Ερώτηση
Τι συνέβη κατά τη διάρκεια της μεσοδιαθηκικής περιόδου;
Απάντηση
Η χρονική περίοδος μεταξύ του τελευταίου γραπτού κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης και της εμφάνισης του Χριστού είναι γνωστή ως «μεσοδιαθηκική περίοδος» (μεταξύ των διαθηκών). Διήρκησε από τα χρόνια του προφήτη Μαλαχία (περίπου το 400 π.Χ.) ως την εμφάνιση του κηρύγματος του Ιωάννη του βαπτιστή (περίπου το 25 μ.Χ.). Καθώς δεν υπήρξε προφητικός λόγος από τον Θεό κατά την περίοδο αυτή, από τον Μαλαχία ως τον Ιωάννη, μερικοί αναφέρονται σ' αυτήν ως «τα 400 χρόνια σιωπής». Η πολιτική, θρησκευτική και κοινωνική ατμόσφαιρα του Ισραήλ άλλαξε σημαντικά στη διάρκεια αυτής της περιόδου. Αρκετά από αυτά που συνέβησαν είχαν προλεχθεί από τον προφήτη Δανιήλ (δες βιβλίο Δανιήλ, κεφάλαια 2, 7, 8 και 11 και σύγκρινε τα με τα ιστορικά γεγονότα).
Την περίοδο 532-332 π.Χ., ο Ισραήλ βρισκόταν υπό την κυριαρχία της περσικής αυτοκρατορίας. Οι Πέρσες επέτρεπαν στους Ιουδαίους να ασκούν τη θρησκεία τους με μικρές δικές τους παρεμβάσεις. Τους επιτράπηκε ακόμη και η ανοικοδόμηση του Ναού τους και η λατρεία σ' αυτόν (Β Χρονικών 36:22-23, Έσδρας 1:1-4). Η χρονική αυτή περίοδος συμπεριλάμβανε τα 100 τελευταία χρόνια της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης και περίπου τα πρώτα 100 χρόνια της μεσοδιαθηκικής περιόδου. Ο καιρός αυτός της σχετικής ηρεμίας και ικανοποίησης έμοιαζε με τη γαλήνη που επικρατεί πριν την καταιγίδα.
Πριν την έλευση της μεσοδιαθηκικής περιόδου, ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τον Πέρση Δαρείο και η ελληνική κυριαρχία διευρύνθηκε σε μεγάλη έκταση. Ο Αλέξανδρος ήταν μαθητής του Αριστοτέλη και ήταν καλά εκπαιδευμένος στην ελληνική φιλοσοφία και πολιτική. Ο Αλέξανδρος απαιτούσε την προώθηση της ελληνικής κουλτούρας σε κάθε χώρα που κατακτούσε. Ως αποτέλεσμα, η εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη μεταφράστηκε στην ελληνική γλώσσα, και είναι γνωστή ως η μετάφραση των Εβδομήκοντα. Οι περισσότερες αναφορές της Καινής Διαθήκης στην Παλαιά, χρησιμοποιούν τη μετάφραση των Εβδομήκοντα. Ο Αλέξανδρος έδωσε θρησκευτική ελευθερία στους Ιουδαίους αν και προώθησε δυναμικά τον ελληνικό τρόπο ζωής. Η πραγματικότητα αυτή δεν θεωρήθηκε μια καλή τροπή γεγονότων για τον Ισραήλ αφού η ελληνική κουλτούρα ήταν πολύ κοσμική, ανθρωπιστική και ασεβής.
Όταν ο Αλέξανδρος πέθανε, η Ιουδαία κυβερνήθηκε από μια σειρά διαδόχων που κατέληξε στον Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχο τον Επιφανή. Ο Αντίοχος έκανε πολλά περισσότερα από του ν' αρνηθεί τη θρησκευτική ελευθερία στους Ιουδαίους. Γύρω στο 167 π.Χ., ανέτρεψε την ισχύουσα ιερατική οικογένεια και βεβήλωσε τον Ναό μολύνοντάς τον με θυσίες ακαθάρτων ζώων και την κατασκευή ενός ειδωλολατρικού θυσιαστηρίου (δες Μάρκος 13:14 για ένα παρόμοιο γεγονός που θα λάβει χώρα στο μέλλον). Η πράξη αυτή του Αντιόχου αποτελεί το θρησκευτικό ισοδύναμο του βιασμού. Τελικά, η Ιουδαϊκή εξέγερση υπό τον Ιούδα Μακκαβαίο και τους Ασμοναίους αποκατέστησε τους δικαιωματικά ιερείς και διέσωσε τον Ναό. Η περίοδος της εξέγερσης των Μακκαβαίων χαρακτηρίστηκε από πόλεμο, βία και εσωτερικές διαμάχες.
Περί το 63 π.Χ. ο Ρωμαίος Πομπήιος κατάκτησε το Ισραήλ κι έθεσε όλη την Ιουδαία υπό την εξουσία του Καίσαρα. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε στο να γίνει ο Ηρώδης βασιλιάς της Ιουδαίας, διορισμένος από τον Καίσαρα και τη Σύγκλητο. Αυτό είναι το έθνος που φορολόγησε, εξουσίασε και τελικά εκτέλεσε τον Μεσσία πάνω σ' ένα ρωμαϊκό σταυρό. Η ρωμαϊκή, η ελληνική και η εβραϊκή κουλτούρα ήταν τώρα αναμιγμένες στην Ιουδαία.
Κατά τη διάρκεια της ελληνικής και ρωμαϊκής κατοχής, δύο σημαντικές πολιτικές/θρησκευτικές ομάδες εμφανίστηκαν στο Ισραήλ. Οι Φαρισαίοι πρόσθεσαν στο Νόμο του Μωυσή τις προφορικές παραδόσεις και τελικά θεώρησαν τις δικές τους ερμηνείες σημαντικότερες από αυτόν τον Νόμο του Θεού (δες Μάρκος 7:1-23). Αν και η διδασκαλία του Χριστού συμφωνούσε συχνά με αυτήν των Φαρισαίων, διαφώνησε με τον υποκριτικό νομικισμό τους και την έλλειψη ελέους. Οι Σαδδουκαίοι αντιπροσώπευαν τους αριστοκράτες και τους πλουσίους. Οι Σαδδουκαίοι που κατείχαν εξουσία μέσω του Συνεδρίου (Σανχεντρίν) απέρριπταν όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης εκτός από αυτά που έγραψε ο Μωυσής (Πεντάτευχος). Δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών και ήταν γενικώς η σκιά των Ελλήνων, τους οποίους θαύμαζαν ιδιαίτερα.
Τα γεγονότα της μεσοδιαθηκικής περιόδου έθεσαν το σκηνικό για την έλευση του Χριστού και είχαν ριζική επίδραση στον ιουδαϊκό λαό. Τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι ειδωλολάτρες των εθνών ήσαν ανικανοποίητοι με τη θρησκεία. Οι εθνικοί είχαν αρχίσει ν' αμφισβητούν την ευστάθεια του πολυθεϊσμού. Ρωμαίοι και Έλληνες μετακινούνταν από τις μυθολογίες τους προς τις εβραϊκές Γραφές, που τώρα ήταν εύκολα προσιτές στην ελληνική και λατινική γλώσσα. Παρ' όλ' αυτά οι Ιουδαίοι ήταν αποκαρδιωμένοι. Για άλλη μια φορά είχαν κατακτηθεί, καταπιεστεί και διαφθαρεί. Η ελπίδα τους εξαντλείτο· η πίστη τους ακόμη περισσότερο. Είχαν πεισθεί τώρα πως το μόνο που μπορούσε να σώσει τους ίδιους και την πίστη τους ήταν η εμφάνιση του Μεσσία. Όχι μόνο ήσαν προετοιμασμένοι και έτοιμοι για τον Μεσσία αλλά ο Θεός εργαζόταν επίσης με άλλους τρόπους: Οι Ρωμαίοι είχαν φτιάξει δρόμους (να βοηθήσουν την εξάπλωση του ευαγγελίου)· όλοι κατανοούσαν μια κοινή γλώσσα, την Κοινή Ελληνιστική (τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης) · και υπήρχε αρκετή ειρήνη και ελευθερία για να ταξιδέψει κάποιος (περαιτέρω βοήθεια στη διάδοση του ευαγγελίου).
Η Καινή Διαθήκη μας αφηγείται την ιστορία του πώς η ελπίδα ήρθε όχι μόνο για τους Ιουδαίους αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Η εκπλήρωση της προφητείας από τον Χριστό αναμενόταν και αναγνωρίστηκε από πολλούς που Τον αναζητούσαν. Οι ιστορίες του Ρωμαίου εκατόνταρχου, των μάγων και του Φαρισαίου Νικόδημου δείχνουν πως ο Ιησούς αναγνωρίστηκε ως Μεσσίας από ανθρώπους πολλών διαφορετικών πολιτισμών. Τα «400 χρόνια σιωπής» της μεσοδιαθηκικής περιόδου έσπασαν από την μεγαλύτερη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ-το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού!
English
Τι συνέβη κατά τη διάρκεια της μεσοδιαθηκικής περιόδου;
