Ερώτηση
Τι εννοεί η Αγία Γραφή όταν αναφέρεται στον θάνατο ως προς τον εαυτό μας;
Απάντηση
Η ιδέα τού «θανάτου ως προς εαυτόν» διατρέχει την Καινή Διαθήκη. Εκφράζει την αληθή ουσία τής χριστιανικής ζωής, σύμφωνα με την οποία αναλαμβάνουμε τον σταυρό μας και ακολουθούμε τον Χριστό. Ο θάνατος ως προς τον εαυτό μας αποτελεί μέρος τής αναγέννησης· ο παλιός άνθρωπος πεθαίνει και ο καινούριος έρχεται στην ζωή (Ιωάννης 3:3-7). Όταν αποδεχόμαστε την σωτηρία, όχι μόνον αναγεννιόμαστε αλλά συνεχίζουμε να πεθαίνουμε ως προς τον εαυτό μας, ως μέρος τής διαδικασίας του αγιασμού. Ετσι, ο θάνατος τού αμαρτωλού εαυτού μας είναι και στιγμιαίο γεγονός και διαδικασία που διαρκεί σε όλη μας την ζωή.
Ο Ιησούς μίλησε επανειλημμένως στους μαθητές Του για να την ανάληψη τού σταυρού τους (ως εργαλείο θανάτου) και την ανάγκη να Τον ακολουθούν. Κατέστησε σαφές ότι όποιος ήθελε να Τον ακολουθήσει, έπρεπε να αρνηθεί τον εαυτό του, που σημαίνει εγκαταλείπει την ζωή του — πνευματικά, συμβολικά αλλά και φυσικά αν καταστεί ανάγκη. Αυτό ήταν προαπαιτούμενο για τον ακόλουθο τού Χριστού, ο οποίος διακήρυξε πως η προσπάθειά μας να σώσουμε την γήινη ζωή μας θα είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε την ζωή μας στην βασιλεία Του. Αλλά εκείνοι που θα εγκαταλείψουν την ζωή τους χάριν τού Χριστού θα βρουν αιώνια ζωή (Ματθαίος 16:24-25, Μάρκος 8:34-35). Πράγματι, ο Ιησούς έφτασε στο σημείο να πει πως εκείνοι που είναι απρόθυμοι να θυσιάσουν την ζωή τους γι’ Αυτόν δεν μπορούν να είναι μαθητές Του (Λουκάς 14:27).
Η τελετή τού βαπτίσματος εκφράζει την αφοσίωση τού πιστού στο να πεθάνει ως προς τον παλιό, αμαρτωλό τρόπο ζωής (Ρωμαίους 6:4-8) και να αναγεννηθεί σε μια καινούρια ζωή εν τω Χριστώ. Στο χριστιανικό βάπτισμα, η πράξη τού βυθίσματος στο νερό συμβολίζει τον θάνατο και την ταφή με τον Χριστό. Η πράξη τής ανάδυσης από το νερό απεικονίζει την ανάσταση τού Χριστού. Το βάπτισμα μάς ταυτίζει με τον Χριστό στον θάνατό Του και την ανάστασή Του, απεικονίζοντας συμβολικά την πλήρη ζωή τού χριστιανού, δηλαδή θάνατος ως προς τον εαυτό μας και ζωή γι Αυτόν και εν Αυτώ που πέθανε υπέρ ημών (Γαλάτας 2:20).
Ο Παύλος εξηγεί στους Γαλάτες την διαδικασία τού θανάτου ως προς τον εαυτό μας, ως «σταύρωση μαζί με τον Χριστό», κι έτσι τώρα δεν ζει πλέον ο Παύλος αλλά ο Χριστός ζει μέσα του (Γαλάτας 2:20). Η παλιά ζωή τού Παύλου με την ροπή του στην αμαρτία και στους τρόπους τού κόσμου είναι νεκρή και ο καινούριος Παύλος είναι το κατοικητήριο τού Χριστού που ζει μέσα του και δι’ αυτού. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν «πεθαίνουμε ως προς τον εαυτό μας» γινόμαστε ανενεργοί ή αναίσθητοι, ή πως αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε νεκροί. Αντιθέτως, ο θάνατος τού αμαρτωλού εαυτού μας σημαίνει πως τα πράγματα τής παλιάς ζωής θανατώνονται, ειδικότερα οι αμαρτωλοί τρόποι ζωής που είχαμε συνηθίσει. «Οσοι είναι τού Χριστού, σταύρωσαν τη σάρκα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες.» (Γαλάτας 5:24). Εκεί που κάποτε κυνηγούσαμε τις εγωκεντρικές απολαύσεις, τώρα επιδιώκουμε με το ίδιο πάθος αυτό που ευχαριστεί τον Θεό.
Ο θάνατος τού εαυτού μας ποτέ δεν περιγράφεται στις Γραφές ως κάτι προαιρετικό για την χριστιανική ζωή. Είναι η πραγματικότητα τής νέας γέννησης· κανένας δεν μπορεί να έρθει στον Χριστό αν δεν είναι πρόθυμος να δει την παλιά του ζωή σταυρωμένη με τον Χριστό και ν’ αρχίσει να ζει ξανά με υπακοή σ’ Αυτόν. Ο Ιησούς περιγράφει ως χλιαρούς τούς ακόλουθους εκείνους που προσπαθούν να ζήσουν και την παλιά ζωή και την καινούρια, και πρόκειται να τους ξεράσει (Αποκάλυψη 3:15-16). Αυτή η χλιαρή κατάσταση χαρακτήριζε την εκκλησία τής Λαοδίκειας όπως επίσης και πολλές εκκλησίες σήμερα. Η «χλιαρότητα» αποτελεί σύμπτωμα τής απροθυμίας να πεθάνουμε ως προς τον εαυτό μας και να ζήσουμε για τον Χριστό. Ο θάνατος τού εαυτού μας δεν αποτελεί εναλλακτική λύση για τους χριστιανούς· είναι επιλογή που οδηγεί στην αιώνια ζωή.
English
Τι εννοεί η Αγία Γραφή όταν αναφέρεται στον θάνατο ως προς τον εαυτό μας;
