Ερώτηση
Πώς μπορώ να μάθω να διακρίνω το καλό από το κακό;
Απάντηση
Κάθε άνθρωπος είναι δημιουργημένος σύμφωνα με την εικόνα τού Θεού (Γένεση 1:27, Ιακώβου 3:9). Μέρος τής σημασίας τού ότι είμαστε δημιουργημένοι κατ’ εικόνα Θεού είναι ότι έχουμε συνείδηση η οποία ενστικτωδώς αναγνωρίζει το καλό και το κακό και ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος. Κάθε πολιτισμένη κουλτούρα στον κόσμο έχει υιοθετήσει παρόμοια πρότυπα για τους ανθρώπους της βασισμένα σ’ αυτήν την έμφυτη αντίληψη τού καλού και του κακού. Σε παγκόσμια κλίμακα ο κόσμος αντιλαμβάνεται πως ο φόνος, η κλοπή και η απάτη είναι κάτι κακό. Μερικές φορές η εξαχρείωση υπερισχύει αυτής της γνώσης, κι ένα σύνολο ανθρώπων επιλέγει να εκτιμήσει το κακό παρά να το απαγορέψει, όπως στην περίπτωση τής βρεφοκτονίας που εφάρμοζαν τα ειδωλολατρικά έθνη που περιέβαλλαν το έθνος τού Ισραήλ (Λευιτικό 18:21, Β΄ Βασιλέων 23:10).
Σύμφωνα με την αμαρτωλή μας φύση, τείνουμε να δικαιολογούμε το κακό που υπάρχει μέσα μας (Ρωμαίους 5:12, Ιερεμίας 2:35). Το συνεχές μοτίβο τής δικαιολόγησης τού κακού οδηγεί στην πώρωση τής συνείδησης. Το Ρωμαίους 1:28 μιλάει για την ανταπόκριση τού Θεού σ’ εκείνους που επιμένουν στο κακό: «Καθώς αποδοκίμασαν το να έχουν επίγνωση τού Θεού, ο Θεός τούς παρέδωσε σε αδόκιμο νου ώστε να κάνουν εκείνα που δεν πρέπει.». Υπάρχει ένα σημείο, πέρα από το οποίο ο Θεός εγκαταλείπει. Εκείνοι που επιμένουν να κρατούν την αμαρτία τους μπορούν τώρα ν’ αμαρτάνουν με θράσος χωρίς να τους τύπτει η συνείδησή τους. Πιστεύουν πως έχουν υπερβεί την συνείδησή τους κι έχουν ξεγελάσει τον Θεό. Θα κριθούν όμως όταν σταθούν ενώπιον τού Χριστού (Εβραίους 9:27, Μαλαχίας 3:5).
Όπως το σκοτάδι ορίζεται ως η απουσία τού φωτός, η αμαρτία ορίζεται ως η απουσία τού καλού (Ιακώβου 4:17). Καθώς ο Θεός είναι η προσωποποίηση τού καλού (Ψαλμός 86:5, 119:68), κάθε τι αντίθετο προς την φύση Του είναι κακό (Ρωμαίους 3:23). Μαθαίνουμε να διακρίνουμε το καλό από το κακό καθώς γνωρίζουμε τον Θεό. Το θεμέλιο τής γνώσης τού Θεού είναι ο λόγος Του (Ψαλμός 1:1-2, 119:160, Ιωάννης 17:17). Οσο περισσότερο μας ελκύει η αγιότητα τού Θεού, τόσο χειρότερη φαίνεται η αμαρτία (Ησαΐας 6:1, 5). Ένα πουκάμισο φαίνεται άσπρο μπροστά σ’ έναν μαύρο τοίχο αλλά όταν το βάλεις πάνω στο φρέσκο χιόνι, φαίνεται κάπως σκοτεινό. Παρομοίως, οι προσπάθειές μας για καλοσύνη δείχνουν τελείως ρυπαρές συγκρινόμενες με την αγιότητα τού Θεού. Καθώς εισερχόμαστε στην παρουσία Του αρχίζουμε να παρατηρούμε πόσο εγωκεντρικές είναι οι σκέψεις μας και οι πράξεις μας. Βλέπουμε την πλεονεξία μας, την απληστία μας, την λαγνεία μας και την απάτη τών κακών που αυτά είναι. Αρχίζουμε να βλέπουμε καθαρά τους εαυτούς μας μόνο όταν βρισκόμαστε στο φως τού Θεού.
Μαθαίνουμε ακόμη να διακρίνουμε μεταξύ τού καλού και του κακού ενόσω γνωρίζουμε τον λόγο τού Θεού. Είναι η Αγία Γραφή τελικώς που καθορίζει τι είναι αμαρτωλό και τι όχι. Ο συγγραφέας τής προς Εβραίους επιστολής αναφέρεται στους ανώριμους στην πίστη, που μπορούν ν’ αφομοιώσουν πνευματικό «γάλα» μόνο — τις πλέον βασικές αρχές τού λόγου τού Θεού (Εβραίους 5:13). Σε αντίθεση με τα «νήπια» εν Χριστώ είναι οι πνευματικά ώριμοι, «… ένεκα της συνεχούς χρήσης, έχουν τα αισθητήρια γυμνασμένα, στο να διακρίνουν το καλό και το κακό» (Εβραίους 5:14). Σημείωσε πως οι πνευματικές αισθήσεις τού χριστιανού ενδυναμώνονται δια της «συνεχούς χρήσης» τού λόγου τού Θεού. Η ικανότητα διάκρισης τού καλού από το κακό, της διδασκαλίας τού Χριστού από των ανθρώπων, προέρχεται από την μελέτη και την εφαρμογή τού λόγου τού Θεού.
Ο λόγος τού Θεού είναι γεμάτος με παραδείγματα ανθρώπων που έκαναν το καλό και άλλων που έκαναν το κακό. Τα παραδείγματα αυτά γράφτηκαν για μας, για να μάθουμε πώς είναι ο Θεός και τι θέλει από μας (Α΄ Κορινθίους 10:11). Στον Μιχαία 6:8 εκφράζεται συνοπτικά η επιθυμία τού Θεού για κάθε άνθρωπο: «Άνθρωπε, αυτός σου έδειξε τι είναι το καλό και τι ζητάει ο Κύριος από σένα, παρά να πράττεις το δίκαιο, και να αγαπάς έλεος, και να περπατάς ταπεινά μαζί με τον Θεό σου.» Στον Μαλαχία 3:18 γίνεται περισσότερο σαφές. Λέει ο Θεός, «θα επιστρέψετε, και θα διακρίνετε ανάμεσα σε δίκαιον και ασεβή, ανάμεσα σ’ εκείνον που δουλεύει τον Θεό, κι εκείνον που δεν τον δουλεύει». Εδώ ο Κύριος εξισώνει την δικαιοσύνη με την υπηρεσία σ’ Αυτόν. Αν το καλό ορίζεται ως υπηρεσία στον Θεό, τότε το κακό είναι η απόρριψη τού Θεού και η άρνηση υπηρεσίας Του. Ασχέτως τού πόσο φιλάνθρωπος μπορεί να φαίνεται κάποιος στους άλλους, τα καλά του έργα μετρούν πολύ λίγο αν γίνονται για εγωκεντρικούς λόγους. Αν θέσουμε σκοπό μας την εκζήτηση τού Θεού και την τιμή Του σε κάθε τι που κάνουμε (Α΄ Κορινθίους 10:31), θ’ αντιλαμβανόμαστε το καλό και το κακό και θα γνωρίζουμε ότι οι επιλογές τής ζωής μας Τον ευαρεστούν (Ιερεμίας 29:13, Α΄ Πέτρου 3:12, Ψαλμός 106:3).
English
Πώς μπορώ να μάθω να διακρίνω το καλό από το κακό;
