Soru
Kutsal Kitap "benliğe ölmek" derken neyi kasteder?
Yanıt
"Benliğe ölmek" kavramı Yeni Ahit'in tamamında yer alır. Çarmıhımızı yüklenip Mesih'i izlediğimiz Hristiyan yaşamının gerçek özünü ifade eder. Benliğe ölmek yeniden doğmanın bir parçasıdır; eski benlik ölür ve yeni benlik canlanır (Yuhanna 3:3-7). Hristiyanlar sadece kurtuluşa erdiğimizde yeniden doğmakla kalmaz, aynı zamanda kutsallaşma sürecinin bir parçası olarak benliğe ölmeye de devam ederiz. Bu nedenle, benliğe ölmek hem tek seferlik bir olay hem de yaşam boyu devam eden bir süreçtir.
İsa öğrencilerine defalarca çarmıhlarını (bir ölüm aracı) yüklenip O'nu takip etmeleri gerektiğini söylemiştir. Kendisini izlemek isteyenlerin kendilerini inkâr etmeleri gerektiğini, bunun da hayatlarından vazgeçmek anlamına geldiğini açıkça belirtmiştir; ruhsal, sembolik ve hatta gerekirse fiziksel olarak. Bu, dünyasal yaşamlarımızı kurtarmaya çalışmanın krallıktaki yaşamlarımızı kaybetmemizle sonuçlanacağını ilan eden Mesih'in takipçisi olmanın ön koşuluydu. Ancak O'nun uğruna yaşamlarından vazgeçenler sonsuz yaşamı bulacaklardı (Matta 16:24-25; Markos 8:34-35). Hatta İsa, kendisi için canlarını feda etmek istemeyenlerin öğrencisi olamayacağını söyleyecek kadar ileri gitmiştir (Luka 14:27).
Vaftiz töreni, inanlının eski, günahkâr yaşam tarzına ölme (Romalılar 6:4-8) ve Mesih'te yeni bir yaşam için yeniden doğma taahhüdünü ifade eder. Hristiyan vaftizinde suya daldırılma eylemi ölmeyi ve Mesih'le birlikte gömülmeyi simgeler. Sudan çıkma eylemi ise Mesih'in dirilişini temsil eder. Vaftiz bizi ölümünde ve dirilişinde Mesih'le özdeşleştirir ve Hristiyan'ın tüm yaşamını sembolik olarak benliğe ölmek ve bizim için ölen O'nun için ve O'nda yaşamak olarak tasvir eder (Galatyalılar 2:20).
Pavlus Galatyalılara benliğe ölüm sürecini "Mesih'le birlikte çarmıha gerildiği" ve artık Pavlus'un yaşamadığı, Mesih'in onda yaşadığı bir süreç olarak açıklar. Pavlus'un günaha ve dünyanın yollarını izlemeye eğilimli olan eski yaşamı ölmüştür ve yeni Pavlus, içinde ve onun aracılığıyla yaşayan Mesih'in konutudur. Bu, "benliğe öldüğümüzde" hareketsiz ya da duyarsız hale geldiğimiz ya da kendimizi ölü hissettiğimiz anlamına gelmez. Aksine, benliğe ölmek, eski yaşama ait şeylerin, özellikle de bir zamanlar içinde bulunduğumuz günahlı yolların ve yaşam tarzlarının ölmesi anlamına gelir. "Mesih İsa'ya ait olanlar, benliği, tutku ve arzularıyla birlikte çarmıha germişlerdir" (Galatyalılar 5:24). Bir zamanlar bencil zevklerin peşinden koştuğumuz yerde, şimdi aynı tutkuyla Tanrı'yı hoşnut eden şeylerin peşinden koşuyoruz.
Kendine ölmek Kutsal Yazılar'da asla Hristiyan yaşamında isteğe bağlı bir şey olarak tasvir edilmez. Bu yeni doğuşun gerçeğidir; eski yaşamının Mesih'le birlikte çarmıha gerildiğini görmeye ve O'na itaat ederek yeniden yaşamaya başlamaya istekli olmayan hiç kimse Mesih'e gelemez. İsa kısmen eski, kısmen de yeni yaşamda yaşamaya çalışan ılık takipçilerini tüküreceği kişiler olarak tanımlar (Vahiy 3:15-16). Bu ılık durum Laodikya kilisesinin yanı sıra günümüzdeki birçok kiliseyi de karakterize etmektedir. "Ilık" olmak, benliğe ölmek ve Mesih için yaşamak konusundaki isteksizliğin bir belirtisidir. Benliğe ölüm Hristiyanlar için bir seçenek değildir; sonsuz yaşama götüren bir seçimdir.
English
Kutsal Kitap "benliğe ölmek" derken neyi kasteder?
