Pytanie
Co Biblia mówi o urazach?
Odpowiedź
Wszyscy mamy powody, by żywić urazę. Ludzie nas krzywdzą. Sytuacje nas ranią. Nawet Bóg nie zawsze robi to, co uważamy, że powinien, więc odczuwamy złość. Żywimy urazę do tych, którzy nas skrzywdzili, a często także do Boga, który naszym zdaniem powinien postąpić inaczej. Uraza to nic innego jak odmowa przebaczenia. Skoro więc ta tendencja jest nieodłączną cechą każdego z nas i wydaje się nieunikniona, co Biblia mówi na ten temat?
Bóg jest tak bardzo zaniepokojony urazami, że zawarł konkretne polecenie dotyczące tej kwestii, gdy nadawał Prawo Izraelitom. 3 Ks. Mojżeszowa 19.18 mówi: "Nie będziesz się mścił i nie będziesz chował urazy do synów twego ludu, lecz będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Jam jest Pan!" (tłum. Biblia Warszawska). Interesujące jest to, że Bóg zakończył to szczególne polecenie słowami "Ja jestem Pan". W ten sposób Bóg przypomniał nam, że to On jest Panem, a nie my. Chowanie urazy to stawianie siebie w roli sędziego i ławy przysięgłych - decydowanie o tym, że czyjaś krzywda nie powinna zostać wybaczona. Żaden człowiek nie ma do tego prawa ani władzy. Rzymian 12.19 mówi: "Najmilsi! Nie mścijcie się sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu, albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan."
Niezrozumienie przebaczenia często trzyma nas w niewoli urazy. Myślimy, że przebaczenie oznacza usprawiedliwienie grzechu lub udawanie, że przewinienie nie miało znaczenia. Ani jedno, ani drugie nie jest prawdą. W przebaczeniu nie chodzi o drugą osobę. Przebaczenie jest Bożym darem, który uwalnia nas spod kontroli kogoś, kto nas skrzywdził. Kiedy zachowujemy urazę, dajemy komuś, kogo nie lubimy, władzę nad naszymi emocjami. Bez przebaczenia sama myśl o sprawcy może wywołać u nas uczucie wrzenia w żołądku i gorąca na twarzy. W istocie czynimy z tej osoby bożka, dając jej kontrolę nad nami (5 Ks. Mojżeszowa 32.39). Ale kiedy przebaczamy, oddajemy Bogu wszelkie prawo do zemsty lub zadośćuczynienia. Przebaczenie przywraca naszą relację z Bogiem do właściwego stanu. Uznajemy, że to On jest sędzią, a nie my, i że ma On prawo doprowadzić do takiego rozwiązania, jakie sam wybierze. Przebaczenie jest wyborem zaufania Bogu, a nie sobie, jeśli chodzi o skutki przewinienia.
Często trzymamy się urazy, ponieważ czujemy, że mamy obowiązek dopilnować, aby sprawiedliwości stało się zadość lub aby inni wiedzieli, jak bardzo zostaliśmy zranieni. Ale kiedy oddajemy sytuację Bogu, wraz z prawem do dyktowania zakończenia, pozwalamy Panu działać tak, jak On uważa za stosowne, bez naszego gniewu (Ew. Mateusza 18.21-22).
Ważne jest, aby pamiętać, że przebaczenie i pojednanie nie są synonimami. Przebaczenie jest sprawą serca. Jest aktem poddania się woli Bożej i jest przede wszystkim sprawą między nami a Bogiem. Oddajemy Mu nasze prawo do chowania w sobie gniewu (Psalm 115.11). Pojednanie zależy jednak od prawdziwej skruchy i potwierdzonej szczerości sprawcy. Na przykład, w przypadku znęcania się przez współmałżonka, ofiara musi przebaczyć w ramach trwającego uzdrowienia. Może uwolnić swój gniew przed Bogiem. Jednocześnie jednak musi zachować granice ochronne, dopóki sprawca nie udowodni, że jest godny jej zaufania (zob. Ks. Przyp. Salomona 26.24-25).
"Bo gniew człowieka nie czyni tego, co jest sprawiedliwe u Boga" (Jakuba 1.20). Nie wyświadczamy Bogu żadnej przysługi, próbując "pomóc" Mu naprawić złą sytuację poprzez naszą zemstę. On nie potrzebuje naszego gniewu. Potrzebuje naszej współpracy, gdy poddajemy się postępowaniu na Jego sposób (Ks. Przyp. Salomona 3.5-6). A Bożą drogą jest zawsze przebaczać, tak jak On przebaczył nam (Ew. Mateusza 18.35; Efezjan 4.32).
Możemy uwolnić się od urazy prostym aktem naszej woli, ofiarowując całą sytuację Bogu i uwalniając się od niej. Przebaczenie przynosi uzdrowienie naszym duszom i pozwala Bogu budować swoją siłę i charakter w naszym życiu, gdy pozwalamy Mu panować jako naszemu jedynemu Bogu (Rzymian 8.29).
English
Co Biblia mówi o urazach?
