Pytanie
Czym było kapłaństwo lewickie?
Odpowiedź
Kapłaństwo lewickie rozpoczęło się wraz z Aaronem, starszym bratem Mojżesza (Księga Wyjścia 28:1–3). Potomkowie Aarona pełnili funkcję kapłanów w Izraelu, służąc w przybytku, a później w świątyni, głównie jako pośrednicy między ludźmi a Bogiem. Kapłani lewicki byli odpowiedzialni za składanie ofiar wymaganych przez Prawo Mojżeszowe. Niektórzy z kapłanów lewickich wymienionych w Biblii to Ezdrasz, Eli i Zachariasz, ojciec Jana Chrzciciela.
Termin „lewicki” pochodzi od izraelskiego plemienia Lewiego. Lewi był trzecim synem Lei i Jakuba (Rdz 29:34) oraz ojcem plemienia Lewiego, plemienia Mojżesza i Aarona. Pierwotnie to pierworodny syn każdej rodziny był poświęcony Bogu i dziedziczył prawo pierworództwa, przywództwo, władzę itp. (Wj 13:2). Widzimy, że ta instytucja „pierwszych” rzeczy jest tym, czego wymaga Bóg, już w Księdze Rodzaju 4:4, kiedy to Bóg był zadowolony z pierworodnego z trzody Abla, którego ten złożył Bogu w ofierze (zob. Księga Przysłów 3:9 i List do Rzymian 11:16). Później, kiedy Bóg uczynił Izrael narodem, nazwał go swoim pierworodnym synem (Księga Wyjścia 4:22–23), a każdy Izraelita został powołany, aby być świętym, kapłańskim i królewskim (Księga Wyjścia 19:5–6). Następnie spośród narodu izraelskiego Bóg wybrał plemię Lewiego, aby Mu służyło, a synów Aarona, aby byli kapłanami. Tak więc wszyscy kapłani byli Lewitami, ale nie każdy Lewita był kapłanem.
Niektórzy komentatorzy Biblii twierdzą, że Bóg wybrał plemię Lewiego na swoich kapłanów, ponieważ byli oni posłuszni Bogu po niesławnym incydencie ze „złotym cielcem” u podnóża góry Synaj (Księga Wyjścia 32:26–29). Jednak Bóg uczynił plemię Lewiego kapłańskim już wcześniej (Księga Wyjścia 28:1–4). Co więcej, na łożu śmierci Jakub wygłosił surową klątwę na swojego syna Lewiego (Rdz 49:5-7). Takie patriarchalne proroctwa nie były traktowane lekko, a słowa Jakuba musiały być dla Lewiego dotkliwym ciosem.
Przepowiednia Jakuba, że potomkowie Lewiego zostaną rozproszeni po całym Izraelu (Rdz 49:7), spełniła się, gdy Bóg wyznaczył ich na plemię kapłańskie, które w przeciwieństwie do innych plemion nie otrzymało dziedzictwa ziemi. Jednak w suwerenny i tajemniczy sposób Bóg sprawił, że przepowiednia Jakuba stała się błogosławieństwem, ponieważ dziedzictwo Lewiego było lepsze niż ziemia – był nim sam Bóg (Lb 18:20). Bóg obiecał też, że będzie zaopatrywał Lewitów z obfitości wszystkich innych plemion (Lb 18:8–14).
Lewici, którzy nie byli kapłanami, otrzymali różne obowiązki związane z opieką nad przybytkiem i jego wyposażeniem (Lb 3:21–26). Kapłani spośród Lewitów otrzymali niezmierny przywilej służby w przybytku. Kapłani lewicki pełnili również funkcję sędziów (Księga Powtórzonego Prawa 17:8–13) i nauczycieli prawa Bożego (Księga Powtórzonego Prawa 33:10).
Arcykapłan mógł wydawać edykty, aby kierować narodem (Lb 27:21). Był on jedyną osobą, której wolno było wchodzić do Miejsca Najświętszego (1 Kronik 6:49; Księga Kapłańska 24:9), oddzielonego zasłoną od reszty przybytku i zawierającego Arkę Przymierza, symbol obecności Boga (List do Hebrajczyków 9:3; 1 Księga Królewska 8:6; Księga Wyjścia 25:22). Arcykapłan mógł wchodzić do Miejsca Najświętszego tylko raz w roku, w Dzień Pojednania, aby złożyć ofiary za cały lud, w tym za siebie samego (List do Hebrajczyków 9:7). W danym czasie był tylko jeden arcykapłan.
Bóg wymagał od kapłanów przestrzegania najsurowszych norm zachowania i czystości rytualnej (Księga Kapłańska 21). Abihu i Nadab byli synami Aarona i dwoma z pierwszych kapłanów. Nie posłuchali jednak Boga i zostali natychmiast uśmierceni (Księga Kapłańska 10:1–2). Później synowie arcykapłana Helego „potraktowali ofiarę Pana z pogardą” i również zostali osądzeni (1 Księga Samuela 2:12–17).
W czasach Chrystusa saduceusze stanowili większość kapłaństwa i byli znani jako zamożna klasa społeczna. Saduceusze nie wierzyli w zmartwychwstanie (Ewangelia Mateusza 22:23) ani w żadną sferę duchową, taką jak anioły i demony (zob. Dzieje Apostolskie 23:8). Arcykapłani Kajfasz i Annasz odegrali kluczową rolę w ukrzyżowaniu Jezusa (Ewangelia Jana 18:13).
Kapłaństwo lewickie nigdy nie miało być trwałe (List do Hebrajczyków 7:11). Śmierć Chrystusa położyła kres Staremu Przymierzu i kapłaństwu lewickiemu, o czym świadczy rozdarcie zasłony świątynnej (Mateusz 27:51). Teraz sam Jezus pełni funkcję Najwyższego Kapłana wierzących (Hbr 4:14), powołanego według porządku Melchizedeka, a nie Lewiego (Hbr 7:11–17). Dzięki Jego śmierci i zmartwychwstaniu mamy dostęp do obecności Boga, gdzie możemy cieszyć się Nim na zawsze (Hbr 6:19–20).
English
Czym było kapłaństwo lewickie?
