ප්‍රශ්නය
ආත්මාර්ථකාමී වීම ගැන බයිබලය පවසන්නේ කුමක්ද?
පිළිතුර
ආත්මාර්ථකාමීත්වය යනු “තමන්ගේම අවශ්‍යතා සහ යහපැවැත්ම පිළිබඳ අප්‍රමාණ සැලකිල්ලක් ලෙස; ස්වයං ආදරය හෝ ආත්මාර්ථකාමිත්වය.” බයිබලය අපට පවසන්නේ “ආත්මාර්ථකාමී මිනිසුන්ට දෙවියන්වහන්සේව සතුටු කිරීමට නොහැකි වනු ඇත” (රෝම 8:8). ආත්මාර්ථකාමීත්වය පාපයකි, මන්ද එය ආත්ම තෘප්තියට කැපවීමට සහ අන් අයගේ අවශ්‍යතා නොසලකා හැරීමට මග පාදයි (රෝම 2:8; යාකොබ් 3:16). ආත්මාර්ථකාමීත්වය සහ ආත්ම ප්‍රේමය ශුද්ධ ලියවිල්ලේ ඉගැන්වීම්වලට සම්පූර්ණයෙන්ම විරුද්ධයි (1 කොරින්ති 13:4-7).
අපේම අවශ්‍යතා ගැන සොයා බැලීම ස්වභාවිකයි. ඇත්ත වශයෙන්ම, යේසුස්වහන්සේ අපගේ සහජ ආත්මාර්ථය අන් අය කෙරෙහි අපගේ ප්‍රේමය මැන බැලීම සඳහා පදනමක් ලෙස භාවිතා කරයි: “ඔබට මෙන් ඔබේ අසල්වැසියාට ප්‍රේම කරන්න” (මාර්ක් 12:31). වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, ඔබ (ස්වභාවිකව) ඔබට ආදරය කරන ආකාරයටම, අන් අයට ආදරය කිරීමට ඉගෙන ගන්න. අපගේ විශ්වය අන්‍ය කේන්ද්‍රීය විය යුතුය, ස්වයං කේන්ද්‍රීය නොවේ. පාවුල් පවසන පරිදි, “ආත්මාර්ථකාමී අභිලාෂයෙන් හෝ නිෂ්ඵල අහංකාරයෙන් කිසිවක් නොකරන්න. ඒ වෙනුවට, නිහතමානීව ඔබට වඩා අන් අයව අගය කරන්න, ඔබේම අවශ්‍යතා දෙස නොව ඔබ එක් එක්කෙනා අන් අයගේ අවශ්‍යතා දෙස බලන්න.” (පිලිප්පි 2:3-4). මෙම විධානය ආත්මාර්ථකාමීත්වයට ඉඩක් නොතබයි.
“අප ආත්මාර්ථකාමී වූ විට, නීතිය තුළින් ඇති වූ පව්කාර ආශාවන් අපගේ ශරීරයේ සියලුම කොටස්වල ක්‍රියාත්මක විය, එවිට අපි මරණය සඳහා පල දැරුවෙමු” (රෝම 7: 5). ආත්මාර්ථකාමී වීමෙන් හෝ අපගේ පව්කාර, මාංසික ස්වභාවයන්ට යටත් වීමෙන්, අප ඵල දරන්නේ මරණයයි. තමාට මුල් තැන දීම තමාවම විනාශ කර ගැනීමට හේතු වීම හාස්‍යයට කරුණකි (ලූක් 17:33 බලන්න).
තමා කෙරෙහි අවධානය යොමු කිරීම අපගේ අසල්වාසීන්ට ප්‍රේම කිරීම සහ රැකබලා ගැනීම (යොහන් 13:34-35), අන් අයව විනිශ්චය නොකිරීම (රෝම 14:13), අනුන්ගේ බර උසුලන ලෙස (ගලාති 6:2) බයිබලානුකුල ආඥා උදුරා ගනී. කරුණාවන්ත සහ සමාව දීම (එපීස 4:32). ආත්මාර්ථකාමී වීම “කිසිවෙකු තම යහපත සෙවිය යුතු නැත, අන් අයගේ යහපත සෙවිය යුතුය” (1 කොරින්ති 10:24) යන පැහැදිලි ආඥාවට සෘජුවම විරුද්ධ වේ. පරාර්ථකාමී පරිත්‍යාගයන් සහ අන්‍යයන්ට සේවය කිරීම ඉල්ලා සිටින තවත් බොහෝ සමාන ආඥා තිබේ (රෝම 12:10; එපීස 5:21; ගලාති 5:26). ආත්ම ප්‍රේමයේ සෑම ක්‍රියාවක්ම දෙවියන්වහන්සේගේ අධිකාරියට එරෙහි කැරැල්ලකි. ආත්මාර්ථකාමීත්වය මුල් බැස ඇත්තේ දෙවියන්වහන්සේට වඩා තමාව සතුටු කිරීමට කෙනෙකුගේ මාංසික ආශාව තුළ ය. සාරාංශයක් ලෙස, එය දෙවියන්වහන්සේගේ අධිකාරය තමන්ගේම මමත්වයෙන් ආදේශ කිරීමේ ක්‍රියාවකි.
මෙම නිසැක ප්‍රකාශය සමඟ යේසුස්වහන්සේ ආත්මාර්ථකාමීත්වයේ පාපයේ හදවතටම පහර දෙයි: “මගේ ගෝලයෙකු වීමට කැමති ඕනෑම අයෙකු තමන්වම ප්‍රතික්ෂේප කර, ඔවුන්ගේ කුරුසිය රැගෙන මා අනුව යා යුතුය” (මතෙව් 16:24). තමාව ප්‍රතික්ෂේප කිරීම යනු ආත්ම තෘප්තිය සඳහා භාවිතා කරන ද්‍රව්‍යමය දේවල් අතහැර දැමීමයි. තමාව ප්‍රතික්ෂේප කිරීම යනු ආත්මාර්ථකාමී ආශාවන් සහ භූමික ආරක්ෂාව අත්හැර දෙවියන්වහන්සේගේ අවශ්‍යතා කෙරෙහි අවධානය යොමු කිරීමයි (මතෙව් 6:33). “වැඩිපුරම සෙල්ලම් බඩු ඇති ඔහු දිනයි!” යන මානසිකත්වය එය වැරදි බව සඳහා පෙනේ. තමාව ප්‍රතික්ෂේප කිරීම අපව ආත්මාර්ථකාමීත්වයේ සිට දේව කේන්ද්‍රගතභාවයට හරවයි. ස්වයං තවදුරටත් භාර නොවේ; දෙවියන් වහන්සේ ය. ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ අපගේ හදවත් පාලනය කරයි.
අපි හැමෝටම ආත්මාර්ථකාමීත්වයට නැඹුරුතාවයක් තිබෙනවා. එහෙත්, අප තවමත් මාංසයේ සිටියත්, ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ තුළ ඇදහිලිවන්තයන් තුළ දෙවියන් වහන්සේගේ ආත්මය වාසය කරයි (1 යොහන් 4:13). ප්‍රශ්නය නම්, අපගේ ජීවිතය පාලනය කිරීමට අප ඉඩ දෙන්නේ කුමකටද - මාංසය හෝ ආත්මය (රෝම 13:14; 1 පේතෘස් 2:11; 1 යොහන් 2:15-16)?
English
ආත්මාර්ථකාමී වීම ගැන බයිබලය පවසන්නේ කුමක්ද?
