Ερώτηση
Είναι βιβλική ιδέα η θρησκευτική ελευθερία;
Απάντηση
Ο Ισραήλ λειτούργησε ως θεοκρατία υπό τον μωσαϊκό Νόμο. Η επιτυχία ή αποτυχία τού έθνους εξαρτιόταν από τον βαθμό υπακοής στον Θεό. Η «θρησκευτική ελευθερία» δεν αποτελούσε τμήμα τού συστήματος τής Παλαιάς Διαθήκης διότι ο Θεός ηγεμόνευε άμεσα πάνω στον Ισραήλ. Φυσικά, η θεοκρατία τού Ισραήλ δεν είχε σκοπό ν’ αποτελέσει πρότυπο διακυβέρνησης για τον υπόλοιπο κόσμο. Εθνη που έχουν επιβάλλει μία δικού τους τύπου θεοκρατία, όπως η μεσαιωνική Ισπανία, έχουν παράξει εφιαλτικούς δικτάτορες. Η θρησκευτική μισαλλοδοξία τής Ιερής Εξέτασης δεν αποτέλεσε προϊόν αληθούς θεοκρατίας· ήταν το αποτέλεσμα αμαρτωλών ανθρώπων που διψούσαν για δύναμη.
Στην Καινή Διαθήκη έχουμε μια καθαρότερη εικόνα για τον ορισμένο από τον Θεό ρόλο τής ανθρώπινης κυβέρνησης. Η περικοπή Ρωμαίους 13:3-4 σκιαγραφεί τις υπευθυνότητες τής κυβέρνησης, που πολύ απλά είναι η τιμωρία των κακών έργων, ο έπαινος τών καλών έργων και η απόδοση τής δικαιοσύνης. Ετσι, ο Θεός έχει δώσει στην κυβέρνηση συγκεκριμένα καθήκοντα, αλλά δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτά η εφαρμογή ενός συγκεκριμένου συστήματος λατρείας.
Δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ βιβλικών αρχών και της πολιτικής αρχής τής θρησκευτικής ελευθερίας. Στην πραγματικότητα, μόνον οι κυβερνήσεις που είναι εδραιωμένες στις ιουδαιοχριστιανικές αξίες επιτρέπουν τέτοια ελευθερία. Ισλαμικές, ινδουιστικές και βουδιστικές κυβερνήσεις δεν επιτρέπουν θρησκευτική ελευθερία· συνεπώς, χώρες όπως το Πακιστάν, η Ινδία και το Θιβέτ είναι καθ’ ολοκληρίαν μισαλλόδοξες απέναντι στις άλλες θρησκείες. Αθεϊστικές κυβερνήσεις, όπως η πρώην Σοβιετική Ενωση, έχουν αποδείξει πως είναι ανταγωνιστικές απέναντι στην ελεύθερη θρησκευτική έκφραση.
Η ιδέα τής θρησκευτικής ελευθερίας είναι βιβλική για αρκετούς λόγους. Πρώτον, ο ίδιος ο Θεός επεκτείνει την «θρησκευτική ελευθερία» στους ανθρώπους και η Αγία Γραφή δίνει πολλά παραδείγματα. Στον Ματθαίο 19:16-23 ένας πλούσιος νέος άρχοντας πλησιάζει τον Ιησού. Μετά από σύντομη συζήτηση ο νέος άνδρας «έφυγε λυπημένος» και αποφασισμένος να μην ακολουθήσει τον Χριστό. Το βασικό σημείο εδώ είναι ότι ο Ιησούς τον άφησε να φύγει. Ο Θεός δεν εξαναγκάζει την πίστη σ’ Αυτόν. Ο Θεός δίνει εντολή για πίστη αλλά ποτέ δεν υποχρεώνει. Στον Ματθαίο 23:37, ο Ιησούς εκφράζει την επιθυμία Του να συγκεντρώσει τα παιδιά τής Ιερουσαλήμ σ’ Αυτόν, αλλά αυτά «δεν θέλησαν». Αν ο Θεός δίνει στους ανθρώπους την ελευθερία να Τον εκλέξουν ή απορρίψουν, τότε πρέπει να το κάνουμε κι εμείς.
Δεύτερον, η θρησκευτική ελευθερία σέβεται την εικόνα τού Θεού στον άνθρωπο (Γένεση 1:26). Στοιχείο τής ομοιότητας με τον Θεό είναι η ανθρώπινη βούληση, τουτέστιν, ο άνθρωπος έχει την ικανότητα τής εκλογής. Ο Θεός σέβεται τις επιλογές μας δίνοντάς μας την ελευθερία ν’ αποφασίζουμε για το μέλλον μας (Γένεση 13:8-12, Ιησούς τού Ναυή 24:15), έστω και αν παίρνουμε εσφαλμένες αποφάσεις.
Τρίτον, η θρησκευτική ελευθερία αναγνωρίζει πως το Αγιο Πνεύμα μπορεί ν’ αλλάζει καρδιές και όχι η κυβέρνηση (Ιωάννης 6:63). Μόνον ο Ιησούς σώζει. Η απαγόρευση τής θρησκευτικής ελευθερίας υπαινίσσεται ότι η ανθρώπινη κυβέρνηση, με τους επιρρεπείς στα σφάλματα ηγέτες της, έχει την δύναμη να καθορίσει ποια θρησκεία είναι σωστή. Η βασιλεία, όμως, του Χριστού δεν προέρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο (Ιωάννης 18:36), και κανένας δεν γίνεται χριστιανός με κυβερνητικό διάταγμα. Γινόμαστε χριστιανοί με την χάρη τού Θεού δια της πίστης στον Χριστό (Εφεσίους 2:8-9). Αυτά που κάνει ή δεν κάνει η κυβέρνηση δεν έχουν καμία σχέση με την καινούρια πνευματική γέννηση (Ιωάννης 1:12-13, 3:5-8).
Τέταρτον, η θρησκευτική ελευθερία αναγνωρίζει ότι σε τελική ανάλυση δεν αφορά την θρησκεία· πρόκειται για σχέση. Ο Θεός δεν επιθυμεί έναν εξωτερικό τύπο λατρείας αλλά μια προσωπική σχέση με τα παιδιά Του (Ματθαίος 15:7-8). Κανένα μέτρο κυβερνητικού ελέγχου δεν μπορεί να παράξει μια τέτοια σχέση.
English
Είναι βιβλική ιδέα η θρησκευτική ελευθερία;
