Ποιος ήταν ο Βελίαλ;

Η λέξη Βελίαλ είναι σύνθετη, που πιστεύεται ότι προέρχεται από την εβραϊκή "μπέλε", που σημαίνει "όχι", και "γιάχαλ", που σημαίνει "κέρδος" ή "όφελος". Αναφέρεται κάποιες φορές στην στην Παλαιά Διαθήκη, και συνήθως μεταφράζεται ως "παράνομος", "αχρείος", "δύστροπος", "πονηρός" και "κακός". Στα προηγούμενα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, όταν περιγράφει ένα κακό πρόσωπο, ο βασιλιάς Ιάκωβος χρησιμοποιεί μερικές φορές το "γιος του Βελιάλ" (ή "κόρη", "άνθρωπος" ή "λαός" του Βελίαλ). Όπως και πολλές άλλες χρήσεις του όρου "γιος του", η έκφραση "γιος του Βελίαλ" δεν υπονοεί ότι ο Βελίαλ είναι ένα πραγματικό πρόσωπο που γεννάει παιδιά - μάλλον, πρόκειται για μια περιγραφή ανθρώπων που χαρακτηρίζονται από αναξιότητα ή διαφθορά.

Μια λιγότερο αποδεκτή θεωρία είναι ότι η λέξη Βελίαλ προέρχεται από το "μπέλι ολ", που σημαίνει "χωρίς ζυγό" - ο ορισμός θα παρέμενε περίπου ο ίδιος, ωστόσο: ένας "γιος του Βελίαλ" θα ήταν κάποιος που είναι "άνομος" ή "επαναστάτης".

Όπως και να 'χει, η Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιεί τον Βελίαλ ως προσωποποίηση του κακού και όχι ως πραγματική οντότητα. Αργότερα, η προσωποποίηση άρχισε να θεωρείται ως ένα πραγματικό πρόσωπο, και στην Καινή Διαθήκη ο Βελίαλ χρησιμοποιείται ως ονομασία του Σατανά στο Β΄ Κορινθίους 6:15.

Στην εβραϊκή απόκρυφη λογοτεχνία, ο Βελίαλ παρουσιάζεται συχνά ως πραγματικό ον και του δίνεται μια ιστορία. Αρκετά χασιδαϊκά βιβλία, συμπεριλαμβανομένου του βιβλίου των Ιωβηλαίων, λένε ότι ο Βελίαλ ήταν ένας από τους αγγέλους που ακολούθησαν τον Σατανά στην πτώση του. Οι Σιβυλλικοί χρησμοί (υποτιθέμενες προφητείες που καταγράφηκαν μεταξύ του 100 και του 500 μ.Χ.) λένε ότι ο Βελίαλ θα είναι ο Αντίχριστος ή/και ένας ψεύτικος Μεσσίας που εξαπατά τους Σαμαρείτες. Ο πρώτος ισχυρισμός μπορεί να επηρεάζεται από το Β΄ Θεσσαλονικείς 2:3, το οποίο αποκαλεί τον Αντίχριστο "άνθρωπο της ανομίας", αλλά ο χρησμός συνδέεται επίσης με τον Νέρωνα.

Ο Βελίαλ ως δαίμονας έχει υιοθετηθεί από την πιο πρόσφατη βιβλιογραφία. Στο "Χαμένο Παράδεισο", ο John Milton γράφει ότι ο Βελίαλ ήταν ο τελευταίος δαίμονας που έπεσε και ο πιο άθλιος - ο δαίμονας της ακαθαρσίας και του ψέματος. Σε ορισμένες περιπτώσεις που ο Βελίαλ χρησιμοποιείται ως προσωποποίηση στη Βίβλο (Κριτές 19:22, Α΄ Σαμουήλ 2:12), ο Μίλτον αποδίδει άμεσα το κακό στον συγκεκριμένο δαίμονα. Ο Βελίαλ αναφέρεται επίσης στο "Μικρό Κλειδί" του Σολομώντα, ένα βιβλίο με ξόρκια που υποσχόταν στον χρήστη τη δύναμη να ελέγχει τους δαίμονες για προσωπική χρήση. Το βιβλίο δεν έχει καμία σχέση με τον βασιλιά Σολομώντα, καθώς γράφτηκε το 1600. Τον περασμένο αιώνα, ο Βελίαλ εμφανίστηκε ως χαρακτήρας σε διάφορα μυθιστορήματα και βιντεοπαιχνίδια.

Στις Γραφές, ο Βελίαλ χρησιμοποιήθηκε για να προσωποποιήσει την κακία και την αναξιότητα. Η μόνη φορά που η λέξη χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει ένα πρόσωπο είναι στο Β΄ Κορινθίους 6:15, όπου το όνομα εφαρμόζεται στον Σατανά. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη από τις Γραφές ότι το Βελίαλ είναι το κατάλληλο όνομα ενός συγκεκριμένου δαίμονα.

English

---

Επιστροφή στην Ελληνική αρχική σελίδα

Ποιος ήταν ο Βελίαλ;