கேள்வி
ஒரு கிறிஸ்தவன் சமவுடமையை எவ்வாறு பார்க்க வேண்டும்?
பதில்
சமவுடமை (Socialism) என்பது ஒரு சமூக அமைப்பாகும், இதில் சொத்து, இயற்கை வளங்கள் மற்றும் உற்பத்தி சாதனங்கள் ஆகியவை தனிநபர்கள் அல்லது தனியார் நிறுவனங்களால் அல்லாமல் அரசுக்கு சொந்தமானது மற்றும் கட்டுப்படுத்தப்படுகிறது. சமவுடமையின் அடிப்படை நம்பிக்கை என்னவென்றால், ஒவ்வொருவரும் ஒருவருக்கொருவர் ஒத்துழைப்புடன் வாழ்வதால், ஒட்டுமொத்த சமுதாயமும் உற்பத்தி செய்யப்படும் அனைத்து பொருட்களிலும் பங்கு பெற வேண்டும். சமவுடமையின் பல்வேறு கோட்பாடுகள் பண்டைய காலங்களிலிருந்து முன்வைக்கப்பட்டுள்ளன, இதில் ஒரு வகை கிறிஸ்தவ சமவுடமையும் அடங்கும்.
சமவுடமைக்கு ஆதரவாக வாதிட்ட மிக முக்கியமான தத்துவஞானி கார்ல் மார்க்ஸ் ஆவார், அவர் மனித வரலாற்றின் உந்து காரணி பொருளாதாரம் என்று கற்பித்தார். மார்க்ஸ் ஜெர்மன் யூத பெற்றோருக்கு 1818 இல் பிறந்தார் மற்றும் 23 வயதில் முனைவர் பட்டம் பெற்றார். பின்னர் அவர் மனித அடையாளம் ஒரு நபரின் வேலையில் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது மற்றும் பொருளாதார அமைப்புகள் ஒரு நபரை முழுவதுமாக கட்டுப்படுத்துகிறது என்பதை நிரூபிக்கும் பணியைத் தொடங்கினார். உழைப்பால் மனிதகுலம் உயிர்வாழ்கிறது என்று வாதிட்ட மார்க்ஸ், உழைப்பைப் பிரிப்பதன் மூலம் மனித சமூகங்கள் உருவாகின்றன என்று நம்பினார்.
தொழிற்புரட்சியானது மனிதகுலத்தின் அடிப்படை வாழ்க்கை முறையை மாற்றுவதாக மார்க்ஸ் பார்த்தார், ஏனெனில், மார்க்சின் மனதில், சுதந்திரமாக தனக்காக உழைத்தவர்கள் இப்போது பொருளாதாரத்தால் தொழிற்சாலைகளில் வேலை செய்ய நிர்பந்திக்கப்பட்டனர். இதை மார்க்ஸ் உணர்ந்தார், அவர்களின் கண்ணியம் மற்றும் அடையாளத்தை பறித்து, இப்போது அவர்கள் ஒரு சக்திவாய்ந்த பணியாளரால் கட்டுப்படுத்தப்படும் வெறும் அடிமைகளாக குறைக்கப்பட்டனர். இந்த முன்னோக்கு முதலாளித்துவத்தின் பொருளாதாரத்தை மார்க்சின் சமவுடமை முத்திரையின் இயற்கை எதிரியாக மாற்றியது.
சமவுடமை தனியார் சொத்தை ஒழிக்க முயல்கிறது. கார்ல் மார்க்ஸ், முதலாளித்துவம் தனிச் சொத்துரிமையை வலியுறுத்துகிறது என்றும், அதனால், சலுகை பெற்ற சிலருக்கு உரிமையைக் குறைத்தது என்றும் கருதினார். இரண்டு தனித்தனியான "சமூகங்கள்" மார்க்சின் மனதில் தோன்றின: வணிக உரிமையாளர்கள் அல்லது முதலாளித்துவம்; மற்றும் தொழிலாள வர்க்கம் அல்லது பாட்டாளி வர்க்கம். மார்க்ஸின் கூற்றுப்படி, முதலாளித்துவம் பாட்டாளி வர்க்கத்தைப் பயன்படுத்துகிறது மற்றும் சுரண்டுகிறது, இதன் விளைவாக ஒரு நபரின் லாபம் மற்றொரு நபரின் இழப்பு. மேலும், தொழிலாளர்களின் கண்ணியம் மற்றும் உரிமைகளை இழப்பதில் அவர்களின் நலன்கள் பாதுகாக்கப்படுவதை உறுதிசெய்ய வணிக உரிமையாளர்கள் சட்டமியற்றுபவர்களை பாதிக்கிறார்கள் என்று மார்க்ஸ் நம்பினார். கடைசியாக, மதம் என்பது "ஜனங்களின் அபின்" என்று மார்க்ஸ் உணர்ந்தார், இதை பணக்காரர்கள் தொழிலாள வர்க்கத்தை கையாள பயன்படுத்துகிறார்கள்; பாட்டாளி வர்க்கம் தேவன் அவர்களை வைத்த இடத்தில் (முதலாளித்துவத்திற்கு அடிபணிந்து) விடாமுயற்சியுடன் உழைத்தால் ஒரு நாள் சொர்க்கத்தில் வெகுமதி அளிக்கப்படும் என்று உறுதியளிக்கப்படுகிறது.
மார்க்ஸ் கற்பனை செய்த சமவுடமையில், ஜனங்கள் அனைத்தையும் கூட்டாகச் சொந்தமாக வைத்திருக்கிறார்கள், மேலும் அனைவரும் மனிதகுலத்தின் பொது நலனுக்காக வேலை செய்கிறார்கள். பொருளாதார உற்பத்திக்கான அனைத்து வழிகளிலும் அரசின் உரிமையின் மூலம் தனியார் சொத்தின் உரிமையை முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதே மார்க்சின் குறிக்கோளாக இருந்தது. தனியார் சொத்து ஒழிக்கப்பட்டவுடன், ஒரு நபரின் அடையாளம் உயர்த்தப்படும் என்றும் முதலாளித்துவம் உரிமையாளர்களுக்கும் தொழிலாள வர்க்கத்திற்கும் இடையே கட்டப்பட்டதாகக் கூறப்படும் சுவர் தகர்க்கப்படும் என்றும் மார்க்ஸ் உணர்ந்தார். எல்லோரும் ஒருவரையொருவர் மதிப்பார்கள் மற்றும் ஒரு பொதுவான நோக்கத்திற்காக ஒன்றாக வேலை செய்வார்கள். மக்கள் சுயநலம் குறைந்தவர்களாக மாறுவதால், அரசாங்கம் இனி தேவைப்படாது.
சமவுடமையில் சில குறைபாடுகளை வெளிப்படுத்தும் மார்க்சின் சிந்தனையில் குறைந்தது நான்கு பிழைகள் உள்ளன. முதலாவதாக, மற்றொரு நபரின் ஆதாயம் மற்றொரு நபரின் செலவில் வர வேண்டும் என்று அவர் வலியுறுத்துவது ஒரு கட்டுக்கதை; முதலாளித்துவத்தின் கட்டமைப்பானது, புதுமை மற்றும் போட்டி மூலம் தங்கள் வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்துவதற்கு அனைவருக்கும் நிறைய இடங்களை விட்டுச்செல்கிறது. தங்கள் பொருட்கள் மற்றும் சேவைகளை விரும்பும் நுகர்வோர் சந்தையில் பல தரப்பினர் போட்டியிடுவதும் சிறப்பாகச் செயல்படுவதும் முற்றிலும் சாத்தியமாகும்.
இரண்டாவதாக, ஒரு பொருளின் மதிப்பு, அதில் செலுத்தப்படும் உழைப்பின் அளவை அடிப்படையாகக் கொண்டது என்ற சமவுடமை நம்பிக்கையில் மார்க்ஸ் தவறாக இருந்தார். ஒரு பொருள் அல்லது சேவையின் தரத்தை ஒரு தொழிலாளி செலவழிக்கும் முயற்சியின் அளவைக் கொண்டு வெறுமனே தீர்மானிக்க முடியாது. உதாரணமாக, ஒரு திறமையற்ற கைவினைஞர்களை விட ஒரு தலைசிறந்த தச்சர் விரைவாகவும் அழகாகவும் ஒரு தளபாடத்தை உருவாக்க முடியும், எனவே முதலாளித்துவம் போன்ற பொருளாதார அமைப்பில் அவரது பணி மிகவும் அதிகமாக (சரியாக) மதிப்பிடப்படும்.
மூன்றாவதாக, மார்க்சின் சோசலிசக் கோட்பாடு ஊழலற்ற அரசாங்கத்தை அவசியமாக்குகிறது மற்றும் அதன் அணிகளுக்குள் உயரடுக்கு சாத்தியத்தை மறுக்கிறது. சரித்திரம் எதையாவது காட்டினால், அது வீழ்ந்துபோன மனித குலத்தை அதிகாரம் சிதைக்கிறது, முழுமையான அதிகாரம் முற்றிலும் சிதைக்கிறது. மக்கள் இயல்பாகவே சுயநலம் குறைந்தவர்களாக மாறுவதில்லை. ஒரு தேசம் அல்லது அரசாங்கம் தேவன் என்ற எண்ணத்தைக் கொல்லலாம், ஆனால் அந்த அரசாங்கத்தில் யாரோ ஒருவர் தேவனுடைய இடத்தைப் பிடிப்பார். யாரோ ஒருவர் பெரும்பாலும் ஒரு தனிநபர் அல்லது குழுவாக இருப்பார், அவர் மக்கள்தொகையை ஆளத் தொடங்குகிறார் மற்றும் எல்லா விலையிலும் தங்கள் சலுகை பெற்ற நிலையைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள முயல்கிறார். அதனால்தான் உலக வரலாற்றில் சமவுடமை சர்வாதிகாரங்களுக்கு வழிவகுத்தது.
நான்காவது மற்றும் மிக முக்கியமாக, ஒரு நபரின் அடையாளம் அவர் செய்யும் வேலையில் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது என்று கற்பிப்பதில் சமவுடமை தவறானது. மதச்சார்பற்ற சமூகம் நிச்சயமாக இந்த நம்பிக்கையை ஊக்குவிக்கிறது என்றாலும், அனைவரும் நித்திய தேவனுடைய சாயலில் படைக்கப்பட்டதால் அனைவருக்கும் சமமான மதிப்பு இருப்பதாக வேதாகமம் கூறுகிறது. உண்மை, உள்ளார்ந்த மனித மதிப்பு தேவன் நம்மைப் படைப்பதில் உள்ளது.
பொருளாதாரம் மனித வரலாற்றை இயக்கும் ஊக்கி என்று மார்க்ஸ் சொன்னது சரியா? இல்லை, மனித வரலாற்றை வழிநடத்துவது, ஒவ்வொரு தேசத்தின் எழுச்சி மற்றும் வீழ்ச்சி உட்பட அனைத்தையும் கட்டுப்படுத்தும் பிரபஞ்சத்தின் படைப்பாளர். ஒவ்வொரு தேசத்திற்கும் யார் பொறுப்பேற்றுக் கொள்கிறார்கள் என்பதையும் தேவன் கட்டுப்படுத்துகிறார். மேலும், ஒரு நபருக்கு உழைப்பில் திறமையையும், அதனால் வரும் செல்வத்தையும் தருவது தேவன்தான், அரசாங்கம் அல்ல: “இதோ உயிரோடிருக்கும்படி தேவன் அருளிச்செய்த நாளெல்லாம் மனுஷன் புசித்துக் குடித்து, சூரியனுக்குக் கீழே தான் படும் பிரயாசம் அனைத்தின் பலனையும் அநுபவிப்பதே நலமும் உத்தமுமான காரியமென்று நான் கண்டேன், இதுவே இவன் பங்கு. தேவன் ஐசுவரியத்தையும் சம்பத்தையும் எவனுக்குக் கொடுத்திருக்கிறாரோ, அவன் அதிலே புசிக்கவும், தன்பங்கைப் பெறவும், தன் பிரயாசத்திலே மகிழ்ச்சியாயிருக்கவும் அவனுக்கு அதிகாரம் அளிப்பது தேவனுடைய அநுக்கிரகம்” (பிரசங்கி 5:18-19).
சமவுடமை, சில வட்டாரங்களில் அதன் அனைத்து பிரபலத்திற்கும், சமுதாயத்திற்கு ஒரு வேதாகம மாதிரி அல்ல. சமவுடமைக்கு எதிராக, வேதாகமம் தனிப்பட்ட சொத்து பற்றிய கருத்தை ஊக்குவிக்கிறது மற்றும் அதை மதிக்க கட்டளைகளை வழங்குகிறது: "களவு செய்யாதிருப்பாயாக" (உபாகமம் 5:19) போன்ற கட்டளைகள் தனிப்பட்ட சொத்து இல்லாமல் அர்த்தமற்றவை. சமவுடமையில் தோல்வியுற்ற சோதனைகளில் நாம் காண்பதைப் போலல்லாமல், வேதாகமம் வேலையை மதிக்கிறது மற்றும் தனிநபர்கள் தங்களைத் தாங்களே ஆதரிப்பதற்கு பொறுப்பானவர்கள் என்று கற்பிக்கிறது: "ஒருவன் வேலைசெய்ய மனதில்லாதிருந்தால் அவன் சாப்பிடவும் கூடாது" (2 தெசலோனிக்கேயர் 3:10). சமவுடமைக்கு அடித்தளமிட்ட செல்வத்தின் மறுபகிர்வு பொறுப்புக்கூறலையும், வேதாகமப் பணி நெறிமுறையையும் அழிக்கிறது. மத்தேயு 25:14-30 இல் உள்ள இயேசுவின் உவமை, நம்முடைய (தனிப்பட்ட) வளங்களைக் கொண்டு தேவனைச் சேவிப்பதற்கான நமது பொறுப்பை தெளிவாகக் கற்பிக்கிறது.
English
ஒரு கிறிஸ்தவன் சமவுடமையை எவ்வாறு பார்க்க வேண்டும்?
