) තොරව අප කරන සෑම දෙයක්ම උන්වහන්සේට ගෞරවයක් ගෙන එන්නේ නම් එය හොඳ නොවේ ද? නමුත් කිතුණුවකුට පාපයක් නැති තැනට පැමිණිය හැකිද? කාලයත් සමඟම අප කිසිදා පැකිළෙන්නේ නැති තරමට ආත්මිකව වර්ධනය වේ යැයි අපේක්ෂා කිරීම සාධාරණද? මෙම ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දෙකක් තිබිය හැක.
ප්‍රථමයෙන්ම, ශුද්ධව ජීවත්වීම දෙවියන්වහන්සේගේ සෑම දරුවෙකුගේම අරමුණ විය යුතුය. දෙවියන්වහන්සේ අපට අණ කරන්නේ “මා ශුද්ධව සිටින්නා සේම ශුද්ධව සිටින්න” (1 පේතෘස් 1:16). ඒ වගේම උන් වහන්සේ අපට ඒ සඳහා බලය ලබා දෙනවා. දෙවන පේතෘස් 1:3 පවසන්නේ, “උන් වහන්සේගේ දිව්‍යමය බලය උන්වහන්සේගේම තේජසින් හා යහපත්කමෙන් අපව කැඳවාගත් තැනැන් වහන්සේ පිළිබඳ අපගේ දැනුම තුළින් දේවභක්තික ජීවිතයකට අවශ්‍ය සියල්ල අපට ලබා දී ඇත.” පේතෘස් 5-7 පදවල එකිනෙකා මත ගොඩනැගෙන අධ්‍යාත්මික වර්ධනයේ පියවර ලැයිස්තුගත කරයි: ඇදහිල්ල, ගුණවත්කම, දැනුම, ආත්ම දමනය, නොපසුබට උත්සාහය, දේව භක්තිය, සහෝදර කරුණාව සහ අගාපේ ප්‍රේමය. ඉන්පසු උන්වහන්සේ මෙම පුදුම සහගත පොරොන්දුව සමඟ අවසන් කරයි: “මක්නිසාද ඔබ මේවා කරන්නේ නම්, ඔබ කිසිදා පැකිළෙන්නේ නැත” (10 පදය). ඉතින් මෙයින් අදහස් කරන්නේ පරිපූර්ණත්වය කළ හැකි බව ද?
මෙම ඡේදයට අනුව, එය. දෙවියන්වහන්සේගේ කැමැත්තට අඛණ්ඩව යටත් වීමෙන් හිතාමතා පව් ජය ගත හැකිය. කෙසේ වෙතත්, සෑම ඇදහිලිවන්තයෙකුම සම්පූර්ණ ජයග්‍රහණයෙන් අඛණ්ඩව ජීවත් වන බව පේතෘස් ඇඟවුම් නොකරයි. ඔහු සරලව පවසන්නේ මෙම ගුණාංග අප තුළ බහුලව තිබේ නම්, අප පාපයේ උගුල්වලට හසු නොවන බවයි. දෙවියන් වහන්සේ කරන ආකාරයට අපි සෑම විටම අගාපේ ප්‍රේමය ප්‍රකාශ කරන බව සත්‍ය වශයෙන්ම පැවසිය හැක්කේ අපෙන් කීයෙන් කීදෙනාටද? සෑම අවස්ථාවකදීම අපට සියලු දැනුම තිබේද? අපට ඉලක්කයක් ඇත, එනම් යේසුස්වහන්සේ මෙන් වීම (රෝම 8:29; 1 යොහන් 4:17). නමුත් අපට එම ඉලක්කයට එරෙහිව සටන් කරන සතුරන් දෙදෙනෙක්ද සිටිති: සාතන් සහ අපගේම පව්කාර මාංසය (රෝම 7:18-23; 1 පේතෘස් 5:8). අපගේ ජීවිත සම්පූර්ණයෙන්ම ශුද්ධාත්මයාණන්වහන්සේට යටත් වූ විට, ලිංගික දුරාචාරය, සොරකම් කිරීම සහ බොරු කීම වැනි කැමැත්තේ පාපවලට වඩා ඉහළින් ජීවත් වීමට අපට අපේක්ෂා කළ හැකිය. ඒවා අප දැනුවත්ව තෝරා ගන්නා පාපයන් වන අතර, දෙවියන්වහන්සේ අපෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ ඒවා උන් වහන්සේගේ ශක්තියෙන් සහ බලයෙන් ජය ගැනීමයි (රෝම 8:37). ඉතින් එහෙම බැලුවම අපිට කරන්න පුළුවන් දෙවියන්වහන්සේට ගෞරව කරන දේවල් විතරයි කරන්න.
අනෙක් අතට, අපි තවමත් අපගේ මාංශමය ශරීරවල සීමාවන් තුළ ජීවත් වෙමු. අපි ආත්ම අනුකම්පාව, කෝපය සහ බිය වැනි ගැටුම්කාරී ආශාවන්ට සහ චිත්තවේගයන්ට යටත් වෙමු. තනි කාම හෝ ලෝභ සිතුවිල්ලක් පරිපූර්ණත්වයට අඟවන අතර එමඟින් අපට පාපයට වඩා ඉහළින් ජීවත් විය හැකි ඕනෑම යෝජනාවක් අවලංගු කරයි. “සියලු සිතුවිල්ලක්ම ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ කීකරුකමට වහල් කරගන්න” (2 කොරින්ති 10:5) අපට අණ කර ඇත්තේ එබැවිනි. බොහෝ විට, මාංසය සමඟ ඇති ලොකුම සටන් වෙනත් කිසිවෙකු විසින් හඳුනා නොගත් ඇතුළත සිදු කරනු ලැබේ. අනිත් පව් අපි අඳුනගන්නේ බලාගෙන ගියාම විතරයි. අපි කී වතාවක් යමක් කීවාට පසුව “මම එය නොකියා සිටිය යුතුයි” කියා තේරුම් ගත්තාද?
එමනිසා, ආත්ම දමනය සහ ආත්මික මඟ පෙන්වීම්වලට ළඟා විය හැකි අතර, එය දෙවියන්වහන්සේට ගෞරව කරන දේවල් පමණක් කිරීමට හේතු විය හැකි නමුත්, “සිත සෑම දෙයකටම වඩා රැවටිලිකාර ය, මංමුලා සහගත ලෙස දුෂ්ට ය. එය දැනගත හැක්කේ කාටද?” (යෙරෙමියා 17:9). දෙවියන්වහන්සේ පෙන්වා දෙන තුරු අපි බොහෝ විට අපගේම චේතනාවන් තේරුම් නොගනිමු හෝ අපගේම වැරදි දකින්නෙමු. අප පව් රහිත යැයි කිසිවිටෙක උපකල්පනය නොකර අපගේ පාපය පාපොච්චාරණය කර අපගේ හදවත් පිරිසිදුව තබා ගැනීමට දෙවියන්වහන්සේ අපව දිරිමත් කරන්නේ එබැවිනි. පළමුවන යොහන් 1:8-9 මෙය පැහැදිලි කරයි: “අපි පාපයෙන් තොර යැයි කියා ගත්තොත්, අපි අපවම රවටා ගනිමු, සත්‍යය අප තුළ නැත. අපි අපේ පව් පාපොච්චාරණය කරන්නේ නම්, උන්වහන්සේ විශ්වාසවන්ත හා ධර්මිෂ්ඨ වන අතර අපගේ පව් අපට කමා කර සියලු අධර්මිෂ්ඨකමින් අප පවිත්‍ර කරනු ඇත.
ප්‍රඥාවන්ත කිතුණුවා ඔහු හෝ ඇය පව් රහිත පරිපූර්ණත්වයට පත්ව ඇතැයි උපකල්පනය නොකරයි. එසේ කිරීම උඩඟුකමකි, එය පාපයයි (යාකොබ් 4:6; හිතෝපදේශ 16:5). අපගේ මාර්ග සමිඳාණන්වහන්සේ සතුටු කරන්නේ දැයි බැලීමට අප අපවම පරීක්ෂා කර බැලිය යුතුය. අපට දාවිත් සමඟ යාච්ඤා කළ හැකිය, “දෙවියනි, මා සොයා මාගේ සිත දැනගන්න; මාව පරීක්ෂා කර මගේ කනස්සල්ලට පත් වූ සිතුවිලි දැනගන්න. මා තුළ යම් පිළිකුල් සහගත මාර්ගයක් තිබේදැයි බලා සදාකාලික මාර්ගයෙහි මා ගෙනයන්න” (ගීතාවලිය 139:23-24). “ස්වාමීනි, මාගේ පර්වතය සහ මාගේ ගැළවුම්කාරයාණෙනි, මාගේ මුඛයේ වචනද මාගේ සිතේ මෙනෙහි කිරීම්ද ඔබ ඉදිරියෙහි පිළිගනු ලැබේවා” (ගීතාවලිය 19:14) අපට යාච්ඤා කළ හැක. දෙවියන් වහන්සේ අපව අනුමත කිරීම සඳහා අප පරිපූර්ණ විය යුතු බව අපට හැඟෙන නීත්‍යානුකූලභාවයෙන් ද අප ආරක්ෂා විය යුතුය.
රෝම 7 හි ප්‍රේරිත පාවුල් ඔහුගේම මාංසය සමඟ කරන උද්වේගකර අරගලය වාර්තා කරන අතර එය අප සැමට දිරිගැන්වීමකි. අවසානයේදී, “අපගේ ස්වාමීන් වන යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ මාර්ගයෙන් මාව ගලවා ගන්නා දෙවියන් වහන්සේට ස්තුති වේවා!” කියා අපට පැවසිය හැක. (පදය 25). ගීතාවලිය 103:13-14 අපව සනසන්නේ අපව මවා ඇති සියල්ල වීමට අපගේ නොහැකියාව හඳුනා ගන්නා විටය: “පියෙකු තම දරුවන්ට අනුකම්පා කරන්නාක් මෙන්, සමිඳාණන්වහන්සේ තමා කෙරෙහි ගරුබිය දක්වන්නන් කෙරෙහි අනුකම්පා කරන සේක.” මක්නිසාද අප සෑදී ඇත්තේ කෙසේදැයි උන් වහන්සේ දනී, අප දූවිලි බව උන්වහන්සේ සිහිපත් කරයි. දෙවියන්වහන්සේ ඉදිරියෙහි අපගේ ධර්මිෂ්ඨකම යේසුස්වහන්සේ පමණක් බව අප මතක තබා ගන්නා විට (2 කොරින්ති 5:21), බියට වඩා ප්‍රේමයේ හදවතකින් ප්‍රීතියෙන් දෙවියන්වහන්සේට සේවය කිරීමට අපට නිදහස තිබේ.
English
දෙවියන්වහන්සේට ගෞරව කරන දේවල් කිරීමෙන් පමණක් ඔබේ ජීවිතය ගත කළ හැකිද?
