Soru
Daha fazla kişiyi Mesih'e getirmek için nasıl motive olabilirim?
Yanıt
İnsanları Mesih'e getirmek yani canlar kazanmak için motive olmak iyi bir şeydir, ancak önce bazı terimleri tanımlamamız gerekir. Can kazanma, müjdecilik ya da tanıklık için kullanılan bir metafordur. Bu nedenle, peşinden gidilmesi gereken iyi bir şeydir. Kutsal Kitap bizi müjdelemeye çağırır. Müjdecilik Yüce Görev'in merkezinde yer alır (Matta 28:19-20). Hristiyanlar, izleyen bir dünyaya imanlarının tanıkları olmaya çağrılırlar (Elçilerin İşleri 1:8). İlk Hıristiyanlar Mesih'e "tanıklık ettikleri" için sık sık öldürülürlerdi. Belli ki bu insanlar canları kazanmak için öylesine motive olmuşlardı ki hayatlarını bu uğurda feda ettiler.
İnsanları Mesih'e getirmek için nasıl daha fazla motive olabiliriz? Kutsal Kitap tüm insanların günah içinde doğduğunu (Romalılar 3:23; Efesliler 2:1-3) ve hepimizin günahlarımızdan dolayı kutsal Tanrı tarafından yargılanacağımızı (Romalılar 6:23) öğretir. Kutsal Kitap bu yargıdan kaçınmanın tek yolunun günahlarımızdan tövbe etmek ve İsa Mesih'i imanla kucaklamak olduğunu öğretir (Efesliler 2:8-9). Tanıdığımız biri ölmek üzere olsaydı ve hastalığının tedavisini bilseydik, bu bilgimizi onunla paylaşmamız için bizi motive eder miydi? Gerçek şu ki, tüm insanların ölümcül, ruhsal bir hastalığı (günah) vardır ve Hristiyanlar olarak bizler bu hastalığın tedavisini (İsa) biliyoruz. Bu gerçek, İsa Mesih'in müjdesine tanıklık etmemiz için büyük bir motivasyon kaynağı olmalıdır. Ruhsal hastalıklarının "tedavisini" reddedenlerin sonsuza kadar cehennemde kalacaklarını bilmek, onları kararlarının vahim sonuçlarını düşünmeye sevk etmek için yeterli bir motivasyon olmalıdır.
Eğer Hristiyanlar müjdecilik için motive olmuyorlarsa, bunun nedeni kiliselerimizde müjdenin sadakatle ve tam olarak vaaz edildiğini duymuyor olmamız olabilir. Dünyanın bazı bölgelerinde kiliseler Hristiyan mesajını modern duyarlılıklar için daha pazarlanabilir hale getirmeye çalışmaktadır. Günah, yargı, cehennem ve yalnızca İsa aracılığıyla kurtuluş hakkındaki vaazlar, Hristiyanlığın hayatlarımızı nasıl daha iyi hale getirebileceği -evliliklerimizi iyileştirmek, çocuklarımızı yetiştirmemize yardımcı olmak ve kötü alışkanlıklardan kurtulmamıza yardımcı olmak- hakkındaki mesajlar kadar vurgulanmamaktadır. Birçok kilisede teolojik olanın yerini pragmatik olan almıştır. Bu tür bir Hristiyanlık postmodern dünyaya daha çok hitap edebilir, ancak insanları günahları ve yalnızca İsa'da bulunan kurtuluşa olan ihtiyaçları gerçeğiyle yüzleştirmekte başarısız olur. Ruhlar burada ve şimdi daha iyi bir yaşam vaatleriyle değil, günahlarımız için tek çözüm olan müjdenin gücüyle kazanılır.
İşte bu noktada dikkatli olmalıyız. Bazı Hristiyanlar canlar kazanmayı kendilerinin yaptığı bir şey olarak görürler. Başka bir deyişle, müjdecilikteki başarı ya da başarısızlık büyük ölçüde müjdecinin çabalarına bağlı olarak görülür. Bu zihniyet müjdeciliği bir "tanıklık" paradigmasından "ikna" paradigmasına dönüştürmüştür. Tanık, gördüklerini, duyduklarını ve yaşadıklarını basitçe anlatan kişidir. Bir mahkeme salonundaki tanıklar "gerçeği, tüm gerçeği ve yalnızca gerçeği söylemekle" yükümlüdür. Bir tanık ikna etmeye çalışmaz; inandırmaya çalışmaz; tek yapmaya çalıştığı doğru olduğunu bildiği şeyi ve neden doğru olduğunu bildiğini açıklamak için sadık olmaktır.
İkna çok farklı bir biçim alır. İknada, bir kişi başka bir kişinin fikrini belirli bir bakış açısıyla değiştirme çabası içindedir. İknada, mesajı başkalarına daha cazip hale getirmek için değiştirmek veya yeniden paketlemek alışılmadık bir durum değildir. İknada en önemli şey mesajın doğruluğu değil, bireyin bu mesaja vereceği tepkidir.
Eğer can kazanma Kutsal Ruh'un bir işi değil de kendi bireysel çabamızın bir ürünüyse (2. Selanikliler 2:13), o zaman müjdecilik bizim ikna çabamız haline gelir. Can kazanmanın amacı, bir kişinin o karar anına gelmesini ve Mesih'i hayatına kabul etmesini sağlamak haline gelir. "Bunda ne sorun var?" diye sorulabilir. Eğer müjdelemenin amacı insanları o seçim anına getirmekse, o zaman bunun gerçekleşmesi için "ne gerekiyorsa yapmak" için her türlü ayartma vardır. Bu zihniyet, Hristiyanlığı modern dünyaya daha uygun ve çekici hale getirmeye çalışan, arayıcı-duyarlı hareket ya da yeni ortaya çıkan hareket gibi çeşitli "kilise büyümesi" hareketlerini karakterize eden şeyin ta kendisine yol açmıştır. Görünüşte bu kulağa iyi ve asil geliyor, ama ne pahasına? Kutsal Kitap kurtuluş gücüne sahip olanın müjde olduğunu ve bundan utanmamamız gerektiğini söyler (Romalılar 1:16-17). İkna paradigmasından kaçınmalı ve müjdenin hakikatinin sadakatle duyurulduğu bir tanıklık paradigmasına geri dönmeliyiz.
Her şey şuna bağlıdır: Tanrı'nın kurtuluş üzerinde bile gerçekten egemen olduğuna inanıyor muyuz? Eğer inanıyorsak, o zaman canı kazanan Tanrı'dır. Yeni doğuşu sağlayan Kutsal Ruh'tur. Dünyayı kurtarmak için ölen İsa Mesih'tir. Hristiyanlar bu kurtuluş müjdesini ilan ederek dünyaya tanıklık etmeye çağrılmışlardır. Müjdenin duyurulması, Kutsal Ruh'un bireylerin yaşamlarına tövbe ve iman getirmesinin aracıdır. Canlar kazanmak için, Müjde'yi sadık bir şekilde duyurmamız sayesinde Tanrı'nın birçok insanı kurtardığını bilmekten daha motive edici ne olabilir (Efesliler 1:4-5)?
English
Daha fazla kişiyi Mesih'e getirmek için nasıl motive olabilirim?
