Ερώτηση
Τι αναφέρει η Αγία Γραφή σχετικά με την υπερνίκηση τής θλίψης;
Απάντηση
Η θλίψη είναι ένα συναίσθημα κοινό στην ανθρώπινη εμπειρία, και γνωρίζουμε την διαδικασία τής θλίψης μέσα στην βιβλική αφήγηση. Πολλοί βιβλικοί χαρακτήρες βίωσαν βαθιά απώλεια και λύπη, ανάμεσά τους ο Ιώβ, η Ναομί, η Άννα και ο Δαβίδ. Ακόμη και ο Ιησούς θρήνησε (Ιωάννης 11:35, Ματθαίος 23:37-39). Όταν πέθανε ο Λάζαρος, ο Ιησούς πήγε στο χωριό Βηθανία, όπου ήταν ο τάφος τού Λαζάρου. Όταν ο Ιησούς είδε την Μάρθα και τους άλλους που θρηνούσαν, δάκρυσε. Συγκινήθηκε από την θλίψη τους και από το γεγονός τού θανάτου του Λαζάρου. Το εκπληκτικό ήταν πως ενώ ο Ιησούς γνώριζε πως θα ανέσταινε τον Λάζαρο από τους νεκρούς, επέλεξε να συμμετάσχει στην θλίψη τής περίστασης. Ο Ιησούς είναι αληθώς ο αρχιερέας που μπορεί να «συμπαθεί στις αδυναμίες μας» (Εβραίους 4:15).
Ένα βήμα για την υπερνίκηση τής θλίψης είναι να έχουμε σωστή οπτική. Πρώτον, αναγνωρίζουμε ότι η θλίψη είναι μια φυσιολογική ανταπόκριση στον πόνο και την απώλεια. Το γεγονός ότι είμαστε θλιμμένοι δεν συνιστά κάποιο λάθος. Δεύτερον, γνωρίζουμε ότι οι περίοδοι τής θλίψης υπηρετούν έναν σκοπό. Στον Εκκλησιαστή 7:2 λέει, «Καλύτερα να πάει κάποιος σε ένα σπίτι πένθους, παρά να πάει σε ένα σπίτι συμποσίου· επειδή, αυτό είναι το τέλος κάθε ανθρώπου, κι αυτός που ζει θα το βάλει αυτό στην καρδιά του.» Το εδάφιο αυτό υπονοεί ότι η θλίψη μπορεί ν’ αποβεί ωφέλιμη διότι ανανεώνει την προοπτική που διαμορφώνουμε στην ζωή. Τρίτον, θυμόμαστε ότι το συναίσθημα τής θλίψης είναι προσωρινό. «Την εσπέρα μπορεί να συγκατοικήσει κλαυθμός, αλλά το πρωί έρχεται αγαλλίαση» (Ψαλμός 30:5). Υπάρχει κάποιο τέλος στον θρήνο. Η θλίψη έχει τον σκοπό της αλλά έχει και το όριό της.
Μέσα σ’ όλη αυτήν την κατάσταση, ο Θεός είναι πιστός. Υπάρχουν πολλές βιβλικές περικοπές που μας υπενθυμίζουν την πιστότητα τού Θεού σε καιρούς θρήνου. Είναι μαζί μας ακόμη και μέσα στην κοιλάδα τής σκιάς τού θανάτου (Ψαλμός 23:4). Όταν ο Δαβίδ ήταν θλιμμένος προσευχήθηκε με τα λόγια τού Ψαλμού 56:8: «Εσύ μετράς τις αποπλανήσεις μου· βάλε τα δάκρυά μου στη φιάλη σου· δεν είναι αυτά στο βιβλίο σου;» Η συγκινητική εικόνα τού Θεού που συλλέγει τα δάκρυά μας είναι γεμάτη νόημα. Βλέπει την θλίψη μας και δεν την περιφρονεί. Όπως ο Ιησούς εισήλθε στην θλίψη τών θλιμμένων στην Βηθανία, ο Θεός εισέρχεται στην δική μας θλίψη. Την ίδια στιγμή μάς διαβεβαιώνει πως δεν χάθηκε το παν. Ο Ψαλμός 46:10 μας θυμίζει να «ησυχάζουμε» και ν’ αναπαυόμαστε στην γνώση ότι Αυτός είναι ο Θεός. Είναι το καταφύγιό μας (Ψαλμός 91:1-2). Συνεργεί τα πάντα προς το αγαθό αυτών που τους έχει καλέσει (Ρωμαίους 8:28).
Ένα σημαντικό μέρος τής διαδικασίας υπερνίκησης τής θλίψης είναι η έκφραση τών συναισθημάτων μας στον Θεό. Οι Ψαλμοί περιέχουν αρκετά παραδείγματα όπου κάποιος θλιμμένος ξεχύνει την καρδιά του στον Θεό. Είναι ενδιαφέρον πως ο ψαλμωδός δεν τελειώνει ποτέ με τον τρόπο που άρχισε. Μπορεί ν’ αρχίζει ένας Ψαλμός εκφράζοντας συναισθήματα θλίψης, αλλά σχεδόν πάντοτε τελειώνει με δοξολογία (Ψαλμός 13, Ψαλμός 23:4, Ψαλμός 30:11-12, Ψαλμός 56). Ο Θεός μάς κατανοεί (Ψαλμός 39:2). Όταν έχουμε κοινωνία μαζί Του, μπορούμε ν’ ανοίξουμε τον νου μας στην αλήθεια πως μας αγαπάει, πως είναι πιστός, πως κρατάει τον έλεγχο και ότι γνωρίζει πώς να εργαστεί την κατάσταση για το καλό μας.
Ένα άλλο σημαντικό βήμα στην υπερνίκηση τής θλίψης είναι να κάνουμε τους άλλους κοινωνούς τής κατάστασης. Το σώμα τού Χριστού είναι έτσι καμωμένο για να ελαφραίνει τα βάρη τών μελών του (Γαλάτας 6:2), και η αδελφότητα έχει την ικανότητα να «κλαίει μαζί μ’ εκείνους που κλαίνε» (Ρωμαίους 12:15). Ένας θλιμμένος τείνει, συχνά, ν’ αποφεύγει τους άλλους αυξάνοντας τα συναισθήματα τής απομόνωσης και της μιζέριας. Είναι περισσότερο υγιές ν’ αναζητήσει συμβουλή, και το περιβάλλον μιας τέτοιας ομάδας μπορεί να είναι ανεκτίμητο. Οι ομάδες αυτές προσφέρουν ευήκοα ώτα και βοηθητική ενθάρρυνση, συντροφικότητα και οδηγία για την διαχείριση τής θλίψης. Όταν κάνουμε κοινωνό τον Θεό και τους άλλους αυτών που μας συμβαίνουν, η θλίψη μας ελαττώνεται.
Δυστυχώς, η θλίψη αποτελεί τμήμα τής ανθρώπινης εμπειρίας. Η απώλεια είναι μέρος τής ζωής και η θλίψη είναι μια φυσιολογική ανταπόκριση στην απώλεια. Έχουμε, όμως, την ελπίδα τού Χριστού και γνωρίζουμε ότι Αυτός είναι αρκετά δυνατός να σηκώσει το φορτίο μας (Ματθαίος 11:30). Μπορούμε να Του εμπιστευθούμε την πληγή μας διότι νοιάζεται για μας (Α΄ Πέτρου 5:7). Μπορούμε να βρούμε παρηγοριά στον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, που μας παρηγορεί (Ιωάννης 14:16). Μέσα στην θλίψη μας αφήνουμε πάνω Του τα φορτία μας, στηριζόμαστε στην κοινότητα τής εκκλησίας, εμβαθύνουμε στην αλήθεια τού λόγου του Θεού και τελικώς βιώνουμε την ελπίδα (Εβραίους 6:19-20).
English
Τι αναφέρει η Αγία Γραφή σχετικά με την υπερνίκηση τής θλίψης;
