Η θεία κοινωνία πρέπει να είναι ελεύθερη ή περιορισμένη;

Η διαφορά μεταξύ «ελεύθερης» και «περιορισμένης» θείας κοινωνίας εξαρτάται από την άποψη της εκκλησίας αναφορικά με τον σκοπό της θείας κοινωνίας και την εξουσία της εκκλησίας. Οι εκκλησίες που εφαρμόζουν «ελεύθερη» θεία κοινωνία προσκαλούν όλους όσους ομολογούν πίστη στον Χριστό να ενωθούν μαζί τους συμμετέχοντας στην τελετή. Οι εκκλησίες που εφαρμόζουν «περιορισμένη» θεία κοινωνία περιορίζουν τη συμμετοχή στο Δείπνο του Κυρίου στο δικό τους τοπικό σώμα —επιτρέπεται η συμμετοχή σ' εκείνους, μόνο, που επίσημα είναι μέλη με καλή υπόληψη. Μερικές εκκλησίες εφαρμόζουν ένα τρίτο τύπο, τον οποίο αποκαλούν «παρεμφερή» θεία κοινωνία· στην «παρεμφερή» κοινωνία επιτρέπεται σε μέλη άλλων εκκλησιών του ιδίου δόγματος να συμμετέχουν μαζί με τα μέλη της τοπικής εκκλησίας.

Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής για το Δείπνο του Κυρίου βρίσκεται στην Α΄ Κορινθίους 11:17-34 και ενθαρρύνει την ελεύθερη συμμετοχή των πιστών. Όλοι εκείνοι που είναι αληθινοί πιστοί στον Θεό λόγω της προσωπικής τους πίστης στον Ιησού Χριστό (τον Υιό Του), είναι άξιοι να συμμετέχουν στο Δείπνο του Κυρίου ένεκα του γεγονότος ότι έχουν δεχθεί τον θάνατο του Χριστού ως πληρωμή του χρέους των αμαρτιών τους (δες επίσης Εφεσίους1:6-7).

Το επιχείρημα των εκκλησιών που εφαρμόζουν περιορισμένη ή παρεμφερή θεία κοινωνία είναι ότι θέλουν να είναι σίγουροι πως κάθε συμμετέχων είναι πιστός. Αυτό είναι κατανοητό· αναγκάζει, όμως, την ηγεσία της εκκλησίας ή τους ανθρώπους που διεκπεραιώνουν την τελετή ν' αποφασίσουν ποιος είναι άξιος να συμμετέχει, πράγμα που στην καλύτερη περίπτωση είναι προβληματικό. Μια ορισμένη εκκλησία μπορεί να θεωρεί πως όλοι όσοι είναι επισήμως μέλη της, είναι αληθινοί πιστοί, αν και μια τέτοια υπόθεση ενδέχεται να μην αληθεύει.

Η πρακτική της περιορισμένης θείας κοινωνίας —που περιορίζει τη θεία κοινωνία μόνο στα μέλη της— αποτελεί, επίσης, μια προσπάθεια ν' αποφευχθεί η συμμετοχή κάποιου με «ανάξιο τρόπο» (Α΄ Κορινθίους 11:27). Οι εκκλησίες που εφαρμόζουν την περιορισμένη θεία κοινωνία θεωρούν πως μόνον το τοπικό σώμα είναι ικανό να κρίνει την πνευματική αξιοσύνη των μελών του· δεν υπάρχει τρόπος να κριθεί η πνευματική κατάσταση των πέραν του τοπικού σώματος ή των ξένων. Στην Α΄ Κορινθίους 11:27, όμως, γίνεται αναφορά στον τρόπο με τον οποίο κάποιος συμμετέχει στον άρτο και το ποτήρι και όχι στην προσωπική του αξιοσύνη. Κανένας δεν είναι πραγματικά «άξιος» να γίνει κοινωνός του Θεού· μόνο δια του αίματος του χυμένου αίματος του Χριστού έχουμε καταστεί άξιοι. Ο τρόπος της συμμετοχής γίνεται ανάξιος όταν αποκλείονται συγκεκριμένοι πιστοί (εδάφιο 21), όταν οι συμμετέχοντες αρνούνται να προσφέρουν (εδάφιο 21), όταν κάποιοι φτάνουν σε κατάσταση μέθης (εδάφιο 21), όταν οι φτωχοί καταφρονούνται (εδάφιο 22), όταν ο εγωκεντρισμός επικρατεί (εδάφιο 33), ή όταν η σύναξη θεωρείται απλώς ως ένα γεύμα που ικανοποιεί την πείνα μας (εδάφιο 34).

Από βιβλική θεώρηση, η κοινωνία θα πρέπει να είναι ελεύθερη σε όλους τους πιστούς και όχι περιορισμένη σε μια συγκεκριμένη εκκλησία ή δογματική απόχρωση. Το σημαντικό είναι οι συμμετέχοντες να είναι αναγεννημένοι πιστοί που πορεύονται έχοντας κοινωνία με τον Κύριο και μεταξύ τους. Πριν τη συμμετοχή τους στη θεία κοινωνία, κάθε πιστός θα πρέπει προσωπικά να εξετάζει τα κίνητρά του (Α΄ Κορινθίους 11:28). Ασχέτως σε ποια εκκλησία ανήκει κάποιος, ασέβεια, προκατάληψη, εγωκεντρισμός και λαγνεία δεν έχουν θέση στο Δείπνο του Κυρίου.

English

---

Επιστροφή στην Ελληνική αρχική σελίδα

Η θεία κοινωνία πρέπει να είναι ελεύθερη ή περιορισμένη;