Pytanie
Czego chrześcijanie powinni uczyć się z Prawa Mojżeszowego?
Odpowiedź
Prawo Mojżeszowe zajmuje dużą część Starego Testamentu i miało istotne znaczenie dla dawnych Hebrajczyków. Chociaż my, którzy jesteśmy w Chrystusie, nie podlegamy już Prawu (Galacjan 5.18), możemy się wiele nauczyć z tej części Słowa Bożego. "Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne…" (2 Tymoteusza 3.16).
Prawo Mojżeszowe objawia Bożą świętość. "Prawo Pana jest doskonałe" (Psalm 19.7), ponieważ zostało nadane przez doskonałego Boga. Kamienne tablice, które otrzymał Mojżesz, były "wypisane palcem Bożym" (2 Ks. Mojżeszowa 31.18; 5 Ks. Mojżeszowa 9.10). Prawo wyraźnie objawia Boży standard dla Jego ludu żyjącego w upadłym świecie. Zachowanie, którego wymaga, to sprawiedliwość w działaniu. "Tak więc zakon jest święty i przykazanie jest święte i sprawiedliwe, i dobre" (Rzymian 7.12; por. Ks. Nehemiasza 9.13; tłum. Biblia Warszawska). Bożym pragnieniem jest, aby ta świętość odzwierciedlała się w Jego ludzie (3 Ks. Mojżeszowa 19.2; 1 Piotra 1.16).
Prawo Mojżeszowe definiuje grzech i ujawnia jego ohydną naturę. "Przez zakon jest poznanie grzechu" (Rzymian 3.20). Od czasu Synaju nie ma wątpliwości co do Bożej opinii na temat cudzołóstwa, morderstwa, kradzieży itp. A surowe kary, jakie spotykały przestępców, podkreślają poważny charakter grzechu jako buntu przeciwko Bogu. Definiując grzech i ustanawiając boski standard, Prawo pośrednio ujawnia naszą potrzebę Zbawiciela.
Prawo Mojżeszowe potwierdza naszą potrzebę oddzielenia się od grzechu. Wiele przepisów Prawa miało na celu odróżnienie Izraela od otaczających go narodów. Izraelici nie tylko inaczej oddawali cześć Bogu, ale także stosowali inne praktyki rolnicze, inną dietę, inne ubrania - mieli nawet inny sposób zapuszczania brody (3 Ks. Mojżeszowa 19.27). Hebrajczycy byli naprawdę oddzieleni od reszty świata. Dzisiejszy lud Boży nadal ma być oddzielony - nie w taki sam sposób jak dzieci Izraela - ale moralnie, etycznie i duchowo. Jesteśmy na świecie, ale nie z niego (Ew. Jana 15.19; 17.14, 16). Mamy pozwolić naszemu światłu świecić (Ew. Mateusza 5.14-16).
Prawo Mojżeszowe pokazuje, jak Boży plan rozwija się stopniowo i progresywnie. Do progresywnego charakteru Bożego objawienia nawiązują fragmenty takie jak Dz. Apostolskie 14.16 i Dz. Apostolskie 17.30. Jak już wspomniano, Prawo przyniosło jasność i definicję znaczenia grzechu, a precyzja przykazań pozwoliła nam łatwo zidentyfikować wykroczenia. Ale samo Prawo miało być tymczasowe. W rzeczywistości było ono "naszym przewodnikiem do Chrystusa, abyśmy z wiary zostali usprawiedliwieni" (Galacjan 3.24). Chrystus jest Tym, który wypełnił sprawiedliwe wymagania Prawa w naszym imieniu (Ew. Mateusza 5.17). Przyjmując na siebie przekleństwo Prawa, Chrystus położył kres przekleństwu i ustanowił Nowe Przymierze (Galacjan 3.13; Ew. Łukasza 22.20).
Prawo Mojżeszowe objaśnia dwa najbardziej podstawowe przykazania Boże. Wszystko w Prawie można podsumować dwoma przykazaniami. Podstawowe z nich znajduje się w 5 Ks. Mojżeszowej 6.5: "Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej". Drugie, pokrewne przykazanie znajduje się w 3 Ks. Mojżeszowej 19.18: "będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego." Jezus umieścił te przykazania na pierwszym i drugim miejscu i powiedział, że są one kwintesencją całego Prawa Bożego (Ew. Mateusza 22.36-40).
Prawo Mojżeszowe przewiduje, że Bóg nie opuści swoich dzieci. Izraelowi obiecano błogosławieństwa za przestrzeganie Prawa i przekleństwa za jego łamanie (5 Ks. Mojżeszowa rozdz. 30). Bóg przepowiedział przez swojego proroka Mojżesza, że Izrael będzie nieposłuszny i odrzuci Prawo (5 Ks. Mojżeszowej 32.21-22). Jednak w swoim wielkim miłosierdziu Bóg obiecał, że " Ulituje się nad sługami swoimi" (5 Ks. Mojżeszowa 32.36) i "ziemię swoją i lud oczyści z grzechu" (werset 43).
Prawo Mojżeszowe ustanawia zasadę siania i zbierania. Stare Przymierze było warunkowe; Bóg obiecał błogosławić Izrael w Ziemi Obiecanej tylko wtedy, gdy będą przestrzegać Prawa. "Oto ja kładę dziś przed wami błogosławieństwo i przekleństwo. Błogosławieństwo, jeżeli będziecie słuchać przykazań Pana, Boga waszego, które ja wam dziś daję; a przekleństwo, jeżeli nie będziecie słuchać przykazań Pana, Boga waszego, i zejdziecie z drogi, którą wam dziś wskazuję, i pójdziecie za innymi bogami, których nie znacie" (5 Ks. Mojżeszowa 11.26-28; tłum. Biblia Warszawska). Podstawowa zasada zbierania tego, co się sieje, jest prawem naturalnym i jest powtarzana w Nowym Testamencie (Galacjan 6.7).
Prawo Mojżeszowe pokazuje wartość wstawiennictwa między Bogiem a człowiekiem. Cała koncepcja kapłaństwa lewickiego opierała się na potrzebie wstawiennictwa między człowiekiem a Bogiem. Tylko kapłani mogli wchodzić do przybytku i tylko arcykapłan mógł wejść do Miejsca Najświętszego - i to tylko raz w roku z krwią ofiary. Nawet wtedy na kapłanów nakładano specjalne wymagania dotyczące ich zachowania, wyglądu fizycznego, ubioru i ceremonialnego oczyszczenia. Chodziło o to, że Bóg jest święty, a my nie. Potrzebujemy pośrednika, i Bóg jest Tym, który wybiera pośrednika. W systemie Mojżeszowym pośrednikiem był syn Aarona (4 Ks. Mojżeszowa 3.3); w Nowym Przymierzu pośrednikiem jest Syn Boży (1 Tymoteusza 2.5).
Prawo Mojżeszowe pokazuje skuteczność ofiary zastępczej. Prawo obrazowo przedstawia Boży wymóg przelania niewinnej krwi w celu zadośćuczynienia za grzechy winowajców. Jak mówi autor Hebrajczyków: "A według zakonu niemal wszystko bywa oczyszczane krwią, i bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia" (Hebrajczyków 9.22; tłum. Biblia Warszawska). Płonące zwłoki na ołtarzu były żywym przypomnieniem, że konsekwencją grzechu jest śmierć (Rzymian 6.23a). Bez takiego substytutu gniew Boży spadłby na przestępcę. Prawo zezwalało, aby ofiara ze zwierzęcia była przebłaganiem za grzech, dlatego Prawo nazywało ofiarę "miłą wonnością" dla Pana (4 Ks. Mojżeszowa 28.6).
Prawo Mojżeszowe dostarcza wielu obrazów Chrystusa i Jego odkupienia. Każdy baranek ofiarowany zgodnie z Prawem Starego Testamentu był zapowiedzią Baranka Bożego i Jego ofiary na krzyżu (zob. Ew. Jana 1.29; Hebrajczyków 7.27). Każdy obowiązek kapłański zwiastował dzieło Chrystusa w naszym imieniu. Świecznik w świątyni zwiastował Światłość świata (Ew. Jana 9.5). Stół z chlebami był obrazem Chleba Życia (Ew. Jana 6.35). Zasłona oddzielająca dwa przedziały przybytku była symbolem ciała Chrystusa, które miało zostać rozdarte, aby zapewnić dostęp do samej obecności Boga (Ew. Łukasza 23.45; Hebrajczyków 10.20). W rzeczywistości całe sanktuarium zbudowane pod nadzorem Mojżesza było wypełnione przez "odbicia rzeczy niebieskich" (Hebrajczyków 9.23).
Współcześni chrześcijanie mogą odnieść wiele korzyści ze studiowania Prawa Mojżeszowego. Rozumiemy, że Prawo nie było przeznaczone dla kościoła, a my jesteśmy odpowiedzialni za "właściwe posługiwanie się słowem prawdy" (2 Tymoteusza 2.15). Jednak właściwie rozumiane Prawo pozostaje "naszym przewodnikiem do Chrystusa" (Galacjan 3.24). Gdy przychodzimy do Chrystusa, odkrywamy, że "końcem zakonu jest Chrystus, aby był usprawiedliwiony każdy, kto wierzy" (Rzymian 10.4).
English
Czego chrześcijanie powinni uczyć się z Prawa Mojżeszowego?
