Γιατί το "μη ψευδομαρτυρήσεις" περιλαμβάνεται στις Δέκα Εντολές;

Μέρος των Δέκα Εντολών, επίσης γνωστές ως Δεκάλογος, αυτή η 9η εντολή απαγορεύει στους Ισραηλίτες να δίνουν ψευδή μαρτυρία ο ένας εναντίον του άλλου (Έξοδος 20:16, Δευτερονόμιο 5:20). Το να δίνεις ψευδή μαρτυρία εναντίον άλλων σημαίνει να λες ψέματα σε βάρος τους, ιδίως για προσωπικό όφελος. Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται "πλησίον" σε αυτήν την εντολή μπορεί να σημαίνει συνεργάτης, αδελφός, σύντροφος, συνάνθρωπος, φίλος, σύζυγος ή γείτονας. Με άλλα λόγια, οι Ισραηλίτες είχαν εντολή να είναι ειλικρινείς σε όλα τα πράγματα, αλλά ιδιαίτερα όταν μιλούν για ένα άλλο πρόσωπο. Οι άνθρωποι δεν έπρεπε να λένε ψέματα δημοσίως, όπως σε ένα δικαστήριο, ρίχνοντας στα πόδια του άλλου οιαδήποτε ψευδή κατηγορία που θα μπορούσε να τον βλάψει, ούτε να λένε ψέματα ιδιωτικά ψιθυρίζοντας, κουτσομπολεύοντας, κακολογώντας, συκοφαντώντας ή καταστρέφοντας τον χαρακτήρα του με υπονοούμενα, πονηρούς υπαινιγμούς και κακές υποδείξεις.

Οι λόγοι για τους οποίους ο Θεός απαγορεύει το ψέμα και την ψευδή μαρτυρία εναντίον του πλησίον είναι τρεις. Πρώτον, ο λαός του Θεού πρέπει να αντανακλά τον χαρακτήρα του Θεού. Ο Κύριος είναι ένας αληθής Θεός που δεν λέει και δεν μπορεί να πει ψέματα. Το Αριθμοί 23:19 λέει: "Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί, ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί. Αυτός είπε, και δεν εκτελέσει; Ή, μίλησε, και θα το τηρήσει;" Οι άνθρωποι που ονομάζονταν με το όνομα του Θεού και Τον εκπροσωπούσαν στον ειδωλολατρικό κόσμο αναμενόταν να αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια τον χαρακτήρα Του. Το ψέμα ενάντια στον άλλον έφερνε δυσφήμιση στο ιερό Του όνομα, και αυτό δεν θα το ανεχόταν. Δεύτερον, η ψευδομαρτυρία εναντίον κάποιου άλλου ήταν καταστροφική για το άτομο που ήταν το θύμα του ψεύδους, και υπέφερε από αυτό στην αξιοπιστία και τη φήμη του, καθώς και στο εμπόριο και την επιχείρησή του. Το Λευιτικό 19:18 καθιστά σαφές ότι οι Ισραηλίτες έπρεπε να αγαπούν τον πλησίον τους όπως τον εαυτό τους, μια εντολή που επαναλαμβάνεται τόσο από τον Ιησού όσο και από τον Παύλο (Ματθαίος 22:39, Ρωμαίους 13:9). Το να αγαπάμε τον πλησίον μας αποκλείει το να λέμε ψέματα γι' αυτόν.

Τρίτον, η ψευδομαρτυρία θεωρούνταν τόσο καταστροφική για την κοινωνία, ώστε τα δικαστήρια, τόσο κατά την εποχή του τότε λαού Ισραήλ όσο και σήμερα, μπορούσαν να λειτουργήσουν μόνο αν οι μάρτυρες που καλούνταν να καταθέσουν μπορούσαν να θεωρηθούν αξιόπιστοι πως θα έλεγαν την αλήθεια. Χωρίς ένα αξιόπιστο δικαστικό σύστημα, το οποίο βασίζεται σε μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων από αξιόπιστους, ειλικρινείς μάρτυρες, οι κοινωνίες κινδυνεύουν από την κατάρρευση του νόμου και της τάξης. Όταν συμβαίνει αυτό, επέρχεται χάος και οι αθώοι υποφέρουν.

Όπως προαναφέρθηκε, η Καινή Διαθήκη καταδικάζει εξίσου την ψευδομαρτυρία. Το Κολοσσαείς 3:9-10 εξηγεί τον λόγο για τη συνεχή απαγόρευση του ψεύδους. Οι χριστιανοί είναι νέα δημιουργήματα εν Χριστώ (Β΄ Κορινθίους 5:17) και ως τέτοια αντανακλούμε τη φύση Του. Έχουμε απελευθερωθεί από τον "παλαιό εαυτό" μας με τις κακές πρακτικές του, όπως το ψέμα και η ψευδομαρτυρία. Όπως οι Ισραηλίτες έπρεπε να αντανακλούν τον χαρακτήρα του Κυρίου του Θεού, οι χριστιανοί πρέπει να αντανακλούν στον κόσμο τον χαρακτήρα του Χριστού που μας προσδιορίζει ως δικούς Του.

English

---

Επιστροφή στην Ελληνική αρχική σελίδα

Γιατί το "μη ψευδομαρτυρήσεις" περιλαμβάνεται στις Δέκα Εντολές;