प्रस्न
देव अस्तित्वांत आसा? देवाच्या अस्तित्वाक किदें तरी पुरावो आसा?
जबाब
देवाचें अस्तित्व सिध्द करूंक वा फट म्हूण थारावूंक शकना. आमी देव अस्तित्वांत आसा हें भावार्थान स्विकारूंक जाय अशें बायबल म्हणटा: “आनी भावार्थ नासतना देवाक कबूल करप अशक्य आसा, कारण जो कोणूय ताचे सरीन येता, ताणें तो अस्तित्वांत आसा हो विस्वास धरूंक जाय आनी जो कोण ताचे कडेन मनापासून मागता, ताका तो इनाम दिता” (हिब्रू 11:6). देवा जरी तशें दिसल्यार, तो सामान्यपणान प्रगट जावंक शकता आनी आख्या संवसाराक आपूण अस्तित्वांत आसा हें सिध्द करूंक शकता. पूण ताणें तशें केल्यार, भावार्थाची गरज पडची ना. “मागीर जेजून ताका सांगलें, ‘कारण तुवें म्हाका पळयला, म्हुणून तुमी विस्वास दवरला; म्हाका जाणी पळोवंक ना आनी तरी पूण म्हजेर विस्वास दवरला ते खरेच सुभागी’” (जुवांव 20:29).
देवाच्या अस्तित्वाचो पुरावो ना असो हाचो अर्थ जायना. बायबल घोशणा करता, “सर्गान देवाची दया जाहीर केली; मळबान ताच्या हाताच्या कामाची घोशणा केली. दिसान दीस ताणी वाचा सोडली; रातयांत राती ताणी ज्ञान प्रदर्शन केलें. तांचो आवाज पावलो ना अशी खंयचीच वाचा वा भास उरली ना. तांचो आवाज पृथ्वीचेर सगळ्याक पावलो, आनी तांचीं उतरां संवसाराचे अखेरे मेरेन पावलीं” (स्लाम 19:1-4). नखेत्रांक पळोवन, ब्रह्मांडाचो विस्तार पळोवन, सैमाचें अजाप पळोवन, सुर्यास्ताची सुंदराय पळोवन – ह्यो सगळ्यो गजाली देव निर्माता कडेन बोट दाखयतात. जरी हे पुरो जाले नात जाल्यार, आमच्या स्वताच्या काळजांनी देवाचो पुरावो आसा. ऍकलॅसिएस्तीस 3:11 आमकां सांगता, “…ताणें मनशाच्या काळजांतूय निरंतरताय दवरल्या.” ह्या जिविता उपरांत आनी ह्या संवसारा उपरांत किदें तरी आसा हाची कबुली आमच्यांत खंय तरी आसा. आमी हें ज्ञान बुद्दीच्या बळाचेर न्हयकारूंक शकतात, पूण आमचे भितर आनी आमचे भोंवतणी देवाची लागसारपण हें प्रत्यक्ष आसा. हें आसून लेगीत, थोडे जाण देवाचें अस्तित्व अजुनूय न्हयकारतले अशी शिटकावणी बायबल दिता: “पिसो आपल्या काळजांतूच म्हणटा, ‘देव ना’” (स्लाम 14:1). सगळ्या इतिहासांत, सगळ्या संस्कृताय, सगळ्या सुसंस्कृताय आनी सगळ्या खंडांनी चडावंत लोकांनी एका तरी प्रकाराच्या देवाच्या अस्तित्वाचेर विस्वास दवरला आनी थंय किदें तरी (वा कोण तरी) आसूंक जाय जी ही स्रध्दा निर्माण करता.
देवाच्या अस्तित्वां विशीं बायबलाच्या युक्तिवादाच्या अतिरिक्त, हांगा तार्कीक युक्तिवादूय आसात. पयले सुवातेर, हांगा अध्यात्मविद्या संबंदी युक्तिवाद आसा. अध्यात्मविद्येचो युक्तिवाद देवाचें अस्तित्व सिध्द करूंक देवाची कल्पना वापरता. “एक मनीस वा प्राणी, जाचे परस व्हड आनीक जल्मल्लो ना” अशें ते व्याख्या करतात. मागीर अस्तित्वांत आसप हें अस्तित्वांत नाशिल्ल्या परस व्हड असो युक्तिवाद करतात, आनी देखून सगळ्यांत व्हड मनीस वा प्राणी अस्तित्वांत आसूंक जाय. जरी देव अस्तित्वांत ना जाल्यार, देव हो सगळ्यांत व्हड मनीस वा प्राणी जल्मल्लो न्हय, आनी हें देवाची व्याख्या कडेन विसंगतायजाता.
दुसरो युक्तिवाद हो आदींच थारायल्ल्या उद्देशा संबंदान. ब्रह्मांड हो खेरीत देझेन्या वरवीं प्रदर्शन केल्ल्यान, हांगा एक दैवी देझेन्य काडपी आसूंक जाय अशें मानतात. देखीक, पृथ्वी जरी सूर्याक साकून एक थोडेच शंबर मील लागीं वा पयस आशिल्ली जाल्यार, सध्याक आसा तितलें जिविताक तेंको दिवपाचें काम घडये जावचें नासलें. आमच्या वायुमंडळांतले घटक जरी थोडेच टक्केवारींत वेगळे आशिल्ले जाल्यार, पृथ्वीचेर आशिल्लो दरेकी जगपी प्राणी वा जंतू मरतलो आशिल्लो. एकोडे प्रथीन परमाणुची किरकोळ एकठांवणी घडये 10243 ते 1 आसूं येता (जी 10 आनी ताच्या उपरांत 243 शुन्य आसतले). एकोडे पेशींत प्रथीन परमाणुचे दशलक्षांचो आसपाव आसता.
देवाच्या अस्तित्वाचो तिसरो तार्कीक युक्तिवाद हो सृष्ठिविद्या संबंदी आसा. दरेकी प्रभावा फाटल्यान कारण आसूंकच जाय. हें ब्रह्मांड आनी तातूंत हें सगळें आसप म्हणल्यार तो प्रभाव. हें सगळें अस्तित्वांत येवंक किदें तरी कारण आसा. अखेरेक, सगळें अस्तित्वांत येवपा खातीर हांगा किदें तरी “कारण नाशिल्लें” आसूंक जाय. हें “कारण नाशिल्लें” देव आसा.
चवथ्या युक्तिवादाक नैतिक युक्तिवाद अशें म्हणटात. इतिहासांतले दरेकी संस्कृतायेक एके तरेचो तरी कायदो आशिल्लो. सगळ्यांक बऱ्या आनी वायटाची जाणीव आशिल्ली. खून, फटींगपण, चोरप आनी अनिती विश्वव्यापी पांवड्यार नाकारताले. पवित्र देवा कडल्यान ना जाल्यार बऱ्या आनी वायटाची जाणीव खंयच्यान आयली?
हें सगळें आसून लेगीत, लोक देवा विशीं टाळूंक जायना असलें ज्ञान न्हयकारतले आनी ताचे सुवातेर फटीचेर विस्वास दवरतले अशें आमकां बायबल सांगता. रोमान्स 1:25 घोशणा करता, “तांणी देवाच्या सत्य एके फटी खातीर बदली केलें आनी निर्मात्याक सोडून निर्माण वा घडयल्ल्या वस्तुची पुजा केली—निर्माता, जाची सदां काळ वाखाणणी करतात. आमेन.” लोक देवाचेर मखलाशी विस्वास दवरिनात अशें बायबल जाहीर करता: “संवसाराची निर्मणी जायत सावन, देवाची अदृश्य खाशेले गूण—ताचो निरंतर आनी ईश्वरी सभाव—सगळ्यांनी पळयला, आनी किदें केलां ताचे वयल्यान समजला, देखून मनीस मखलाशी आसा” (रोमान्स 1:20).
लोक देवाचें अस्तित्वाची न्हयकारणी करूंक दावो करतात, कारण तें “विज्ञानीक ना” वा “कारण थंय पुरावो ना.” खरें कारण अशें, जेन्ना ते देव आसा अशें मान्य करतात, तेन्ना ते देवा खातीर जबाबदार आसात आनी तांकां ताचे कडल्यान भोगसण्याची गरज आसा (रोमान्स 3:23, 6:23). जरी देव अस्तित्वांत आसा जाल्यार, आमच्या करण्यांक आमी ताका जापसालदार आसात. जरी देव अस्तित्वांत ना जाल्यार, आमी देवाचे नितीचो हुसको करिनासतना, आमकां जाय तें किदेंय करूंक शकतात. ह्याच कारणाक लागून, जे कोण देवाच्या अस्तित्वाक मानिनात ते निश्ठूरपणान प्राकृतिक निपत्तीचे विचारसरणीचो आलाशिरो घेतात – ही तांकां देवा निर्मात्याचेर विस्वास करूंक एक विकल्प दिता. देव अस्तित्वांत आसा आनी शेवटाक सगळ्यांक ही खबर कळटा. थोडे जाण ताचें अस्तित्वाक फट थारावूंक येत्न करतात जो ताच्या अस्तित्वाचो युक्तिवाद थारता.
देव अस्तित्वांत आसा हें आमकां कशें कळ्ळें? क्रिस्तांव जाल्ल्यान, देव अस्तित्वांत आसा हाची आमकां खबर आसा, कारण आमी ताचे कडेन सदांच उलयतात. तो आमचे कडेन मोठ्यान उलयता हें आमी आयकूंक शकनात, पूण ताचें लागसापण आमी समजतात, ताचें फुडारपण आमी अणभवतात, ताचो मोग आमी जाणात, ताचे कृपेची आमी अपेक्षा करतात. आमचे जिणेंत खूब घडणुको घडल्यात जाका देवा बगर स्पश्टीकरण ना. देवान आमकां मिलाग्री करून वाटायल्यात आनी आमचें जिवीत बदल्लां, आनी आमी आदार करूंक शकनात, पूण ताका मानून घेवन ताची वाखाणणी करूंक शकतात. जे कोण जें किदें आदींच प्रत्यक्ष आसा तें मानून घेनात तांकां हातूंतलो खंयचोच युक्तिवाद तांचें मन घुंवडावूंक शकना. निमाणे कडेन देवाचें अस्तित्व भावार्थान स्विकार करून जाय (हिब्रू 11:6). देवाचेर भावार्थ दवरप ही काळखांत दोळे बंद करून मारिल्ली उडकी न्हय; पूण बरो उजवाड आशिल्ले कुडींत घातिल्लें एक सुरक्षीत पावल, जंय चडावंत लोक आदींच उबे आसात.
English
देव अस्तित्वांत आसा? देवाच्या अस्तित्वाक किदें तरी पुरावो आसा?