Ερώτηση
Τι αναφέρει η Αγία Γραφή περί λύπης;
Απάντηση
Στην Αγία Γραφή αναφέρονται πολλά παραδείγματα λύπης ως αποτέλεσμα τής Πτώσης, και εφαρμογές τού πώς μπορούμε να δοξάζουμε τον Θεό μέσα από την λύπη μας. Η λύπη είναι το άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα τής αμαρτίας, και καθώς ζούμε σ’ έναν ξεπεσμένο κόσμο, η αμαρτία αποτελεί φυσιολογικό μέρος τής ζωής (Ψαλμός 90:10). Οι Ψαλμοί είναι γεμάτοι με ξεσπάσματα λύπης της καρδιάς τού Δαβίδ προς τον Θεό. Όπως ο Δαβίδ, αισθανόμαστε συχνά ότι ο Θεός μάς έχει εγκαταλείψει στις ώρες τής στενοχώριας που την προκαλούν άνθρωποι που μας απορρίπτουν και μας εναντιώνονται. «Μέχρι πότε θα έχω βουλές μέσα στην ψυχή μου, οδύνες καθημερινά μέσα στην καρδιά μου; Μέχρι πότε θα υψώνεται επάνω μου ο εχθρός μου;» (Ψαλμός 13:2). Αλλά ο Θεός είναι πάντοτε πιστός και, όπως συμπεραίνει ο Δαβίδ, η εμπιστοσύνη μας στον Θεό δεν είναι ποτέ αβάσιμη. «Εγώ, όμως, έλπισα στο έλεός σου· η καρδιά μου θα αγάλλεται στη σωτηρία σου. Θα ψάλλω στον Κύριο, επειδή με αντάμειψε» (Ψαλμός 13:5-6).
Στον Ψαλμό 16, ο Δαβίδ χαίρεται στην μερίδα του ως ακόλουθος τού ενός αληθινού Θεού, και σ’ αυτό περιλαμβάνεται η «ωραιότατη κληρονομιά» (εδάφιο 6) και ευφροσύνη, αγαλλίαση και ανάπαυση (εδάφιο 9), ενώ εκείνοι που απορρίπτουν τον Θεό και ακολουθούν άλλους θεούς θα πολλαπλασιάσουν τους πόνους τους (εδάφιο 4). Ο Δαβίδ, όμως, υπέμεινε την αύξηση της λύπης του όταν ξέκλινε από τις ευλογίες τού Θεού εξαιτίας της αμαρτίας του. «Επειδή, η ζωή μου χάθηκε μέσα σε οδύνη, και τα χρόνια μου μέσα σε στεναγμούς· η δύναμή μου αδυνάτισε από ταλαιπωρίες, και τα κόκαλά μου καταφθάρηκαν.» (Ψαλμός 31:10). Αλλά στον επόμενο Ψαλμό ο Δαβίδ χαίρεται στο έλεος τού Θεού που συγχωρεί εκείνους που Τον πλησιάζουν με μετάνοια. Οι λύπες τού Δαβίδ μετατρέπονται σε πολλαπλές ευλογίες: «Μακάριος εκείνος του οποίου συγχωρήθηκε η παράβαση, του οποίου σκεπάστηκε η αμαρτία. Μακάριος ο άνθρωπος, στον οποίο ο Κύριος δεν λογαριάζει ανομία, και στο πνεύμα τού οποίου δεν υπάρχει δόλος» (Ψαλμός 32:1-2). Στο Ψαλμό 32:10, ο Δαβίδ συνοψίζει το ζήτημα τής θλίψης και της λύπης που οφείλεται στην αμαρτία: «Οι μάστιγες τού ασεβή είναι πολλές· εκείνον, όμως, που ελπίζει στον Κύριο, έλεος θα τον περικυκλώνει».
Η παραβολή τού ασώτου γιου στον Λουκά 15:11-24 μας δείχνει πώς μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε την θλίψη που έχει προκαλέσει η αμαρτία. Τα χαρακτηριστικά τής μετάνοιας είναι ο έλεγχος περί αμαρτίας, η εξομολόγηση τής αμαρτίας στον Θεό και σ’ εκείνους που επηρεάστηκαν απ’ αυτήν, η επιθυμία και η προσπάθεια προς επανόρθωση, η απομάκρυνση από τους αμαρτωλούς δρόμους και η επιδίωξη τής ευσέβειας. Η αμαρτία μας πρέπει να μας οδηγεί στην κατά Θεόν λύπη, η οποία μετατρέπεται γρήγορα σε μετάνοια (Β΄ Κορινθίους 7:10).
Κάθε λύπη δεν προκαλείται, φυσικά, από την αμαρτία που διαπράττουμε. Μερικές φορές πρόκειται απλώς για το γεγονός ότι ζούμε σ’ έναν καταραμένο από την αμαρτία κόσμο, μεταξύ ξεπεσμένων δημιουργημάτων. Ο Ιώβ ήταν άνθρωπος που βίωσε πολλή λύπη και θλίψη που δεν προκλήθηκε από δική του αμαρτία. Έχασε τον πλούτο του και τα δέκα παιδιά του μονομιάς, αφήνοντάς τον να κάθεται σ’ ένα σωρό στάχτης με πληγές και έλκη (Ιώβ 1-3). Ως να μην έφτανε η μιζέρια του, οι τρεις «φίλοι» του ήρθαν να τον παρηγορήσουν κατηγορώντας τον πως αμάρτησε ενάντια στον Θεό. Για ποιον άλλον λόγο, ισχυρίστηκαν, θα βίωνε ένας άνθρωπος τέτοιες καταστάσεις; Αλλά όπως αποκάλυψε ο Θεός στον Ιώβ και στους φίλους του, ο Θεός μερικές φορές προκαλεί ή επιτρέπει καταστάσεις που προκαλούν θλίψη και λύπη στην ζωή μας για τους άγιους σκοπούς Του. Και μερικές φορές, επίσης, ο Θεός ούτε καν εξηγεί τις σκέψεις Του σε μας (Ιώβ 38-42).
Ο ψαλμωδός μάς λέει, «Του Θεού ο δρόμος είναι άμωμος» (Ψαλμός 18:30). Αν οι δρόμοι τού Θεού είναι «άμωμοι», τότε μπορούμε να Τον εμπιστευθούμε πως ό,τι κάνει —και ό,τι επιτρέπει— είναι επίσης τέλειο. Αυτό μπορεί να μην φαίνεται δυνατό σε μας, αλλά ο δικός μας νους δεν είναι ο νους τού Θεού. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να προσδοκούμε πως θ’ αντιληφθούμε τέλεια τον δικό Του νου, όπως μας υπενθυμίζει, «Επειδή, οι βουλές μου δεν είναι βουλές σας ούτε οι δρόμοι σας οι δικοί μου δρόμοι, λέει ο Κύριος. Αλλ’ όσο ψηλοί είναι οι ουρανοί από τη γη, έτσι και οι δρόμοι μου είναι ψηλότεροι από τους δρόμους σας, και οι βουλές μου από τις δικές σας βουλές» (Ησαΐας 55:8-9). Μερικές φορές το τέλειο θέλημα τού Θεού περιλαμβάνει θλίψη και λύπη για τα παιδιά Του. Αλλά μπορούμε να χαιρόμαστε στο γεγονός ότι ποτέ δεν μας δοκιμάζει πέραν της δύναμης που έχουμε να αντέξουμε (Α΄ Κορινθίους 10:13) και τελικώς συνεργεί τα πάντα για το αγαθό εκείνων που Τον αγαπούν, με σκοπό να μας καταστήσει περισσότερο όμοιους με τον Γιο Του (Ρωμαίους 8:28-29).
Δεν έχει βιώσει κάποιος μεγαλύτερο πάθος από αυτό του Ιησού, «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας» (Ησαΐας 53:3). Η ζωή του ήταν μια συνεχής σειρά θλίψεων, από την φάτνη ως τον σταυρό. Ενώ ήταν νήπιο η ζωή Του κινδύνεψε από τον Ηρώδη και οι γονείς Του Τον πήραν και έφυγαν στην Αίγυπτο (Ματθαίος 2:19-20). Όλη Του η διακονία χαρακτηριζόταν από την λύπη που ένιωθε εξαιτίας τής σκληρότητας και της απιστίας τών καρδιών τών ανθρώπων, της εναντίωσης τών θρησκευτικών ηγετών, αλλά και της αστάθειας τών δικών Του μαθητών, χωρίς ν’ αναφέρουμε τους πειρασμούς τού Σατανά. Την νύχτα πριν την σταύρωσή Του έγινε «περίλυπος έως θανάτου» καθώς σκεπτόταν σοβαρά την ερχόμενη οργή και δικαιοσύνη τού Θεού, η οποία θα έπεφτε πάνω Του ενώ πέθαινε για τον λαό Του (Ματθαίος 26:38). Τόσο μεγάλη ήταν η αγωνία Του ώστε ο ιδρώτας του αναμίχθηκε με αίμα (Λουκάς 22:44). Η μεγαλύτερη αγωνία τής ζωής Του ήταν, φυσικά, όταν ο Πατέρας Του έκρυψε το πρόσωπό Του απ’ Αυτόν, κάνοντας τον Ιησού να κραυγάσει με αγωνία, «γιατί με εγκατέλειψες;» (Ματθαίος 27:46). Είναι βέβαιο πως καμία λύπη από αυτές που βιώνουμε εμείς δεν συγκρίνεται με αυτήν την λύπη τού Σωτήρα.
Αλλά όπως ο Ιησούς υψώθηκε στα δεξιά τού Πατέρα Του, αφού υπέμεινε θλίψη, έτσι κι εμείς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι μέσω δυσκολιών και καιρών θλίψεων, ο Θεός χρησιμοποιεί τις κακουχίες για να μοιάσουμε περισσότερο στον Χριστό (Ρωμαίους 5:3-5, 8:28-29, Ιακώβου 1:2-4, Εβραίους 12:10). Είναι μαζί μας στην λύπη μας και συμπαθεί στις ασθένειές μας (Εβραίους 4:15). Μπορούμε να Του αναθέσουμε τις μέριμνές μας και να εμπιστευθούμε την αγάπη Του για μας (Α΄ Πέτρου 5:7). Μπορεί να μην καταλαβαίνουμε αλλά μπορούμε ν’ αναπαυθούμε στα αξιόπιστα χέρια Του και να εκφράσουμε την λύπη μας σ’ Αυτόν (Ψαλμός 58:6). Έχουμε, ακόμη, την οικογένεια τού Χριστού η οποία μπορεί να γίνει κοινωνός τών βαρών μας (Γαλάτας 6:2, Ρωμαίους 12:15). Δεν πρέπει ν’ απομονώνουμε τον εαυτό μας μέσα στην λύπη μας αλλά μπορούμε να θρηνούμε ο ένας μαζί με τον άλλον και να ενθαρρύνουμε αλλήλους (Εβραίους 10:24-26, Εφεσίους 5:19-20). Ενώ η ζωή μέσα στην αμαρτωλή ανθρωπότητα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν θα είναι ποτέ τέλεια, γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι πιστός και ότι όταν ο Χριστός επιστρέψει, η λύπη θ’ αντικατασταθεί με αγαλλίαση (Ησαΐας 35:10). Εν τω μεταξύ, όμως, χρησιμοποιούμε την λύπη μας για να δοξάσουμε τον Θεό (Α΄ Πέτρου 1:6-7) και αναπαυόμαστε στην χάρη και ειρήνη τού Κυρίου, του Θεού τού Παντοκράτορα.
English
Τι αναφέρει η Αγία Γραφή περί λύπης;
