Ερώτηση
Τι είναι ο δοξασμός;
Απάντηση
Η σύντομη απάντηση είναι ότι «δοξασμός» είναι η οριστική απομάκρυνση της αμαρτίας από τη ζωή των αγίων (τουτέστιν, όλων των σωσμένων) στην αιώνια κατάσταση (Ρωμαίους 8:18, Β΄ Κορινθίους 4:17). Στον ερχομό του Χριστού, η δόξα του Θεού (Ρωμαίους 5:2)—η τιμή Του, ο έπαινος, η μεγαλειότητα και η αγιότητα— θα πραγματοποιηθούν σε μας· δεν θα είμαστε φθαρτοί, φορτωμένοι με αμαρτία αλλά θα μεταμορφωθούμε σε άγιες, αθάνατες υπάρξεις με άμεση και ανεμπόδιστη πρόσβαση στην παρουσία του Θεού, και θ' απολαμβάνουμε άγια κοινωνία μαζί Του σε όλη την αιωνιότητα. Καθώς θεωρούμε τον δοξασμό, πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στον Χριστό που είναι η «μακάρια ελπίδα» κάθε χριστιανού· μπορούμε, ακόμη, να θεωρήσουμε τον τελικό δοξασμό ως την αποκορύφωση του αγιασμού.
Ο τελικός δοξασμός πρέπει να αναμένει τη φανέρωση της δόξας του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού (Τίτος 2:13, Α΄ Τιμόθεον 6:14). Μέχρις ότου επιστρέψει, είμαστε επιβαρυμένοι με αμαρτία και το πνευματικό μας όραμα είναι παραμορφωμένο εξαιτίας της κατάρας. «Τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη, τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο· τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω καθώς και γνωρίστηκα.» (Α΄ Κορινθίους 13:12). Κάθε μέρα, θα πρέπει με επιμέλεια να θανατώνουμε δια του Αγίου Πνεύματος ό,τι υπάρχει μέσα μας που είναι «σαρκικό» (αμαρτωλό) (Ρωμαίους 8:13).
Πώς και πότε θα δοξαστούμε τελικώς; Στην έσχατη σάλπιγγα, όταν έρθει ο Χριστός, οι άγιοι θα υποστούν μια ουσιώδη και στιγμιαία μεταμόρφωση («θα αλλαχτούμε, σε μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού» — Α΄ Κορινθίους 15:51)· τότε το «φθαρτό» θα ντυθεί «αφθαρσία» (Α΄ Κορινθίους 15:53). Ακόμη, το Β΄ Κορινθίους 3:18 δηλώνει καθαρά πως κατά μια μυστηριώδη έννοια, «όλοι εμείς», στον παρόντα καιρό, «κοιτάζοντας με ακάλυπτο πρόσωπο στον καθρέφτη της δόξας του Κυρίου, μεταμορφωνόμαστε στη δική του εικόνα, προχωρώντας από δόξα σε δόξα.» Για να μη φανταστεί κάποιος πως αυτό το κοίταγμα και η μεταμόρφωση (ως μέρος του αγιασμού) είναι το έργο ιδιαιτέρως αγίων ανθρώπων, οι Γραφές προσθέτουν το ακόλουθο στοιχείο ως πληροφορία: «έτσι ακριβώς όπως θα το πετύχαινε μόνο το Πνεύμα, ο Κύριος». Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια ευλογία που απονέμεται σε κάθε πιστό. Εδώ δεν αναφέρεται στον τελικό δοξασμό αλλά σε μια πτυχή του αγιασμού μέσω της οποίας το Πνεύμα μάς μεταμορφώνει τώρα. Σ' Αυτόν ανήκει η δόξα για το έργο του αγιασμού μας εν Πνεύματι και αληθεία (Ιούδα 24-25, Ιωάννης 17:17, 4:23).
Θα πρέπει να κατανοήσουμε τι διδάσκει η Γραφή σχετικά με τη φύση της δόξας –της αξεπέραστης δόξας του Θεού και της δικής μας κοινωνίας σ' αυτήν κατά τον ερχομό Του. Η δόξα του Θεού αναφέρεται όχι απλώς στο απρόσιτο φως που κατοικεί ο Θεός (Α΄ Τιμόθεον 6:15-16), αλλά και στον αίνο προς Αυτόν (Λουκάς 2:13) και στην αγιότητα. Ο Κύριος και Θεός που αναφέρεται στον Ψαλμό 104:2, είναι ο ίδιος Θεός που αναφέρεται στην Α΄ Τιμόθεον 6:15-16· «τιμή και μεγαλοπρέπεια είναι ντυμένος», «περιτυλίγεται το φως σαν ιμάτιο» (Ψαλμός 104:2· σύγκρ. 93:1· Ιώβ 37:22, 40:10). Όταν ο Κύριος Ιησούς επιστρέψει μέσα στη μεγάλη Του δόξα να εκτελέσει κρίση (Ματθαίος 24:29-31, 25:31-35), θα το κάμει ως ο μόνος Κύριος, που έχει αιώνια κυριαρχία (Α΄ Τιμόθεον 6:14-16).
Οι δημιουργημένες υπάρξεις δεν τολμούν ν' ατενίσουν την τέλεια δόξα του Θεού· όπως ο Ιεζεκιήλ και ο Σίμων Πέτρος (Λουκάς 5:8), ο Ησαΐας ένιωσε ταλαίπωρος καθώς σιχάθηκε τον εαυτό του στην παρουσία του πανάγιου Θεού. Αφού τα σεραφείμ έκραξαν «άγιος, άγιος, άγιος ο Κύριος των δυνάμεων», ο Ησαΐας είπε, «Ω, ταλαίπωρος εγώ! Επειδή, χάθηκα· για τον λόγο ότι είμαι άνθρωπος με ακάθαρτα χείλη, και κατοικώ ανάμεσα σε λαό με ακάθαρτα χείλη· επειδή, τα μάτια μου είδαν τον Βασιλιά, τον Κύριο των δυνάμεων.» (Ησαΐας 6:4). Ακόμη και τα σεραφείμ έδειξαν που δεν ήσαν άξια να κοιτάξουν τη θεία δόξα, καλύπτοντας τα πρόσωπά τους με τα φτερά τους.
Μπορούμε να πούμε πως η δόξα του Θεού είναι «βαριά» ή «βαρυσήμαντη»· η εβραϊκή λέξη καμπόντ σημαίνει κυριολεκτικά πως κάτι είναι βαρύ, δύσκολο να το μεταφέρεις. Τις περισσότερες φορές η βιβλική χρήση της λέξης καμπόντ είναι μεταφορική (π.χ. «βαρύς από την αμαρτία»), από το οποίο παίρνουμε την ιδέα του «βαρυσήμαντου» για ένα πρόσωπο που τιμάται, είναι εντυπωσιακό ή άξιο σεβασμού.
Όταν ο Κύριος Ιησούς ενσαρκώθηκε, αποκάλυψε και τη «βαρυσήμαντη» αγιότητα του Θεού και την πληρότητα της χάρης και της αλήθειας Του («και ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε μεταξύ μας, και είδαμε τη δόξα Του, δόξα ως μονογενούς Υιού από τον Πατέρα, πλήρης χάρης και αλήθειας» [Ιωάννης 1:14, σύγκρ. 17:1–5]). Η δόξα που αποκαλύφθηκε από τον ενσαρκωμένο Χριστό συνοδεύει τη διακονία του Πνεύματος (Β΄ Κορινθίους 3:7)· είναι αμετάβλητη και μόνιμη (Ησαΐας 4:6-7· σύγκρ. Ιώβ 14:2· Ψαλμός 102:11, 103:15, Ιακώβου 1:10). Οι προηγούμενες εκδηλώσεις της δόξας του Θεού ήσαν προσωρινές, όπως η βαθμιαία εξασθένιση της δόξας του Θεού από το πρόσωπο του Μωυσή. Ο Μωυσής κάλυψε το πρόσωπό του ώστε οι σκληρόκαρδοι Ισραηλίτες να μην βλέπουν πως η δόξα έσβηνε (Α΄ Κορινθίους 3:12), αλλά στην περίπτωσή μας το κάλυμμα έχει μετακινηθεί από τον Χριστό κι εμείς αντανακλούμε τη δόξα του Κυρίου κι επιζητούμε να Του μοιάσουμε δια του Πνεύματος.
Στην αρχιερατική Του προσευχή, ο Κύριος Ιησούς ζήτησε από τον Πατέρα να μας αγιάσει μέσα στην αλήθεια Του (δηλαδή, να μας καταστήσει άγιους – Ιωάννης 17:17)· ο αγιασμός είναι απαραίτητος αν πρόκειται να δούμε τη δόξα του Θεού και να είμαστε μαζί Του σε αιώνια κοινωνία (Ιωάννης 17:21-24). «Πατέρα, εκείνους που μου έδωσες, θέλω, όπου είμαι εγώ, να είναι και εκείνοι μαζί μου· για να θωρούν τη δόξα τη δική μου, την οποία μου έδωσες, επειδή με αγάπησες πριν από τη δημιουργία του κόσμου.» (Ιωάννης 17:24). Αν ο δοξασμός των αγίων ακολουθεί το μοτίβο που αποκαλύπτεται στις Γραφές, πρέπει να περιέχει την κοινωνία μας στη δόξα (τουτέστιν, στην αγιότητα) του Θεού.
Σύμφωνα με την Φιλιππησίους 3:20–21, το πολίτευμα μας είναι στον Ουρανό, και όταν επιστρέψει ο Σωτήρας μας θα μεταμορφώσει τα ταπεινά σώματά μας «να γίνουν σύμμορφα με το ένδοξο σώμα Του». Αν και δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη τι θα είμαστε, γνωρίζουμε πως όταν επιστρέψει με μεγάλη δόξα, θα γίνουμε σαν Αυτόν, διότι θα Τον δούμε όπως είναι (Α΄ Ιωάννου 3:2). Θα συμμορφωθούμε πλήρως με την εικόνα του Κυρίου μας Ιησού και θα Του μοιάζουμε καθώς η ανθρωπότητά μας θα είναι ελεύθερη από την αμαρτία και τις συνέπειές της. Η μακάρια ελπίδα μας θα πρέπει να μας ωθεί σε αγιότητα καθώς το Πνεύμα μας ικανώνει. «Καθένας που έχει αυτήν την ελπίδα επάνω σ' αυτόν, αγνίζει τον εαυτό του, όπως εκείνος είναι αγνός.» (Α΄ Ιωάννου 3:3).
English
Τι είναι ο δοξασμός;
