Ερώτηση
Ποιους ρόλους μπορούν ν' αναλάβουν οι γυναίκες στη διακονία;
Απάντηση
Η διακονία των γυναικών είναι ένα ζήτημα στο οποίο χριστιανοί που παίρνουν στα σοβαρά την Αγία Γραφή γίνεται να διαφωνούν, κι αυτό πραγματικά συμβαίνει. Το σημείο διαφοροποίησης των απόψεων επικεντρώνεται στη βιβλική περικοπή που απαγορεύει στις γυναίκες να μιλούν στην εκκλησία ή «να αυθεντεύουν επάνω στους άνδρες» (Α΄ Τιμόθεον 2:12· σύγκρ. Α΄ Κορινθίους 14:34). Η διαφωνία εντοπίζεται στο κατά πόσον οι περικοπές αυτές ήταν σχετικές με την εποχή στην οποία γράφτηκαν και μόνον μ' αυτές. Μερικοί υποστηρίζουν πως από τη στιγμή που «δεν υπάρχει πια Ιουδαίος ούτε Έλληνας, … άντρας και γυναίκα, γιατί όλοι εσείς είστε ένας χάριν του Ιησού Χριστού» (Γαλάτας 3:28), οι γυναίκες είναι ελεύθερες να επιζητούν οποιονδήποτε αγρό διακονίας υπάρχει για τους άνδρες. Άλλοι έχουν την άποψη πως το Α΄ Τιμόθεον 2:12 ισχύει και σήμερα καθώς η βάση για την εντολή δεν είναι πολιτισμική αλλά παγκόσμια, που έχει τις ρίζες της στην τάξη της Δημιουργίας (Α΄ Τιμόθεον 2:13-14).
Στην Α΄ Πέτρου 5:1-4 αναφέρονται λεπτομερώς τα προσόντα του πρεσβυτέρου. Η λέξη πρεσβύτερος αναφέρεται εξήντα έξι φορές στην Καινή Διαθήκη με τη σημασία του έμπειρου επισκόπου άνδρα. Αφορά το αρσενικό γένος της λέξης. Το θηλυκό γένος, πρεσβυτέρα, δεν χρησιμοποιείται ποτέ σε σχέση με τους ποιμένες. Με βάση τα προσόντα της περικοπής Α΄ Τιμόθεον 3:1-7, ο ρόλος τού πρεσβυτέρου εναλλάσσεται με αυτόν του επισκόπου/ποιμένα (Τίτον 1:6-9, Α΄ Πέτρου 5:1-3). Και καθώς, σύμφωνα με το Α΄ Τιμόθεον 2:12, μια γυναίκα δεν πρέπει «να διδάσκει ούτε να αυθεντεύει πάνω στον άνδρα», φαίνεται καθαρά πως η θέση τών πρεσβυτέρων και ποιμένων —που πρέπει να είναι καταρτισμένοι για να διδάσκουν, να οδηγούν την εκκλησία και να επιβλέπουν την πνευματική της αύξηση (Α΄ Τιμόθεον 3:2)—θα πρέπει να πληρούται μόνον από άνδρες.
Η διακονία του πρεσβυτέρου/επισκόπου/ποιμένα φαίνεται πως είναι η μοναδική που αφορά μόνον άνδρες. Οι γυναίκες έχουν ανέκαθεν παίξει σημαντικό ρόλο στην αύξηση της εκκλησίας, και ήσαν μεταξύ των ολίγων που έγιναν μάρτυρες της σταύρωσης του Χριστού, όταν οι περισσότεροι μαθητές είχαν απομακρυνθεί (Ματθαίος 27:55, Ιωάννης 19:25). Ο απόστολος Παύλος εκτιμούσε πολύ τις γυναίκες και σε πολλές επιστολές του προς τις εκκλησίες χαιρέτισε συγκεκριμένες γυναίκες με το όνομά τους (Ρωμαίους 16:6, 12, Κολοσσαείς 4:15, Φιλιππησίους 4:2-3, Φιλήμονα 1:2). Ο Παύλος αντιμετωπίζει τις γυναίκες αυτές ως «συνεργούς», και είναι σαφές πως υπηρέτησαν τον Κύριο προς όφελος όλης της εκκλησίας (Φιλιππησίους 4:3, Κολοσσαείς 4:15).
Οι διάφορες διακονικές υπηρεσίες-λειτουργήματα καθιερώθηκαν στην εκκλησία για να καλύψουν τις ανάγκες του Σώματος. Αν και πολλές σύγχρονες εκκλησίες εναλλάσσουν τη θέση των πρεσβυτέρων και των διακόνων, αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται. Οι διάκονοι ορίζονταν να υπηρετούν σε φυσικές ανάγκες, όπως αυτές προέκυπταν (Πράξεις 6:2-3). Δεν υπάρχει καμία ρητή απαγόρευση για την υπηρεσία των γυναικών ως διακονισσών. Το Ρωμαίους 16:1 δείχνει μάλλον πως μια γυναίκα που ονομαζόταν Φοίβη, ήταν μια αξιοσέβαστη διακόνισσα στην εκκλησία της Ρώμης.
Δεν υπάρχει κάποιο βιβλικό προηγούμενο που απαγορεύει τις γυναίκες να είναι οδηγοί λατρείας, εργάτες νεολαίας ή να διευθύνουν την διακονία των παιδιών. Η μόνη απαγόρευση που υπάρχει αφορά την άσκηση πνευματικής εξουσίας πάνω σε ενήλικες άνδρες. Καθώς λοιπόν φαίνεται πως αυτό στο οποίο οι Γραφές τοποθετούνται είναι το ζήτημα της πνευματικής εξουσίας και όχι απλώς το πώς λειτουργεί κάτι, κάθε ρόλος που δεν ασκεί πνευματική εξουσία πάνω σε ενήλικες άνδρες είναι επιτρεπτός.
English
Ποιους ρόλους μπορούν ν' αναλάβουν οι γυναίκες στη διακονία;
