Ερώτηση
«Τι αναφέρει η Αγία Γραφή περί επίλυσης διενέξεων;»
Απάντηση
Η επίλυση διενέξεων στο σώμα τού Χριστού είναι κρίσιμη για αρκετούς λόγους. Η αποφυγή μιας διένεξης, χωρίς να γίνει κάποια προσπάθεια επίλυσής της, αναβάλλει την σωστή απάντηση και επιτείνει το πρόβλημα διότι οι διενέξεις που θεριεύουν ανεπίλυτες, θα αυξάνονται πάντοτε και θα έχουν αρνητικές επιδράσεις στις σχέσεις εντός του σώματος. Ο σκοπός τής επίλυσης μιας διένεξης είναι η ενότητα, και η ενότητα στην εκκλησία απειλεί τον Διάβολο, ο οποίος θα χρησιμοποιήσει κάθε ευκαιρία για να εκμεταλλευθεί ανεπίλυτα ζητήματα, ιδιαιτέρως εκείνα στα οποία εμπεριέχονται οργή, πικρία, αυτολύπηση και φθόνος. Τα συναισθήματα αυτά εμπλέκονται στις περισσότερες εκκλησιαστικές διενέξεις. Οι Γραφές μάς προτρέπουν, «Κάθε πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθεί από σας με κάθε κακία» (Εφεσίους 4:31). Η αποτυχία να υπακούσουμε την εντολή αυτή έχει ως αποτέλεσμα την διαίρεση στο σώμα τού Χριστού και την λύπη τού Αγίου Πνεύματος. Οι Γραφές μάς καλούν, επίσης, να μην αφήνουμε «ρίζα πικρίας» να φυτρώνει μεταξύ μας, που οδηγεί σε ενόχληση και μόλυνση (Εβραίους 12:15). Είναι ξεκάθαρο πως χρειάζεται μια βιβλική μέθοδος επίλυσης διενέξεων.
Η Καινή Διαθήκη απευθύνει πολλές εντολές στους πιστούς που δείχνουν ότι καλούμαστε να ζούμε ειρηνικά ο ένας με τον άλλον. Επαναλαμβάνεται η διδασκαλία να αγαπάμε ο ένας τον άλλον (Ιωάννης 13:34, Ρωμαίους 12:10), να ζούμε ειρηνικά και αρμονικά ο ένας με τον άλλον (Ρωμαίους 15:5, Εβραίους 12:14), να τακτοποιούμε τις διαφορές μας μεταξύ μας (Β΄ Κορινθίους 13:11), να είμαστε υπομονετικοί, ευγενικοί και σπλαχνικοί ο ένας προς τον άλλον (Α΄ Κορινθίους 13:4), να θεωρούμε πως οι άλλοι υπερέχουν ημών (Φιλιππησίους 2:3), να βαστάμε ο ένας τα βάρη τού άλλου (Εφεσίους 4:2), και να χαιρόμαστε στην αλήθεια (Α΄ Κορινθίους 13:6). Η σύγκρουση είναι η αντίθεση τής χριστιανικής συμπεριφοράς που σκιαγραφείται στις Γραφές.
Υπάρχουν φορές όταν, παρά τις προσπάθειες συμφιλίωσης που έχουν γίνει, ποικίλα ζητήματα μάς εμποδίζουν να επιλύσουμε μια διένεξη στην εκκλησία. Υπάρχουν δύο περικοπές στην Καινή Διαθήκη που ξεκάθαρα και με σαφήνεια θέτουν επί τάπητος το ζήτημα τής επίλυσης μιας διένεξης όπου εμπλέκεται αμαρτία. Στον Ματθαίο 18:15-17, ο Ιησούς δίνει τα βήματα για την αντιμετώπιση τού αδελφού που αμάρτησε. Σύμφωνα με την περικοπή αυτήν, στο συμβάν τής διένεξης στο οποίο εμπλέκεται απροκάλυπτη αμαρτία, οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε ένας προς έναν αρχικά, κατόπιν, αν παραμένει ανεπίλυτη θα πρέπει να έρθει το ζήτημα σε μια μικρή ομάδα, και τελικώς ενώπιον όλης της εκκλησίας αν το πρόβλημα παραμένει.
Η άλλη περικοπή που αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό καθαρά είναι Λουκάς 17. Στα εδάφια 3-4, λέει ο Ιησούς, «Προσέχετε στον εαυτό σας. Αν αμαρτήσει δε σε σένα ο αδελφός σου, επίπληξέ τον· και αν μετανοήσει, συγχώρεσέ τον. Και αν επτά φορές την ημέρα αμαρτήσει σε σένα, και επτά φορές την ημέρα επιστρέψει σε σένα, λέγοντας: Μετανοώ, θα τον συγχωρήσεις.» Ένα βασικό τμήμα τής επίλυσης μιας διένεξης είναι η συγχώρηση. Οιοδήποτε είδος μιας πειθαρχικής διαδικασίας θα πρέπει πάντοτε να έχει ως τελικό σκοπό την αποκατάσταση τού προσώπου που αμάρτησε.
Μερικές φορές η σύγκρουση έχει περισσότερο σχέση με προτιμήσεις που αφορούν κάποιους ιδιαίτερους τρόπους ή με αταίριαστες προσωπικότητες παρά με την αμαρτία καθ’ εαυτήν. Στις περιπτώσεις αυτές θα κάνουμε καλά να ελέγξουμε τα κίνητρά μας και να θυμόμαστε «να μην κάνουμε τίποτε από αντιζηλία ή κενοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη, να θεωρούμε ο ένας τον άλλον ότι υπερέχει από τον εαυτό του. Κάθε ένας να μην αποβλέπει στα δικά του, αλλά και σ’ εκείνα που είναι των άλλων» (Φιλιππησίους 2:3–4). Αν ειλικρινά διαφωνούμε με κάποιον σχετικά με στιλιστικές προτιμήσεις —ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να πραγματοποιήσουμε έναν συγκεκριμένο εκκλησιαστικό σκοπό, ο εκκλησιαστικός προϋπολογισμός, πώς μια εκκλησιαστική συνάθροιση θα πρέπει να κυλάει, κ.λπ.— θα πρέπει να το συζητήσουμε και να καταλήξουμε σε αμοιβαία συμφωνία. Στην Φιλιππησίους 4:2-3 παρακαλεί την Ευωδία και την Συντύχη «να φρονούν το ίδιο εν Κυρίω» και οι άλλοι να τους βοηθήσουν. Πρέπει να ταπεινωθούμε ώστε ν’ ακούσουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον, ν’ αγωνιστούμε για την ειρήνη εντός του σώματος (Ρωμαίους 12:16, 18). Θα πρέπει, επίσης, να εκζητούμε την σοφία τού Θεού και την οδηγία Του (Ιακώβου 1:5). Είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές είναι καλύτερο να χωρίσουμε τους δρόμους μας αναγνωρίζοντας ότι ο Θεός έχει διαφορετικές κλήσεις για την ζωή μας. Θα πρέπει όμως να κάνουμε το καλύτερο ώστε να μην χωρίσουμε με θυμό.
Ο λόγος που η επίλυση διενέξεων είναι τόσο δύσκολη είναι ότι διστάζουμε να θέσουμε τους εαυτούς μας σε άβολες περιστάσεις. Είμαστε, ακόμη, συχνά απρόθυμοι να ταπεινωθούμε αρκετά ώστε να παραδεχθούμε ότι μπορεί να σφάλλουμε ή να πράξουμε αυτό που χρειάζεται ώστε να επανορθώσουμε στην περίπτωση που φταίξαμε. Εκείνοι που επιλύουν με τον καλύτερο τρόπο μια διένεξη, είναι συχνά εκείνοι που θα προτιμούσαν να μην αντιμετωπίσουν τους άλλους για την αμαρτία τους, αλλά όμως το πράττουν επειδή υπακούνε στον Θεό. Αν το ζήτημα είναι σχετικά μικρό, το καλύτερο, ίσως, πράγμα είναι να μακροθυμήσουμε και να παραβλέψουμε την παράβαση (Παροιμίες 19:11). Αν δεν μπορούμε να την παραβλέψουμε, θα πρέπει να επιδιώξουμε την συμφιλίωση. Αυτό είναι ένα τόσο σημαντικό ζήτημα για τον Θεό, ώστε η ειρήνη με Αυτόν και η ειρήνη μεταξύ μας είναι αναπόσπαστα δεμένα μαζί (Ματθαίος 5:23-24).
English
«Τι αναφέρει η Αγία Γραφή περί επίλυσης διενέξεων;»
