Pytanie
Co Biblia mówi o honorze?
Odpowiedź
Jako rzeczownik, honor w Biblii oznacza "szacunek, wartość lub wielki szacunek". Czcić kogoś oznacza wysoko go cenić lub obdarzać go wartością. Biblia zachęca nas do wyrażania czci i szacunku wobec pewnych osób: naszych rodziców, osób starszych i osób sprawujących władzę (Efezjan 6.2; 3 Ks. Mojżeszowa 19.32; Rzymian 13.1). Musimy jednak zrozumieć, że wszelka władza i honor należą wyłącznie do Boga (1 Ks. Kronik 29.11; 1 Tymoteusza 1.17; Ks. Objawienia 5.13). Chociaż może On delegować swoją władzę innym, nadal należy ona do Niego (Efezjan 4.11-12).
Piotr mówi nam: „Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, króla czcijcie" (1 Piotra 2.17). Idea szanowania innych, zwłaszcza tych, którzy mają władzę (króla), wynika z faktu, że reprezentują oni ostateczny autorytet Boga. Klasycznym przykładem jest nakaz "Każdy człowiek niech się poddaje władzom zwierzchnim; bo nie ma władzy, jak tylko od Boga, a te, które są, przez Boga są ustanowione" (Rzymian 13.1-6). Dlatego też "kto się przeciwstawia władzy, przeciwstawia się Bożemu postanowieniu; a ci, którzy się przeciwstawiają, sami na siebie potępienie ściągają" (Rzymian 13.2). Oznacza to, że na chrześcijanach spoczywa obowiązek szanowania tych, których Bóg umieścił nad nami, poprzez nasze posłuszeństwo i okazywanie szacunku. W przeciwnym razie hańbimy Boga.
Biblia mówi o innej godnej uwagi grupie ludzi, którzy zasługują na "podwójną cześć" - o przywódcach kościoła, zwanych starszymi: "Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i nauczania" (1 Tymoteusza 5.17; tłum. Biblia Warszawska). W kościele pierwszego wieku niektórzy starsi pracowali nad słowem i doktryną, poświęcając swój czas na głoszenie i nauczanie, podczas gdy inni robili to prywatnie. Jednak wszyscy starsi zwracali uwagę na sprawy kościoła i dobro jego członków. Mężczyźni ci mieli prawo do podwójnego zaszczytu, zarówno szacunku, jak i szacunku dla ich pozycji, a także wsparcia materialnego czy finansowego. Było to szczególnie ważne, ponieważ Nowy Testament nie był jeszcze dostępny.
Biblia nakazuje nam również szanować się nawzajem w relacjach między pracodawcą a pracownikiem (1 Tymoteusza 3.17; 6.1; Efezjan 6.5-9), a także w relacjach małżeńskich, w których mąż i żona są sobie poddani i szanują się nawzajem (Hebrajczyków 13.4; Efezjan 5.23-33). Co ciekawe, spośród wszystkich nakazów czczenia siebie nawzajem, najczęściej powtarzany dotyczy czczenia ojca i matki (2 Ks. Mojżeszowa 20.12; Ew. Mateusza 15.4). Przykazanie to było tak ważne dla Boga, że jeśli ktoś przeklął lub uderzył swojego rodzica, miał zostać skazany na śmierć (2 Ks. Mojżeszowa 21.15).
Słowo miłość jest również czasami synonimem honoru. Paweł nakazuje nam, abyśmy "Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku" (Rzymian 12.10). Czczenie innych jest jednak sprzeczne z naszym naturalnym instynktem, który nakazuje nam czcić i cenić samych siebie. Tylko będąc przepojonymi pokorą dzięki mocy Ducha Świętego, możemy cenić i czcić naszych bliźnich bardziej niż samych siebie (Rzymian 12.3; Filipian 2.3).
Ks. Przyp. Salomona ilustruje zależność między zachowaniem a wynikającym z niego szacunkiem. Na przykład: "Kto podąża za sprawiedliwością i dobrocią, ten znajduje życie, sprawiedliwość i cześć." (Ks. Przyp. Salomona 21.21; zob. także Ks. Przyp. Salomona 22.4; 29.23). Często honor jest przyznawany tym, którzy odznaczają się mądrością i inteligencją, zdobywając w ten sposób pochwały i uwielbienie (1 Ks. Królewska 10.6-7). Inny rodzaj honoru odnosi się do tych, którzy mają wielkie bogactwo lub sławę (Ks. Jozuego 6.27). W związku z tym wiemy również, że taki światowy honor, sława i bogactwo są ostatecznie bez znaczenia i krótkotrwałe (Ks. Kazn. Salomona 1.14; Jakuba 4.14).
Honor, o którym naucza Pismo Święte, znacznie różni się od tego rodzaju honoru, którego poszukuje świat. Honor i nagrody przyznawane są tym, którzy posiadają bogactwo, wpływy polityczne, władzę światową i status celebrytów. Ci, którzy rozkoszują się ulotnymi honorami i pozycją na tym świecie, nie pamiętają, że "Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje" (1 Piotra 5.5; zob. także Ks. Przyp. Salomona 16.5; Ks. Izajasza 13.11). Tacy byli faryzeusze w czasach Jezusa, którzy szukali zaszczytów i uznania u ludzi. Ale tak naprawdę Jezus ich odrzucił. Powiedział: "A wszystkie uczynki swoje pełnią, bo chcą, aby ich ludzie widzieli" (Ew. Mateusza 23.5). Nazwał ich nie tylko hipokrytami, ale także "wężami" i "żmijami", zasadniczo skazując ich na piekło (Ew. Mateusza 23.29-33).
Chodzi o to, że świat, w którym żyjemy, jest zepsuty (5 Ks. Mojżeszowa 32.5; Filipian 2.15), ponieważ nie oddaje Bogu należnej Mu czci. Ten, kto czci świat i jego rzeczy, czyni siebie wrogiem Boga (Jakuba 4.4). Apostoł Paweł napisał: "dlatego że poznawszy Boga, nie uwielbili go jako Boga i nie złożyli mu dziękczynienia, lecz znikczemnieli w myślach swoich, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności" (Rzymian 1.21). Biblia naucza, że cześć znajduje się w Bogu i Jego Synu oraz w tym, że jesteśmy do Niego podobni (Ew. Jana 15.8). Mamy oddawać Mu cześć poprzez owoce naszej pracy (Ks. Przyp. Salomona 3.9; 1 Koryntian 10.31), a także poprzez troskę i pielęgnowanie naszych ciał (1 Koryntian 6.19). Uznanie Boga za pierwszego w naszym życiu (Ew. Mateusza 22.37-38) wyraża się zatem zarówno w całkowitym zaangażowaniu naszego życia, jak i poświęceniu naszych dóbr na Jego służbę i chwałę (Kolosan 3.17). Choć jesteśmy na tym świecie, nie jesteśmy z tego świata (Ew. Jana 15.18-21). Oznacza to, że czcząc Boga poprzez nasz bogobojny charakter, będziemy zbierać hańbę od ludzi tego świata. W rzeczywistości Biblia uczy nas, że "wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, prześladowanie znosić będą" (2 Tymoteusza 3.12).
Po tym wszystkim, co zostało powiedziane, wiemy jedno: tak jak niebiosa i wszystko, co się w nich znajduje, wznoszą swoje głosy ku czci i chwale Boga, tak i my mamy czynić podobnie: "Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, przyjąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ Ty stworzyłeś wszystko, i z woli twojej zostało stworzone, i zaistniało" (Ks. Objawienia 4.11; tłum. Biblia Warszawska). Nigdy nie było i nigdy nie będzie nikogo na jakimkolwiek stanowisku władzy lub światowego wpływu, kto mógłby rościć sobie prawo do takiego zaszczytu (1 Tymoteusza 6.16). Tylko Bóg jest Stwórcą i podtrzymującym niebiosa i ziemię (Ks. Objawienia 14.7).
Wszyscy prawdziwie wierzący mają czcić Boga i Jego Syna, Jezusa Chrystusa, poprzez nasze uznanie i wyznanie, że On jest jedynym Bogiem (2 Ks. Mojżeszowa 20.3; Ew. Jana 14.6; Rzymian 10.9). Mamy czcić Boga, uznając, że dar życia wiecznego i zbawienie naszych dusz przychodzi przez Jezusa Chrystusa i tylko przez Niego (Ew. Jana 11.25; Dz. Apostolskie 4.12; 1 Tymoteusza 2.5). Wiedząc o tym, oddajemy cześć i hołd naszemu Zbawicielowi poprzez nasze pokorne uwielbienie i posłuszeństwo Jego woli (Ew. Jana 14.23-24; 1 Jana 2.6). W ten sposób On nas uczci, gdy posadzi nas na swoim tronie w niebie (Ks. Objawienia 3.21).
English
Co Biblia mówi o honorze?
