ප්‍රශ්නය
මගේම පාපයට වෛර (ද්වේෂ) කිරීමට මා ඉගෙන ගන්නේ කෙසේද?
පිළිතුර
රෝම 12:9 පවසන්නේ “නපුරට ද්වේෂ කරන්න. හොඳ දේට ඇලුම් කරන්න.” මෙම ක්‍රියාවන් එකම දෙයක කොටස් දෙකක් වන අතර ඒවා අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් රඳා පවතී. නපුරට වෛර (ද්වේෂ) කිරීමට අප ඉගෙන නොගන්නේ නම්, යහපත කෙරෙහි අපගේ ග්‍රහණය ඇත්තෙන්ම දුර්වල වනු ඇත.
අන් අය තුළ පාපයට වෛර කිරීම සාපේක්ෂව පහසුය. දැවය අපගේ ඇසෙහි තැන්පත් වී තිබියදීත්, අපගේ අසල්වැසියාගේ ඇසේ ඇති රොඩ්ඩ සොයා ගැනීමට අපි දක්ෂයි (ලූක් 6:42). අපගෙන් බොහෝ දෙනෙකුට පාපයක් හෝ දෙකක් තිබේ, එය ඉවසා සිටීමට සහ පහසුවෙන් සමාව දීමට අපට ඇත. අපේම හදවතේ පාපයට වෛර කිරීම කරනවාට වඩා පහසුයි. අපගේ මාංශය පාපයේ මිත්‍රයා (ගලාති 5:17), සහ “සියල්ල තුළ ශුද්ධ වීමට” අපගේ අරගලයේදී අපි අපගේම ස්වභාවික ආශාවන්ට එරෙහිව සටන් කරමු (1 පේතෘස් 1:15).
අපගේම පාපයට වෛර කිරීමේ පළමු පියවර වන්නේ අපට පාපය ඇති බව පිළිගැනීමයි. “අපි පාපයෙන් තොර යැයි කියාගන්නේ නම්, අපි අපවම රවටා ගනිමු, සත්‍යය අප තුළ නැත” (1 යොහන් 1:8). අපි සමිඳාණන්වහන්සේ ඉදිරියෙහි විවෘත හා අවංක විය යුතුය. දාවිත්ගේ යාච්ඤාව අපට ආදර්ශයක් විය යුතුය: “දෙවියනි, මා සොයා මාගේ සිත දැනගන්න. . . . මා තුළ යම් පිළිකුල් සහගත මාර්ගයක් තිබේදැයි බලන්න” (ගීතාවලිය 139:23-24). අපි දෙවියන් වහන්සේට භය වී (හිතෝපදේශ 8:13) අපගේ පාපය නිහතමානීව පිළිගන්නා විට, අපි උන්වහන්සේගේ සැනසීම ලබන තත්ත්වයට පත් වෙමු (යෙසායා 57:15).
අපි දෙවියන්වහන්සේව හොඳින් හඳුනන තරමට, අපි අපේ පාපයට වෛර කරන්නෙමු. ගීතිකාකරු දෙවියන්වහන්සේගේ ශුද්ධකමේ “තේජස” ගැන කතා කරයි (ගීතාවලිය 29:2). එම තේජස අපට පැහැදිලි වන තරමට, එම දීප්තිය අපැහැදිලි කිරීමට හෝ විකෘති කිරීමට තර්ජනය කරන ඕනෑම දෙයකින් අපි වැළකී සිටිමු. ආලෝකයට ආදරය කරන්නා ස්වභාවයෙන්ම අන්ධකාරයට වෛර කරයි. අප දෙවියන්වහන්සේගේ අලංකාරයට ළං වන තරමට, අපගේම පාපය අපට කැත වේ, මන්ද අසම්පූර්ණකම, පරිපූර්ණත්වය සමඟ එක පැත්තකින්, සෑම විටම පැහැදිලිවම ප්‍රමාණවත් නොවේ (යෙසායා 6:5). දෙවියන්වහන්සේව වඩා හොඳින් දැන ගැනීමට නම්, අප උන්වහන්සේගේ ශුද්ධ වචනය වන බයිබලය තුළ කාලය ගත කළ යුතුය (ගීතාවලිය 119:11, 163). තවද අප යාච්ඤාවෙන් උන්වහන්සේ සමඟ අදහස් හුවමාරු කරගත යුතුය. අපගේම පාපයෙන් වරදකරු නොවන බව හැඟී නොසිට උනන්දුවෙන් යාච්ඤා කළ නොහැක. යාච්ඤාව පාපයට ද්වේශයක් ඇති කරයි, එය දෙවියන්වහන්සේ සමඟ සමීප සම්බන්ධතාවයකට අපව යොමු කරයි.
පාපයේ ප්‍රතිවිපාක හොඳින් වටහා ගන්නා තරමට, අපගේම ජීවිත තුළ පාපයට වෛර කරන්නෙමු. පාපය දෙවියන්වහන්සේගෙන් අපව වෙන් කරයි. පාපය අපව වහල් කරයි (යොහන් 8:34). ලෝකයට ලෙඩවීම, දුක, ලැජ්ජාව සහ මරණය ගෙනාවේ පාපයයි (උත්පත්ති 2:17). යුද්ධ, සටන්, වේදනාව සහ අයුක්තිය සියල්ලටම මූලික හේතුව පාපයයි. අපාය පවතින්නේ ඇයි පව්. ලෝකයේ පාපයේ භයානක ප්‍රතිවිපාක සලකා බලන විට, එම පාපය අපගේම හදවත් තුළ සැඟවී ඇති බව සොයා ගැනීමට අපට දුකක් ඇති වේ. ලෝකයේ වේදනාවට අප දායක වීම අපි පිළිකුල් කරමු.
පාපයේ මූලාරම්භය අපි හොඳින් තේරුම් ගන්නා තරමට, අපි අප තුළම එයට වෛර කරන්නෙමු. පාපයේ ආරම්භකයා සාතන්ය (එසකියෙල් 28:15). ගැළවීමට පෙර, අපි යක්ෂයාගේ දරුවන් (යොහන් 8:44). ඇදහිලිවන්තයන් වශයෙන්, අපි තවමත් සාතන්ගේ පරීක්ෂාවන්ට මුහුණ දෙන අතර “පැරණි ආත්මය, එහි රැවටිලිකාර ආශාවන් මගින් දූෂිත වන” (එපීස 4:22). අපි “පව්කාර ස්වභාවයේ ආශාවන් තෘප්තිමත් කරන විට” (රෝම 13:14), අපි නැවතත් යක්ෂයාගේ අපිරිසිදුකම හා දූෂණය සමඟ සම්බන්ධ වෙමු.
අපි දෙවියන්වහන්සේට වැඩි වැඩියෙන් ප්‍රේම කරන තරමට, අපගේ පාපයට අපි වෛර කරන්නෙමු. අපි අපේම නොවෙමු, නමුත් අපි දෙවියන්වහන්සේට අයිති වෙමු (1 කොරින්ති 6:20). සමිඳාණන්වහන්සේ අපට ජීවන හුස්ම ලබා දී ඇත, අපගේ පාපය උන්වහන්සේව ශෝක කරයි (එපීස 4:30). අපි ආදරය කරන කෙනාට දුක දෙන දේ අපි ඉවසන්නේ ඇයි? මවක් තම දරුවා අකර්මණ්‍ය කරන රෝගයට වෛර කරන අතර, අප ස්වාමින්වහන්සේට සැබවින්ම ප්‍රේම කරන්නේ නම්, උන්වහන්සේව ශෝක කරන පාපයට අපි වෛර කරන්නෙමු.
අපගේ හැකියාවන් වඩාත් පැහැදිලිව දකින තරමට, අපගේ පාපයට අපි වෛර කරන්නෙමු. මිනිසාගේ ආත්මය සෑදී ඇත්තේ කුමක් සඳහාදැයි සිතා බලන්න! අපගේ මැවුම්කරුට ආදරය කිරීමට, කීකරු වීමට සහ මහිමයට පත් කිරීමට අපව සාදා ඇත. අපව සාදා ඇත්තේ තර්ක කිරීමට, සොයා ගැනීමට, වර්ධනය කිරීමට සහ ගවේෂණය කිරීමට ය. අපව කැඳවා ඇත්තේ මොනතරම් විශිෂ්ට හා උසස් හා ශුද්ධ කාර්යයකටද! දෙවියන්වහන්සේ අපට ලබා දී ඇති හැකියාව අක්‍රිය කර විකෘති කරන්නේ පාපයයි. අප සඳහා දෙවියන් වහන්සේගේ මුල් සැලැස්ම අවබෝධ වූ පසු, පාපයට ද්වේෂ කිරීම ස්වභාවික වේ.
අපගේ නොගැලපෙන මිතුරන් සහ පවුලේ අය ගැන අප වැඩි වැඩියෙන් සැලකිලිමත් වන තරමට, අපගේ පාපයට අපි වෛර කරන්නෙමු. අන් අය අපගේ යහපත් ක්‍රියා දකින විට, ඔවුන් ස්වර්ගයේ සිටින අපගේ පියාණන් වහන්සේට ප්‍රශංසා කරයි (මතෙව් 5:16). කෙසේ වෙතත්, ඔවුන් දකින දෙය අපගේ පාපය නම්, දෙවියන්වහන්සේගේ සතුරන් අපහාස කරනු ඇත (2 සාමුවෙල් 12:14). අපගේ පුද්ගලික පාපය අපගේ සාක්ෂියට හානියක් වන බැවින්, අපි ඊට වඩා වෛර කරමු. අපගේ ආලෝකය බුසල් කූඩයක් යට සඟවා නොගත යුතුය (මතෙව් 5:15). ආලෝකය බැබළීමට අදහස් කරන ලද අතර, පව් ආවරණය කරයි.
අපි ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ පූජාව හොඳින් තේරුම් ගන්නා තරමට, අපි අපගේ පාපයට වෛර කරන්නෙමු. එකම අහිංසක මිනිසා වන යේසුස් වහන්සේ අපගේ පාපයෙන් අපව ගලවා ගැනීම සඳහා උන්වහන්සේගේ ලේ වැගිරෙව්වා. ඇත්ත වශයෙන්ම, අපගේ පාපය උන්වහන්සේගේ මරණයට හේතු විය. අපගේ පාපය උන්වහන්සේට කස පහර දී, උන්වහන්සේට පහර දී, සමච්චල් කර, අවසානයේ කුරුසියේ ඇණ ගැසුවේය. තවද “අපි උන් වහන්සේට පිටුපා අනෙක් පැත්ත බැලුවෙමු” (යෙසායා 53:3). අපගේ ගැලවීම සඳහා යේසුස් වහන්සේ ගෙවූ මිල තේරුම් ගත් පසු, අපි උන් වහන්සේට තව තවත් ප්‍රේම කරන්නෙමු, උන්වහන්සේගේ වේදනාවට හේතු වූ දෙයට අපි වෛර කරන්නෙමු.
අපි සදාකාලිකත්වය ගැන සලකන තරමට, අපි අපගේ පාපයට වෛර කරන්නෙමු. “මනුෂ්‍යයා එක් වරක් මරණයට පත් වන අතර ඉන් පසුව විනිශ්චයට මුහුණ දීමට නියමිතයි” (හෙබ්‍රෙව් 9:27). කවුරුවත් මැරුණට පස්සෙත් පාපයට ආදරය කරන්නේ නැහැ. පාපය සතුටක් ලෙස නොව එළඹෙන විනිශ්චයේ පදනම ලෙස අප සිතන තරමට, ඉක්මනින්ම අපි අපගේම පාපයට වෛර කරන්නෙමු.
ගැලවීම ලැබීමෙන් පසුව පවා කිතුණුවන් තවමත් පව් කරති. වෙනස වන්නේ අප තවදුරටත් අපගේ පාපයට ආදරය නොකිරීමයි; ඇත්ත වශයෙන්ම, අපි අප තුළ ඇති අපිරිසිදුකමට වෛර කරන අතර එය පරාජය කිරීමට අධ්‍යාත්මික සටනක නිරත වෙමු. සමිඳාණන්වහන්සේට ප්‍රශංසා කරන්න, ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ තුළ අපට ජයග්‍රහණය ඇත: “දෙවියන් වහන්සේගේ වචනය ඔබ තුළ පවතී, ඔබ නපුරාගෙන් (දුෂ්ටයාගෙන්) ජයගෙන ඇත” (1 යොහන් 2:14).
English
මගේම පාපයට වෛර (ද්වේෂ) කිරීමට මා ඉගෙන ගන්නේ කෙසේද?
