Ερώτηση
Είναι όλοι οι κήρυκες τού ευαγγελίου τής ευημερίας τσαρλατάνοι και/ή ψευδοδιδάσκαλοι;
Απάντηση
Για να μπορέσουμε να προσέξουμε σοβαρά το ερώτημα αυτό, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τον όρο κήρυκες τής ευημερίας. Διαφορετικές διακονίες προσεγγίζουν διαφορετικά την παρουσίαση τού ευαγγελίου. Για παράδειγμα, οργανισμοί αρωγής καλύπτουν φυσικές ανάγκες αναξιοπαθών ανθρώπων και αποδίδουν την τιμή στον Χριστό. Ενδέχεται κάποιοι να ερμηνεύσουν την προσέγγιση αυτήν ως κήρυγμα ευημερίας, διότι πολλοί εξαθλιωμένοι άνθρωποι εξισώνουν τον χριστιανισμό με την ευημερία τού Δυτικού κόσμου. Φαίνεται ν’ ανταποκρίνονται στο μήνυμα τού ευαγγελίου ενώ το πραγματικό τους κίνητρο είναι να ευημερήσουν. Για τους περισσότερους, όμως, οργανισμούς αρωγής, η κάλυψη φυσικών αναγκών είναι απλώς ένα τμήμα τής συνολικής υπηρεσίας προς το πρόσωπο. Είναι το μέσον δια του οποίου χριστιανοί κερδίζουν το δικαίωμα να μιλούν για τις πνευματικές ανάγκες πληγωμένων ανθρώπων. Αλλά στο κήρυγμα τού ευαγγελίου τής ευημερίας, ο Ιησούς παρουσιάζεται ως το εισιτήριο για απόκτηση τέλειας υγείας και οικονομικού πλούτου. Το αληθές ευαγγέλιο εκτρέπεται από την προσήλωσή του στην αιωνιότητα και συρρικνώνεται σε μέσο δια του οποίου ο καθένας μπορεί να βιώσει την καλύτερη δυνατή ζωή τώρα εδώ. Στο άρθρο αυτό αντιμετωπίζουμε αυτό το μήνυμα.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός μιλάει επανειλημμένα πως θα ευλογήσει αυτούς που Τον υπηρετούν με σωματική υγεία, πλούτο και τιμή (π.χ., Γένεση 12:2, Λευϊτικό 26:3-12, Δευτερονόμιο 7:11-15, 30:8-9, Α΄ Βασιλέων 3:11-14). Οι υλικές ευλογίες ήταν τμήμα τής μωσαϊκής και παλαιστινιακής Διαθήκης με τον Ισραήλ. Η Καινή Διαθήκη, όμως, εστιάζει σε αιώνιες ανταμοιβές και όχι σε γήινες.
Κάθε κήρυκας που διδάσκει την χαρά τής ευλογίας δεν είναι «κήρυκας τής ευημερίας». Ο Θεός πραγματικά υπόσχεται ευλογία σ’ εκείνους που Τον υπηρετούν πιστά και ακολουθούν τα διατάγματά Του (Ψαλμός 107:9, Μαλαχίας 3:10-11, Μάρκος 10:29-30). Ένας κήρυκας, όμως, που παρουσιάζει τον Θεό ως το μέσο δια του οποίου μπορούμε ν’ αποκτήσουμε γήινο πλούτο, είναι ένας κήρυκας τής ευημερίας κι ένας ψευδοδιδάσκαλος. Η διδασκαλία αυτή απεικονίζει τον Παντοδύναμο Θεό σαν ένα τύπο του εύθυμου άι Βασίλη, του οποίου ο κύριος σκοπός είναι να χαρίζει ευημερία στους ανθρώπους και να πραγματοποιεί τα όνειρά τους. Στο κήρυγμα τής ευημερίας, ο άνθρωπος —όχι ο Θεός— είναι το πραγματικό αστέρι.
Οι κήρυκες τής ευημερίας χρησιμοποιούν όρους, όπως πίστη, θετική ομολογία, ή νοερή απεικόνιση προκειμένου να «απελευθερώσουν» την αφθονία που έχει διαθέσιμη ο Θεός. Τέτοιοι κήρυκες εξαπατούν συχνά τους ακροατές να «σπείρουν σπόρους σ’ αυτήν την διακονία», υποσχόμενοι άφθονες αντιπαροχές αυτής της επένδυσης. Το ευαγγέλιο μετατρέπεται σε κάτι περισσότερο από ένα συσκευασμένο εκ νέου σχήμα γρήγορου πλουτισμού, όπου οι διάκονοι γίνονται πλουσιότεροι από τους ακροατές. Απευθύνεται συχνά μια πρόσκληση να δεχθούν τον Χριστό ως κατάληξη μιας συνάθροισης που έχει βασιστεί αποκλειστικά στην ευλογία και την θετικότητα. Παρά το γεγονός ότι πάρα πολλοί άνθρωποι ανταποκρίνονται στην πρόσκληση, θα πρέπει να διερωτηθούμε: οι ανταποκρινόμενοι παραδίδονται στον Ιησού τής Αγίας Γραφής ή στην υπόσχεση τής αυτό-βελτίωσης και της ευημερίας;
Η μετακίνηση από την αλήθεια στην εκτροπή μπορεί να γίνεται ανεπαίσθητα, και κάποιοι κήρυκες καλής προαίρεσης έχουν πέσει θύμα της. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί να μην κρίνουμε ολόκληρο το μήνυμα ενός κήρυκα από ένα ή δύο, μόνο, κηρύγματα. Όταν ωστόσο κυριαρχεί καταφανώς στον άμβωνα τού κήρυκα το κήρυγμα τής ευημερίας, πρόκειται για την προσπάθεια να κάνει την πλεονεξία και τον υλισμό να φαίνεται πνευματικός. Το Εφεσίους 5:5 χρησιμοποιεί δυνατά λόγια για τους πλεονέκτες: «να ξέρετε τούτο, ότι κάθε πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, που είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομία στη βασιλεία τού Χριστού και Θεού». Ενώ θα πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να καλύψει τις ανάγκες μας και προσδοκούμε να το κάνει (Φιλιππησίους 4:19), ο Ιησούς μάς προειδοποίησε να μην συγκεντρώνουμε γήινο πλούτο. Θα πρέπει, αντιθέτως, να θησαυρίζουμε στον Ουρανό (Λουκάς 12:33).
Η μη ισορροπημένη αφοσίωση τών κηρύκων τής ευημερίας σε γήινους θησαυρούς βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με πολλές βιβλικές περικοπές που μας προειδοποιούν να μην επιθυμούμε πλούτη (Παροιμίες 28:22, Β΄ Τιμόθεον 3:2, Εβραίους 13:5). Η περικοπή Α΄ Τιμόθεον 6:8-10 αντιμετωπίζει ευθέως αυτό το είδος διδασκαλίας: « Έχοντας, μάλιστα, διατροφές και σκεπάσματα, ας αρκούμαστε σ’ αυτά. Όσοι, βέβαια, θέλουν να πλουτίζουν, πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και απώλεια. Επειδή, ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποία μερικοί, καθώς την ορέχθηκαν, αποπλανήθηκαν από την πίστη και πέρασαν τον εαυτό τους μέσα από πολλές οδύνες.» Όταν στρέφουμε την ματιά μας στον γήινο πλούτο, δεν ακολουθούμε την διδασκαλία τών Γραφών.
Αν συμβαίνει να κυριαρχεί στο μήνυμα τού κήρυκα η επιδίωξη τής ευημερίας, τότε αυτός ή αυτή μπορεί να είναι ο άνθρωπος που η Γραφή προειδοποιεί. Τα ακόλουθα είναι μερικά κοινά χαρακτηριστικά πολλών κηρύκων ευημερίας:
• Η καρδιά τού μηνύματός του είναι πάντοτε η επιθυμία τού Θεού να ευλογήσει κάθε άνθρωπο.
• Γίνεται ελάχιστη, και αν γίνεται, αναφορά στα λόγια τού Ιησού περί άρνησης τού εαυτού μας, της ανάγκης να σηκώνουμε τον σταυρό μας ή να πεθαίνουμε ως προς την σάρκα (Λουκάς 9:23, Ματθαίος 10:38, 16:24).
• Όλη σχεδόν η διδασκαλία τους εστιάζεται στην ικανοποίηση τών σαρκικών επιθυμιών παρά στην πνευματική μεταμόρφωση (Ρωμαίους 8:29).
• Η θετική σκέψη κάποιου για τον εαυτό του και την κατάστασή του εξισώνεται συχνά με πίστη και παρουσιάζεται ως το μέσο δια του οποίου μπορεί κάποιος να λάβει οικονομική ευλογία.
• Υπάρχει μια αξιοσημείωτη απουσία κάθε διδασκαλίας σχετικά με την αναγκαιότητα τών παθημάτων στην ζωή τού πιστού (Β΄ Τιμόθεον 2:12, 3:12, Ρωμαίους 8:17, Φιλιππησίους 1:29).
• Ελάχιστη διάκριση γίνεται μεταξύ τών παιδιών τού Θεού και των μη σωσμένων σχετικά με τις θετικές υποσχέσεις τού μηνύματος (Μαλαχίας 3:16-18, Ρωμαίους 9:15-16).
• Ο ομιλητής σπανίως επιχειρεί οποιαδήποτε μορφή πραγματικής βιβλικής διδασκαλίας που δεν υποστηρίζει το συνεχές μήνυμα τής θετικότητας και της ευλογίας (Α΄ Κορινθίους 3:1-3).
• Αποφεύγει τα μηνύματα που αντικρούουν την θετική εκδοχή τού μηνύματος (Β΄ Τιμόθεον 4:3).
• Ο προσωπικός πλούτος τού διακόνου είναι συνήθως κατά πολύ μεγαλύτερος τού μέσου όρου τού τρόπου ζωής τών εκκλησιαζομένων (Ψαλμός 49:16-17).
• Οι μόνες ιδιότητες τού Θεού που αναφέρονται είναι η αγάπη και η γενναιοδωρία. Ελάχιστη προσοχή δίνεται στην αγιότητά Του, στην κρίση και στην δικαιοσύνη.
• Ούτε η οργή τού Θεού ενάντια στην αμαρτία ούτε η ερχόμενη κρίση αναφέρονται ποτέ (Ρωμαίους 2:5, Α΄ Πέτρου 4:5).
• Οι μόνες «αμαρτίες» που συζητιούνται εκτενώς είναι η αρνητικότητα, η φτώχεια ή η αποτυχία κάποιου να πιστέψει στον εαυτό του (Α΄ Κορινθίους 6:9-10, Φιλιππησίους 3:3).
• Τονίζεται η συγχωρητικότητα αλλά με ελάχιστη εξήγηση περί μετάνοιας, η οποία ήταν τόσο σημαντική για τον Ιησού και τους μαθητές (Ματθαίος 4:17, Μάρκος 6:12, Πράξεις 2:38).
• Η προσευχή τής πίστης αναφέρεται συχνά ως το μέσον δια του οποίου οι άνθρωποι «δεν αφήνουν στον Θεό άλλη επιλογή παρά να τους ευλογήσει».
Έχει συμβεί μια ανεπαίσθητη μετακίνηση εντός του χριστιανισμού προς μία εκδοχή τού ευαγγελίου που οι απόστολοι δεν θα την αναγνώριζαν. Οι άνθρωποι γίνονται βιβλικά αναλφάβητοι και έτσι εύκολα επηρεάζονται από κήρυκες που φαίνεται να γνωρίζουν τις Γραφές αλλά τις διαστρέφουν ώστε ν’ ακούγονται περισσότερο ελκυστικές. Οι κήρυκες αυτοί προσελκύουν μεγάλα πλήθη, όπως έκανε ο Ιησούς όταν τάισε χιλιάδες ανθρώπους (Ματθαίος 14:21), θεράπευσε τους αρρώστους (Μάρκος 1:34), και πραγματοποίησε θαύματα (Ιωάννης 6:2). Αλλά όταν ο Ιησούς άρχισε να διδάσκει τις σκληρές αλήθειες τού ευαγγελίου, «πολλοί από τους μαθητές του στράφηκαν προς τα πίσω, και δεν περπατούσαν πλέον μαζί του» (Ιωάννης 6:66). Η φθίνουσα δημοφιλία δεν έκανε τον Ιησού να αλλοιώσει το μήνυμά Του. Συνέχισε να διδάσκει την αλήθεια είτε άρεσε στους ανθρώπους είτε όχι (Ιωάννης 8:29). Παρομοίως, ο απόστολος Παύλος δήλωσε την αθωότητά του ενώπιον τών Εφέσιων πρεσβυτέρων λέγοντας: «Γι’ αυτό, κατά τη σημερινή ημέρα, δίνω σε σας την επίσημη μαρτυρία ότι εγώ είμαι καθαρός από το αίμα όλων επειδή δεν απέκρυψα να σας αναγγείλω ολόκληρη τη βουλή τού Θεού» (Πράξεις 20:26-27). Αν οι σημερινοί δάσκαλοι τής ευημερίας ακολουθούσαν το υπόδειγμα τού Ιησού και του Παύλου, θα μπορούσαν να είναι σίγουροι ότι τα έργα τους δεν θα κατακαούν την ημέρα τής κρίσης (Α΄ Κορινθίους 3:12-15).
English
Είναι όλοι οι κήρυκες τού ευαγγελίου τής ευημερίας τσαρλατάνοι και/ή ψευδοδιδάσκαλοι;
