கேள்வி
வேதாகமத்தில் எந்தெந்த புத்தகங்கள் அதற்குள்ளவை என்பதை வேதாகமம் தெளிவாக குறிப்பிட்டு சொல்லாததால், வேதாகமத்தில் எந்தெந்த புத்தகங்கள் சேர்ந்தவை என்பதை நாம் எப்படி முடிவு செய்வது?
பதில்
வேதமானது நம்முடைய ஒரே அதிகாரமாக இருக்க வேண்டுமானால், வேதாகமத்தில் எந்த புத்தகங்கள் இருக்கவேண்டும் என்று வேதாகமத்தில் குறிப்பிடப்படவில்லை என்பதால்—எந்த அதிகாரத்தின் பேரில் நமக்கு எந்தெந்த புத்தகங்கள் வேதாகமத்தில் இருக்கவேண்டும் என்பது நமக்குத் தெரியும்? இது ஒரு மிக முக்கியமான கேள்வி, ஏனென்றால் ஒரு சங்கிலி அதன் பலவீனமான இணைப்பைப் போலவே வலுவானது. தேவனிடமிருந்து மனிதகுலத்திற்கு தொடர்பு கொள்ளும் சங்கிலியில், பலவீனமான இணைப்பு இருக்கிறதா? அப்படியானால், முழு சங்கிலியும் தோல்வியடைகிறது, மேலும் தகவல்தொடர்புகளை இறுதியில் நம்ப முடியாது.
நம்மொடுள்ள தேவனின் தகவல்தொடர்புகளை உள்ளடக்கிய பல்வேறு "இணைப்புகளை" கருத்தில் கொள்ளுங்கள்: முதலில் தொடர்பு கொள்ள தேவனுடைய விருப்பம் வந்தது. இது அவருடைய அன்பில் வேரூன்றியது, ஏனென்றால் ஒரு நல்ல தேவன் செய்யக்கூடிய மிகவும் அன்பான விஷயம், அவருடைய சிருஷ்டிப்புக்கு தன்னை வெளிப்படுத்துவதாகும். அடுத்து மனித எழுத்தாளர்கள் மூலம் தேவனுடைய வார்த்தையின் உண்மையான பரிமாற்றம் வந்தது. இது வேதாகமம் "தேவ ஆவியினால் ஏவப்படுதல்" என்று அழைக்கப்படும் ஒரு செயல்முறையை உள்ளடக்கியது, இதில் மனித முகவர்கள் பதிவு செய்த வார்த்தைகளை தேவன் சுவாசித்தார் (2 தீமோத்தேயு 3:16). அதன் பிறகு, பிரசங்கம் அல்லது பிற வழிகளில் வார்த்தை அதன் பார்வையாளர்களுக்கு வழங்கப்பட்டது. தேவனுடைய மக்கள் பரிசுத்த வேதவாக்கியங்களை மற்ற மத எழுத்துக்களிலிருந்து வேறுபடுத்தியதால் அங்கீகாரம் வந்தது. பின்னர், பாதுகாத்தல், தேவனுடைய வார்த்தை அழிக்க பல முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்ட போதிலும், இன்றுவரை பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது. இறுதியாக, ஒளிவிளக்கம், பரிசுத்த ஆவியானவர் வார்த்தையைப் பெறுவதற்கு விசுவாசிக்கு புரிதலைத் தருகிறார்.
அதுதான் "சங்கிலி"—தேவனுடைய அன்பின் உத்வேகம், பரப்புதல், அங்கீகாரம், பாதுகாப்பு மற்றும் ஒளிவிளக்கத்தில் அவருடைய வார்த்தையின் வெளிப்பாடு. செயல்முறையின் ஒவ்வொரு அடியிலும் தேவன் ஈடுபட்டார் என்று நாம் நம்புகிறோம், ஏனென்றால் தேவன் ஏன் அவருடைய வார்த்தையை ஏவிதல் தந்து, பின்னர் அதைப் பாதுகாக்க மாட்டார்? அவர் ஏன் நம்மிடம் பேசவேண்டும், பின்னர் அவருடைய பேச்சை அங்கீகரிப்பதில் நமக்கு வழிகாட்டத் தவறிவிட்டார்?
கடவுளுடைய வார்த்தையின் இந்த அங்கீகாரம் பொதுவாக "நியமனம்" என்று அழைக்கப்படுகிறது. தேவன் நியதியைத் தீர்மானித்தார் என்று சொல்ல நாம் கவனமாக இருக்கிறோம், சபை நியதியை கண்டுபிடித்தது. வேதத்தின் நியதி சபையால் உருவாக்கப்படவில்லை; மாறாக, சபை கண்டறிந்தது அல்லது அங்கீகரித்தது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், தேவனுடைய வார்த்தை அதன் தொடக்கத்திலிருந்து ஈர்க்கப்பட்டு அதிகாரப்பூர்வமானதாக இருக்கிறது—அது "என்றென்றைக்கும் வானங்களில் நிலைத்திருக்கிறது" (சங்கீதம் 119:89)—சபை அந்த உண்மையை அங்கீகரித்து அதை ஏற்றுக்கொண்டது.
சபையானது தேவனுடைய வார்த்தையை அங்கீகரிப்பதற்கும் சேகரிப்பதற்கும் பயன்படுத்தப்படும் அளவுகோல்கள் பின்வருமாறு:
1) புத்தகம் தேவனுடைய தீர்க்கதரிசியால் எழுதப்பட்டதா?
2) எழுத்தாளர் தனது செய்தியை உறுதிப்படுத்த அற்புதங்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டாரா?
3) பொய் அல்லது முரண்பாடு இல்லாமல் புத்தகம் தேவனைப் பற்றிய உண்மையைச் சொல்கிறதா?
4) வாழ்க்கையை மாற்றும் தெய்வீக திறனை புத்தகம் வெளிப்படுத்துகிறதா?
5) புத்தகம் அருளப்பட்ட மக்களால் தேவனுடைய வார்த்தையாக ஏற்கப்பட்டதா?
இந்த அளவுகோல்களில், மிக முக்கியமான ஒன்று முதலாவது—இந்த புத்தகம் ஒரு தீர்க்கதரிசியால் எழுதப்பட்டதா? அதன் விளைவாக, "புத்தகம் அப்போஸ்தலிக்க ஒப்புதல் பெற்றதா?", ஆரம்பகால சபையில் நியமனத்தின் முக்கிய சோதனை. இந்த அளவுகோல் ஒரு "அப்போஸ்தலர்" என்றால் என்ன என்பதை அறிவதற்கான ஒரு தர்க்கரீதியான விளைவாகும். சபையின் ஸ்தாபகர்கள் மற்றும் தலைவர்கள் தேவனால் அப்போஸ்தலர்கள் ஈவாக வழங்கப்பட்டனர், எனவே அவர்கள் மூலம் சபையை ஆளும் வார்த்தை வந்தது என்பதை ஏற்றுக்கொள்வது நியாயமானது.
அப்போஸ்தலர்களுக்கு சத்தியத்தின் ஆவியானவர் வாக்குறுதியளிக்கப்பட்டார், அவர்கள் கிறிஸ்து சொன்னதை நினைவுக்கு கொண்டு வருவார்கள் (யோவான் 14:26) அவர்களை "எல்லா சத்தியத்திற்குள்ளும்" வழிநடத்துவார் (யோவான் 16:13). கிறிஸ்துவின் பரமேறுதலுக்குப் பிறகு, அப்போஸ்தலர்கள் தங்கள் வேலையை செயல்படுத்தவும் மற்றும் அவர்களின் செய்தியை உறுதிப்படுத்தவும் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரங்களைப் பெற்றனர் (அப்போஸ்தலர் 2:4). தேவனுடைய வீடு "அப்போஸ்தலர் தீர்க்கதரிசிகளென்பவர்களுடைய அஸ்திபாரத்தின்மேல் கட்டப்பட்டுள்ளது" (எபேசியர் 2:20). அப்போஸ்தலர்களின் சிறப்பு ஆணைப்படி, சபையானது அப்போஸ்தல அதிகாரத்தை நியமனத்தின் முதன்மையான சோதனையாக மாற்றியது தான் அர்த்தமுள்ளதாக இருக்கிறது. இவ்வாறு, மத்தேயு நற்செய்தி நூலானது நியமனத்திற்கு உட்பட்ட புத்தகமாக கருதப்பட்டது (இது ஒரு அப்போஸ்தலரால் எழுதப்பட்டது); மற்றும் மாற்கு நற்செய்தி நூல், அப்போஸ்தலனாகிய பேதுருவுடன் நெருங்கிய தொடர்புடன் இருந்த மாற்குவால் எழுதப்பட்டபடியினால், அது ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.
புதிய ஏற்பாடு எழுதப்பட்டபோது, தனிப்பட்ட புத்தகங்கள் மற்றும் கடிதங்கள் உடனடியாக தேவனுடைய வார்த்தையாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு மற்றவர்களின் நலன்களுக்காக பரப்பப்பட்டன. தெசலோனிக்கேயாவில் உள்ள சபை தேவனுடைய வார்த்தையாக பவுலின் வார்த்தையைப் பெற்றது (1 தெசலோனிக்கேயர் 2:13). பவுலின் நிருபங்கள் சபைகளில் அப்போஸ்தல அதிகார காலங்களில் கூட புழக்கத்தில் இருந்தன (கொலோசெயர் 4:16). பேதுரு பவுலின் எழுத்துக்களை தேவ ஆவியினால் ஏவப்பட்டு எழுதியதாக அங்கீகரித்து அவற்றை "மற்ற வேதவாக்கியங்களுடன்" சமன் செய்தார் (2 பேதுரு 3:15-16). லூக்காவின் நற்செய்தி நூலை பவுல் மேற்கோள் காட்டி அதை "வேதவாக்கியம்" என்று அழைத்தார் (1 தீமோத்தேயு 5:18). இந்த பரவலான ஏற்றுக்கொள்ளல் சில விவாதிக்கப்பட்ட புத்தகங்களுக்கு முற்றிலும் மாறுபட்டது, அவை இறுதியில் நியமனத்திற்கு உட்படாமல் நிராகரிக்கப்பட்டது, இது ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்திற்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்ட ஆதரவை அனுபவித்தது.
பின்னர், சமயக் கொள்கைகள் அதிகரித்ததும், சபைக்குள் சிலர் தவறான மத எழுத்துக்களை ஏற்றுக்கொள்வதற்கான கூச்சல் தொடங்கியபோது, சபை புத்திசாலித்தனமாக 27 புதிய ஏற்பாட்டு புத்தகங்களை மட்டும் ஏற்றுக்கொள்வதை அதிகாரப்பூர்வமாக உறுதிப்படுத்த ஒரு ஆலோசனை சங்கத்தைக் கூட்டியது. அவர்கள் பயன்படுத்திய அளவுகோல்கள், தேவன் வெளிப்படுத்திக் கொடுத்ததை மனித எண்ணத்திலிருந்து புறநிலையாக உருவானதில் இருந்து வேறுபடுத்த அனுமதித்தது. உலகளவில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட புத்தகங்களுடன் அவை தங்கும் என்று முடிவு செய்தனர். அவ்வாறு செய்வதன் மூலம், அவர்கள் "அப்போஸ்தலர்களின் உபதேசத்தில்" (அப். 2:42) தொடர முடிவு செய்தனர்.
English
வேதாகமத்தில் எந்தெந்த புத்தகங்கள் அதற்குள்ளவை என்பதை வேதாகமம் தெளிவாக குறிப்பிட்டு சொல்லாததால், வேதாகமத்தில் எந்தெந்த புத்தகங்கள் சேர்ந்தவை என்பதை நாம் எப்படி முடிவு செய்வது?
