Pytanie
Co Biblia mówi o zepsuciu?
Odpowiedź
Zepsucie to stan rozkładu, zanieczyszczenia lub niepoprawności. W Biblii zepsucie jest jednym ze skutków grzechu wynikającego z upadku człowieka. Na początku Bóg stworzył doskonały raj, wolny od chorób, bólu i śmierci. Ale kiedy Adam i Ewa okazali nieposłuszeństwo Bogu, jedząc zakazany owoc, grzech wszedł na świat, psując jego doskonałość. Ten grzech przyniósł również skażenie i rozkład Adamowi i Ewie oraz ludzkiej naturze wszystkich osób urodzonych później (Rzymian 5.12). Tak więc zepsucie w Biblii jest stanem moralnego skażenia i duchowego rozkładu wyrażonego przez nieposłuszeństwo wobec Boga.
Zepsucie jest ściśle związane ze śmiercią duchową. Bóg powiedział Adamowi, że jeśli zje z drzewa poznania dobra i zła, "na pewno umrze" (1 Ks. Mojżeszowa 2.17). Adam nie umarł tego dnia śmiercią fizyczną, ale duchową, która wiązała się z oddzieleniem od Boga (Efezjan 2.1-3).
W czasach Noego zepsucie ludzkości jeszcze się pogłębiło: "Ale ziemia była skażona w oczach Boga i pełna nieprawości. I spojrzał Bóg na ziemię, a oto była skażona, gdyż wszelkie ciało skaziło drogę swoją na ziemi" (1 Ks. Mojżeszowa 6.11-12; tłum. Biblia Warszawska).
Biblia opisuje grzeszną ludzkość jako zepsutą: "Głupi rzekł w sercu swoim: Nie ma Boga! Są znieprawieni, popełniają ohydne czyny. Nie ma nikogo, kto by dobrze czynił. Pan spogląda z niebios na ludzi, aby zobaczyć, czy jest kto rozumny, który szuka Boga. Wszyscy odstąpili, wespół się splugawili. Nie ma, kto by dobrze czynił, nie ma ani jednego" (Psalm 14.1-3; zob. także Psalm 53.1-3; Ks. Izajasza 1.4).
W Starym Testamencie zepsucie może odnosić się do dosłownego, fizycznego rozkładu (Ks. Joba 17.14; Psalm 16.10), ale najczęściej zepsucie jest używane w przenośni w odniesieniu do moralnego zepsucia i deprawacji (2 Ks. Mojżeszowa 32.7; Ks. Ozeasza 9.9). Prorocy odważnie występowali przeciwko moralnemu zepsuciu wśród ludu Bożego: "Wina domu izraelskiego i judzkiego jest wielka ponad wszelką miarę, kraj jest pełen krwi, a miasto pełne bezprawia" (Ks. Ezechiela 9.9).
Biblia naucza, że konsekwencją grzechu jest śmierć (Rzymian 6.23). Życie w stanie moralnego zepsucia prowadzi do wiecznego oddzielenia od Boga: "Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim" (Ew. Jana 3.36). Gniew ten ostatecznie doprowadzi do osądzenia grzeszników przez Boga i ich ostatecznego, nieodwracalnego oddzielenia od Niego (Ew. Mateusza 25.41; 2 Tesaloniczan 1.7-9; Ks. Objawienia 20.11-15).
Moc zepsucia jest przezwyciężana przez boską moc ewangelii Jezusa Chrystusa: "Łaska i pokój niech się wam rozmnożą przez poznanie Boga i Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę, przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość" (2 Piotra 1.2-4; tłum. Biblia Warszawska).
Kiedy poznajemy Jezusa Chrystusa, nawiązujemy z Nim osobistą relację. Im bardziej ta relacja się rozwija, tym lepiej rozumiemy, kim jest Jezus i co dla nas uczynił. Zaczynamy pojmować, czego dokonała dla nas Jego boska moc. Jedną z obietnic Jezusa jest wzmacniająca i oczyszczająca posługa Ducha Świętego w życiu każdego wierzącego (Ew. Jana 14.15-17; 16.7; Dz. Apostolskie 1.4-5, 8). Duch Święty uzdalnia nas do posłuszeństwa Bogu, odwracając przekleństwo zepsucia i czyniąc nas uczestnikami boskiej natury Boga.
List do Galacjan porównuje proces duchowego rozwoju dziecka Bożego do siania i zbierania: "Bo kto sieje dla ciała swego, z ciała żąć będzie skażenie, a kto sieje dla Ducha, z Ducha żąć będzie żywot wieczny." (Galacjan 6.8). Gdy Duch Święty usuwa skutki zepsucia i rozkładu, zbieramy nagrody życia wiecznego.
Pewnego chwalebnego dnia przekleństwo zepsucia i rozkładu zostanie zniesione na całą wieczność: "Bo stworzenie z tęsknotą oczekuje objawienia synów Bożych, gdyż stworzenie zostało poddane znikomości, nie z własnej woli, lecz z woli tego, który je poddał, w nadziei, że i samo stworzenie będzie wyzwolone z niewoli skażenia ku chwalebnej wolności dzieci Bożych" (Rzymian 8.19-21; zob. także Ks. Objawienia 22.3).
English
Co Biblia mówi o zepsuciu?
