Soru
Hristiyanlar imanı terk eden birine nasıl karşılık vermelidir?
Yanıt
Herkesin durumuna ilişkin anlayışımız elbette sınırlıdır, ancak bir "Hristiyan" inancını terk ettiğinde veya Tanrı inancından vazgeçtiğinde, nasıl karşılık vereceğimize dair bazı genel ilkelerimiz vardır. Yüksek profilli kişilerin inançtan ayrıldığı pek çok vakada, bu kişilerin inançtan ayrılışlarının "din değiştirmekten" ziyade "farkına varma" olduğunu gözlemliyoruz.
İnançlarını geride bırakan bireyler hikâyelerini anlatırken, genellikle Hristiyan kültürünün ve inancının bazı yönlerinden giderek rahatsız olduklarını ve sonunda bunları reddettiklerini görürüz. Bu kişiler uzun bir süre boyunca Hristiyanlığı sadece "oynayarak" sürdürdüklerini biliyorlardı. Bir süre sonra bu kişiler derin ya da bağlantılı bir hakikat duygusundan yoksun olduklarını kabul ettiler. İdeolojilerini değiştirmediler, sadece kimliklerini değiştirdiler.
Tanrı'ya sırtını dönenlerin çoğu için inançlarını kaybetmek, aslında başlangıçta hiçbir zaman inançları olmadığını kabul etmek anlamına gelir. Sahip oldukları şey, Kutsal Kitap'ın bazı ilkeleriyle belirsiz bir entelektüel anlaşma, bazı aile gelenekleri, bazı sosyal bağlantılar ve (yüksek profilli vakalarda) parlak bir kariyer yoluydu. Ancak, sorular ortaya çıktığında, Kurtarıcı'ya gerçek bir inanç ya da güven duymuyorlardı. Genel olarak, bir zamanlar kendilerini Hristiyan olarak tanımlayan insanların fikirlerini değiştirmelerinin nedeni budur. Mesele, gerçek inananlar olup sonra vazgeçmeleri değil; mesele, hiçbir zaman gerçek inananlar olmadıkları gerçeğini kabullenmeleridir.
İsa'nın toprak benzetmesi, imandan uzaklaşanların yüreklerinde neler olduğunu gösterir (Matta 13:1-23). Tohum taşlı toprakta yeşerir ve bir süre her şey iyi görünür, ama asla kök salmaz. Gerçek derinlikten yoksun olan bitkiler kurur ve ölür; gerçek bir yürek değişiminden yoksun olan sözde inanç yok olur.
Ancak imanı terk edenlerin davranışlarını açıklamak için bir başka meşru olasılık daha vardır: İsa'nın bir başka benzetmesi. İmanı terk etmiş gibi görünen kişiler kaybolmuş tipte bir deneyim yaşıyor olabilirler (bkz. Luka 15:11-32). Eğer gerçekten kurtulmuşlarsa, imandan uzaklaşmaları olarak gördüğümüz şey günahın yaşamlarındaki trajik bir zaferidir. Böyle bir inatçılık eninde sonunda çözülecektir. Meşru Hristiyanlar günah işleyebilir ve şüpheyle mücadele edebilirler, ancak genellikle ilahi disiplin döneminden sonra bu durumdan kurtulacaklardır (bkz. Galatyalılar 6:1-5 ve İbraniler 12:4-13).
Her iki durumda da -imanı terk edenler ister taşlı toprak gibi, ister savurgan oğul gibi olsunlar- durumlar yürek parçalayıcıdır. Bu tür durumlar sevgi ve dürüstlükle ele alınmalıdır. Herhangi birinin yüreğinde neler olup bittiğini kesin olarak bilmemiz neredeyse imkânsızdır (1. Samuel 16:7). Ancak Kutsal Yazılar, yeniden doğmuş olanların bu statülerini kaybedemeyecekleri konusunda açıktır (Yuhanna 10:28). Ayrıca kurtulmuş olanların bile itaatsizlik nedeniyle ciddi sonuçlarla karşılaşabilecekleri açıktır (bkz. 1. Korintliler 5:5 ve Galatyalılar 6:7).
Şüphelerimiz olduğunda yapılacak en iyi şey, Tanrı'nın bunları ifade etmemiz için bize alan tanıdığını kabul etmektir (Markos 9:24; Habakkuk 1:2-4). Deneyimlerimizle mücadele edeceğimizi bilir (Yuhanna 16:32-33). Aradığımızda O'nun yanıtlar verdiğini bilmek çok önemlidir (Matta 7:7-8). Kutsal Yazılar (Yuhanna 20:31; 2. Petrus 1:16; Luka 1:1-4) ve doğa (Romalılar 1:18-20; Mezmur 19:1) inanmak için kanıt ve neden sağlamaya hizmet eder. Bu, cevapları basit yapmaz, ama cevaplar oradadır (1.Yuhanna 4:1). Bu soruları yanıtlamamıza yardımcı olması için daha deneyimli ve bilge kişilerin tavsiyelerine başvurabiliriz ve başvurmalıyız (Süleyman'ın Özdeyişleri 11:14; Filipililer 3:14-15). Belki de her şeyden çok, "anlamıyorum" demenin "bu doğru olamaz" demekle aynı şey olmadığını hatırlamak önemlidir. "Din değiştiren" çoğu insan, Tanrı ile aynı fikirde olmadıkları ve yanılıyor olabileceklerini kabul etmeyi reddettikleri bir kriz noktasına ulaşır; buna dayanarak Tanrı'nın var olmadığına karar verirler. Er ya da geç, bir kişinin inanmak istediği şey, aksi yöndeki tüm kanıtlardan daha önemli hale gelir (bkz. Yuhanna 5:39-40).
Bazı sorular zordur ve hepsinin mutlu cevapları yoktur. Ama yanıtlar vardır. Birçok arayan ve şüpheci bunları bulmuştur (1. Petrus 3:15). Duamız, imanı terk edenlerin gerçeğe geri dönmeleridir. Eğer bunu yapmazlarsa, bu sadece, bir kişi samimi olsa bile, sadece "Ben bir Hristiyanım" demenin kendi kendini doğrulamadığını kanıtlar (Matta 7:21-23; Markos 13:13).
English
Hristiyanlar imanı terk eden birine nasıl karşılık vermelidir?
