Ερώτηση
Τι είναι η σωτηρία της κυριότητας;
Απάντηση
Το δόγμα της σωτηρίας της κυριότητας διδάσκει ότι η υποταγή στον Χριστό ως Κύριο συμβαδίζει με την πίστη στον Χριστό ως Σωτήρα. Η σωτηρία της κυριότητας είναι το αντίθετο αυτού που μερικές φορές αποκαλείται «εύκολη πίστη» ή η διδασκαλία ότι η σωτηρία πραγματοποιείται δια της παραδοχής ενός συγκεκριμένου συνόλου γεγονότων.
Ο John MacArthur, του οποίου το βιβλίο Το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Ιησού (Τhe Gospel According to Jesus) θέτει το θέμα για τη σωτηρία της κυριότητας, συνοψίζει τη διδασκαλία ως εξής: «Η κλήση του ευαγγελίου στην πίστη προϋποθέτει ότι οι αμαρτωλοί πρέπει να μετανοήσουν για την αμαρτία τους και να παραδοθούν στην εξουσία του Χριστού.» Με άλλα λόγια, ένας αμαρτωλός που αρνείται να μετανοήσει, δεν σώζεται διότι δεν μπορεί να είναι ταυτοχρόνως προσκολλημένος στην αμαρτία του και στον Σωτήρα. Κι ένας αμαρτωλός που απορρίπτει την εξουσία του Χριστού στη ζωή του, δεν εκδηλώνει τη σώζουσα πίστη διότι η αληθινή πίστη συμπεριλαμβάνει την παράδοση στον Θεό. Το ευαγγέλιο, λοιπόν, απαιτεί κάτι περισσότερο από τη λήψη μιας διανοητικής απόφασης ή την προφορά μιας προσευχής· το μήνυμα του ευαγγελίου είναι μια πρόσκληση για μαθητεία. Τα πρόβατα θα ακολουθήσουν τον Ποιμένα τους υπακούοντας και υποτασσόμενοι.
Οι υποστηρίζοντες τη σωτηρία της κυριότητας επικαλούνται τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις του Ιησού προς τους θρησκευόμενους υποκριτές των ημερών Του ως απόδειξη πως η απλή συμφωνία σε πνευματικά γεγονότα δεν σώζει κάποιον. Πρέπει να αλλάξει η καρδιά. Ο Χριστός τόνισε το μεγάλο τίμημα της μαθητείας: «Και όποιος δεν με ακολουθεί σηκώνοντας τον σταυρό του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου.» (Λουκάς 14:27), και «όποιος από σας δεν αποχωρίζεται απ' όλα τα υπάρχοντά του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου.» (εδάφιο 32). Σ' αυτές τις περικοπές ο Ιησούς μιλάει για τον υπολογισμό του τιμήματος· αλλού τονίζει την ολοκληρωτική αφοσίωση: «Κανένας, που βάζει το χέρι του στο αλέτρι και κοιτάζει κατόπιν πίσω, δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένος για τη βασιλεία του Θεού». (Λουκάς 9:62).
Στην επί του Όρους Ομιλία, ο Χριστός λέει ότι στην αιώνια ζωή οδηγεί ένας θλιμμένος δρόμος που «λίγοι» είναι αυτοί που τον βρίσκουν (Ματθαίος 7:14)· η εύκολη πίστη, αντιθέτως, επιζητεί να διευρύνει τον δρόμο έτσι που καθένας που ομολογεί πίστη να μπορεί να εισέλθει. Ο Χριστός λέει ότι «κάθε καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς» (εδάφιο 17)· η εύκολη πίστη, όμως, λέει πως ένα δέντρο μπορεί να είναι καλό ενώ παράγει χαλασμένο καρπό. Ο Χριστός λέει πως πολλοί που λένε «Κύριε, Κύριε» δεν θα εισέλθουν στη βασιλεία (εδάφια 21–23)· η εύκολη πίστη, όμως, διδάσκει πως το να λες «Κύριε, Κύριε» αρκεί.
Η σωτηρία της κυριότητας διδάσκει πως μια αληθής ομολογία πίστης επαληθεύεται με τη μαρτυρία της πίστης. Αν κάποιος ακολουθεί πραγματικά τον Κύριο, θα υπακούει στις εντολές του Κυρίου. Εκείνος που ζει σε ηθελημένη αμαρτία που δεν την εξομολογείται, δεν έχει προφανώς επιλέξει ν' ακολουθήσει τον Χριστό, διότι ο Χριστός μας καλεί να εγκαταλείψουμε την αμαρτία για να ζήσουμε στη δικαιοσύνη. Η Αγία Γραφή διδάσκει πραγματικά πως η πίστη στον Χριστό θα έχει ως αποτέλεσμα μια αλλαγμένη ζωή (Β΄ Κορινθίους 5:17, Γαλάτας 5:22–23, Ιακώβου 2:14–26).
Η σωτηρία της κυριότητας δεν ταυτίζεται με το δόγμα της σωτηρίας δια των έργων. Οι υποστηρικτές της σωτηρίας της κυριότητας είναι προσεκτικοί όταν διατυπώνουν πως η σωτηρία οφείλεται μόνο στη χάρη, ότι οι πιστοί σώζονται πριν η πίστη τους παράξει κάποια καλά έργα, και ότι οι χριστιανοί μπορούν να αμαρτήσουν και όντως αμαρτάνουν. Η πραγματική, όμως, σωτηρία οδηγεί αναπόφευκτα σε αλλαγή ζωής. Οι σωσμένοι θα αφιερωθούν στον Σωτήρα τους. Ο πραγματικός χριστιανός δεν αισθάνεται άνετα όταν ζει σε αμαρτία που δεν την εξομολογείται και δεν την εγκαταλείπει.
Παρατίθενται εδώ εννέα σημεία της διδασκαλίας που διαχωρίζει τη σωτηρία της κυριαρχίας από την εύκολη πίστη:
1) Η μετάνοια δεν αποτελεί ένα απλό συνώνυμο της πίστης. Οι Γραφές διδάσκουν ότι οι αμαρτωλοί πρέπει να ασκήσουν πίστη σε συνδυασμό με τη μετάνοια (Πράξεις 2:38, 17:30, 20:21, Β΄ Πέτρου 3:9). Μετάνοια είναι η αλλαγή του νου, από το αγκάλιασμα της αμαρτίας στην απόρριψή της και στην αποδοχή του Χριστού (Πράξεις 3:19, Λουκάς 24:47)· αλλά ακόμη και αυτό είναι δώρο του Θεού (Β΄ Τιμόθεον 2:25). Η γνήσια μετάνοια που εκδηλώνεται όταν κάποιος υποτάσσεται στην κυριότητα του Χριστού, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε αλλαγή συμπεριφοράς (Λουκάς 3:8, Πράξεις 26:18–20).
2) Ο χριστιανός είναι ένα καινούριο δημιούργημα και δεν μπορεί «να σταματήσει να πιστεύει" και να χάσει τη σωτηρία του. Η πίστη καθ' εαυτή είναι δώρο του Θεού (Εφεσίους 2:1–5, 8), και η γνήσια πίστη αντέχει πάντοτε (Φιλιππησίους 1:6). Η σωτηρία είναι εξ ολοκλήρου έργο του Θεού, όχι του ανθρώπου. Αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό ως Κύριο, σώζονται χωρίς τη δική τους προσπάθεια (Τίτον 3:5).
3) Το αντικείμενο της πίστης είναι ο ίδιος ο Χριστός, όχι μια υπόσχεση, μια προσευχή ή μια ομολογία πίστης (Ιωάννης 3:16). Η πίστη πρέπει να περιέχει μια προσωπική αφοσίωση στον Χριστό (Β΄ Κορινθίους 5:15). Είναι κάτι περισσότερο από του να πειστεί κάποιος για την αλήθεια του ευαγγελίου· είναι το να απαρνηθεί αυτόν τον κόσμο και ν' ακολουθήσει τον Κύριο. Ο Κύριος Ιησούς είπε, «τα δικά μου πρόβατα ακούνε τη φωνή μου, και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν» (Ιωάννης 10:27).
4) Η πραγματική πίστη παράγει πάντοτε μια αλλαγμένη ζωή (Β΄ Κορινθίους 5:17). Ο εσωτερικός άνθρωπος μεταμορφώνεται δια του Αγίου Πνεύματος (Γαλάτας 2:20), και ο χριστιανός έχει καινούρια φύση (Ρωμαίους 6:6). Οι έχοντες γνήσια πίστη –αυτοί που υποτάσσονται στην κυριότητα του Χριστού- ακολουθούν τον Χριστό (Ιωάννης 10:27), αγαπούν τους αδελφούς τους (Α΄ Ιωάννου 3:14), υπακούουν στις εντολές του Θεού (Α΄ Ιωάννου 2:3, Ιωάννης 15:14), κάνουν το θέλημα του Θεού (Ματθαίος 12:50), μένουν στον λόγο του Θεού (Ιωάννης 8:31), τηρούν τον λόγο του Θεού (Ιωάννης 17:6), κάνουν καλά έργα (Εφεσίους 2:10), και μένουν στην πίστη (Κολοσσαείς 1:21–23, Εβραίους 3:14). Η σωτηρία δεν αποτελεί μια προσθήκη του Χριστού στο πάνθεο των ειδώλων κάποιου· πρόκειται για ολοκληρωτική καταστροφή των ειδώλων, όπου ο Χριστός κυριαρχεί ως βασιλιάς.
5) «Η θεία δύναμη του Θεού χάρισε σε μας όλα τα απαραίτητα προς ζωή και ευσέβεια» (Β΄ Πέτρου 1:3, σύγκρινε με Ρωμαίους 8:32). Έτσι, η σωτηρία δεν είναι απλώς ένα εισιτήριο για τον Ουρανό. Είναι το μέσον δια του οποίου αγιαζόμαστε (πρακτικά) στη ζωή αυτή, και με την οποία αυξάνουμε στη χάρη.
6) Οι Γραφές διδάσκουν ότι ο Χριστός είναι Κύριος όλων. Ο Χριστός απαιτεί άνευ όρων παράδοση στο θέλημά Του (Ρωμαίους 6:17–18, 10:9–10). Εκείνοι που ζουν σε ανταρσία απέναντι στο θέλημα Του δεν έχουν αιώνια ζωή, διότι «ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη» (Ιακώβου 4:6).
7) Εκείνοι που πιστεύουν πραγματικά στον Χριστό, θα Τον αγαπούν (Α΄ Πέτρου 1:8–9, Ρωμαίους 8:28–30, Α΄ Κορινθίους 16:22). Και αυτούς που αγαπάμε επιδιώκουμε να τους ευχαριστούμε (Ιωάννης 14:15, 23).
8) Οι Γραφές διδάσκουν πως η διαγωγή αποτελεί μια σημαντική δοκιμασία της πίστης. Η υπακοή μαρτυρεί πως η πίστη του ανθρώπου είναι γνήσια (Α΄ Ιωάννου 2:3). Αν κάποιος παραμένει απρόθυμος να υπακούσει στον Χριστό, δίνει μαρτυρία ότι η «πίστη» του είναι μόνο λόγια (Α΄ Ιωάννου 2:4). Μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται πως ο Χριστός είναι Σωτήρας του και να υποκρίνεται πως υπακούει για μερικό καιρό, αλλά αν δεν υπάρξει αλλαγή της καρδιάς, η αληθινή φύση του τελικώς θα φανερωθεί. Αυτή ήταν η περίπτωση του Ιούδα του Ισκαριώτη.
9) Οι γνήσιοι πιστοί ενδέχεται να σκοντάψουν και να πέσουν αλλά θα επιμείνουν στην πίστη (Α΄ Κορινθίους 1:8). Αυτή ήταν η περίπτωση του Σίμωνος Πέτρου. Ο «πιστός» που απομακρύνεται ολοκληρωτικά από τον Κύριο, δείχνει καθαρά πως ποτέ δεν αναγεννήθηκε ώστε να κάνει ένα καινούριο ξεκίνημα (Α΄ Ιωάννου 2:19).
Ο άνθρωπος που έχει ελευθερωθεί από την αμαρτία δια της πίστης στον Χριστό δεν θα πρέπει να επιθυμεί να συνεχίσει να ζει στην αμαρτία (Ρωμαίους 6:2). Είναι φυσικό πως η πνευματική αύξηση μπορεί να πραγματοποιηθεί γρήγορα ή αργά, κι αυτό εξαρτάται από το πρόσωπο και τις συνθήκες. Και μπορεί οι αλλαγές να μην είναι φανερές στον καθένα στην αρχή. Τελικώς, ο Θεός γνωρίζει ποιοι είναι τα δικά Του πρόβατα και θα ωριμάσει καθένα μας σύμφωνα με το δικό Του τέλειο χρονοδιάγραμμα.
Είναι δυνατό να είσαι χριστιανός και να ζεις μια ζωή με σαρκικό φρόνημα, απολαμβάνοντας την αμαρτία και ποτέ να μην επιδιώκεις να δοξάσεις τον Κύριο που σε αγόρασε; Μπορεί ένας αμαρτωλός ν' απορρίπτει την κυριότητα του Χριστού αλλά να ισχυρίζεται πως είναι Σωτήρας του; Μπορεί κάποιος να προσευχηθεί την «προσευχή του αμαρτωλού» και να συνεχίσει τη ζωή του ως να μη συνέβη τίποτε, και να εξακολουθεί ν' αποκαλεί τον εαυτό του «χριστιανό»; Η σωτηρία της κυριότητας απαντάει «όχι». Ας μη δίνουμε στους αμετανόητους αμαρτωλούς ψευδή ελπίδα· ας διακηρύξουμε την πλήρη βουλή του Θεού: «πρέπει να γεννηθείς από πάνω» (Ιωάννης 3:7).
English
Τι είναι η σωτηρία της κυριότητας;
