Ερώτηση
Πώς μπορώ να έχω στενότερη σχέση με τον Θεό;
Απάντηση
Η ανάπτυξη μιας στενότερης σχέσης με τον Θεό είναι ένας αξιοθαύμαστος στόχος και δείχνει μια καρδιά που έχει πραγματικά αναγεννηθεί, γιατί μόνον αυτοί που είναι εν Χριστώ επιθυμούν μια στενότερη σχέση με τον Θεό. Πρέπει ακόμη να καταλάβουμε ότι σ' αυτήν τη ζωή ποτέ δεν θα πλησιάσουμε τον Θεό όπως πρέπει ή επιθυμούμε. Ο λόγος είναι η αμαρτία που παραμένει στη ζωή μας. Πρόκειται για ένα δικό μας ελάττωμα και όχι του Θεού. Η αμαρτία μας παραμένει ένα εμπόδιο στην πλήρη κοινωνία με τον Θεό, η οποία θα είναι πραγματική όταν βρεθούμε στη δόξα Του.
Ακόμη και ο απόστολος Παύλος, που είχε μια τόσο στενή σχέση με τον Θεό, όσο θα μπορούσε κάποιος να έχει σ' αυτήν τη ζωή, επιθυμούσε διακαώς μια στενότερη σχέση: «Πραγματικά, όλα εξακολουθώ να τα θεωρώ μειονεκτήματα σε σχέση με το ασύγκριτα ανώτερο αγαθό που κέρδισα γνωρίζοντας τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μου. Γι' αυτόν τα πέταξα όλα και τα θεώρησα σκουπίδια, προκειμένου να κερδίσω τον Χριστό, και να ενωθώ μαζί του. Δεν θέλω πια τη δικαίωση που δίνει η δική μου τήρηση του νόμου, αλλά αυτήν που προέρχεται από την πίστη στο Χριστό, τη δικαίωση που προέρχεται από τον Θεό και στηρίζεται στην πίστη.» (Φιλιππησίους 3:8-9, ΝΜΒ). Ασχέτως του πού βρισκόμαστε στην πορεία μας με τον Χριστό, πάντοτε μπορούμε να έχουμε ένα στενότερο περπάτημα, κι ακόμη σ' αυτόν τον Ουρανό θα έχουμε μια αιωνιότητα ν' αυξηθούμε στη σχέση μας με τον Κύριο.
Υπάρχουν πέντε βασικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να έχουμε στενότερη σχέση με τον Θεό.
Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για μια στενότερη σχέση με τον Θεό είναι να κάνουμε συνήθειά μας να εξομολογούμαστε σ' Αυτόν τις αμαρτίες μας. Αν η αμαρτία είναι το εμπόδιο στη σχέση μας με τον Θεό, τότε η εξομολόγηση το μετακινεί. Όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας μπροστά στον Θεό, Εκείνος υπόσχεται να μας συγχωρήσει (Α΄ Ιωάννου 1:9), και είναι η άφεση που αποκαθιστά μια σχέση που έχει καταπονηθεί. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η εξομολόγηση είναι κάτι περισσότερο από το να πούμε, «λυπάμαι, Θεέ, για την αμαρτία μου». Είναι η εγκάρδια μετάνοια αυτών που αναγνωρίζουν ότι η αμαρτία τους προσβάλλει τον άγιο Θεό. Είναι η εξομολόγηση του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται ότι η αμαρτία του είναι αυτή που σταύρωσε τον Ιησού Χριστό. Είναι η κραυγή του τελώνη στον Λουκά 18 που είπε, «Θεέ μου, σκέπασε με έλεος εμένα τον αμαρτωλό»! Ο βασιλιάς Δαβίδ έγραψε «Θυσία για τον Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα· καρδιά ταπεινωμένη και υποταγμένη, ο Θεός δεν την καταφρονεί.» (Ψαλμός 51:17, ΝΜΒ)
Το δεύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για στενότερη σχέση με τον Θεό είναι να Τον ακούμε όταν μας μιλάει. Πολλοί σήμερα κυνηγούν μια υπερφυσική εμπειρία ακοής της φωνής του Θεού, αλλά ο απόστολος Πέτρος μας λέει ότι «είμαστε περισσότερο βέβαιοι για την αλήθεια του κηρύγματος των προφητών, που καλά κάνετε και το προσέχετε σαν φως που φέγγει στο σκοτάδι, ωσότου γλυκοχαράξει το πρωί κι ανατείλει στις καρδιές σας ο αυγερινός» (Β΄ Πέτρου 1:19, ΝΜΒ). Αυτή η «αλήθεια του κηρύγματος των προφητών» είναι η Αγία Γραφή. Στη Γραφή «ακούμε» τη φωνή του Θεού προς εμάς. Είναι μέσω των «θεόπνευστων» Γραφών που γινόμαστε «τέλειοι, ετοιμασμένοι για κάθε έργο αγαθό» (Β΄ Τιμόθεον 3:16-17). Αν λοιπόν θέλουμε να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό θα πρέπει ν' ακούμε τη φωνή του τακτικά. Διαβάζοντας τον λόγο Του «ακούμε» τον Θεό να μας μιλάει δι' αυτού καθώς το Άγιο Πνεύμα τον φωτίζει μέσα μας.
Το τρίτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για στενότερη σχέση με τον Θεό είναι να Του μιλάμε δια της προσευχής. Αν στην ανάγνωση της Γραφής είναι ο Θεός που μας μιλάει, στην προσευχή μιλάμε εμείς στον Θεό. Τα ευαγγέλια αναφέρουν πως ο Ιησούς συχνά απομονωνόταν για να επικοινωνήσει με τον Πατέρα Του στην προσευχή. Η προσευχή είναι πολύ περισσότερο από αιτήματα για να κάνει ο Θεός πράγματα που χρειαζόμαστε ή θέλουμε. Θεώρησε την πρότυπη προσευχή που δίνει ο Ιησούς στους μαθητές Του, στον Ματθαίο 6:9-13. Τα τρία πρώτα αιτήματα σ' αυτήν την προσευχή αφορούν τον Θεό (ν' αγιαστεί το όνομά Του, να έλθει η βασιλεία Του, να γίνει το θέλημά Του). Τα τελευταία τρία είναι αιτήματα που ζητάμε αφού έχουμε δείξει ενδιαφέρον για τα τρία πρώτα (δώσε μας τον επιούσιο άρτο, συγχώρησε τις αμαρτίες μας, μη μας οδηγείς στον πειρασμό). Κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε για ν' αναζωπυρώσουμε τη ζωή της προσευχής μας είναι να διαβάζουμε τους Ψαλμούς. Πολλοί ψαλμοί είναι εγκάρδιες κραυγές στον Θεό για διάφορα ζητήματα. Στους Ψαλμούς συναντούμε λατρεία, μεταμέλεια, ευγνωμοσύνη και δέηση, εκφρασμένα με θεία έμπνευση.
Το τέταρτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για στενότερη σχέση με τον Θεό είναι να βρούμε ένα σώμα πιστών με τους οποίους μπορούμε από κοινού να λατρεύουμε τακτικά τον Θεό. Είναι τόσο ζωτικό συστατικό της πνευματικής αύξησης. Συνήθως προσεγγίζουμε την εκκλησία με τη νοοτροπία «τι μπορώ να ωφεληθώ απ' αυτήν; Σπάνια δίνουμε χρόνο να προετοιμάσουμε την καρδιά μας και το νου μας για λατρεία. Οι Ψαλμοί και πάλι μας δείχνουν πολλές κλήσεις του Θεού προς τον λαό Του να πλησιάσουν και να λατρεύσουν τον Κύριο (για παράδειγμα, ο Ψαλμός 95:1-2). Ο Θεός μας καλεί, μας προστάζει να έρθουμε στην παρουσία Του να Τον λατρεύσουμε. Πώς γίνεται εμείς, ο λαός Του, να μην ανταποκρινόμαστε; Η τακτική συμμετοχή στις συναθροίσεις της εκκλησίας μας δίνει την ευκαιρία να λατρεύσουμε τον Κύριο στην παρουσία Του αλλά και να έχουμε κοινωνία με τους ανθρώπους του Θεού. Καθώς ερχόμαστε στον οίκο του Κυρίου με λατρευτικό πνεύμα και κοινωνούμε με τον λαό Του, δεν μπορεί παρά να πλησιάσουμε ακόμη περισσότερο τον Κύριο, ως αποτέλεσμα.
Τελικά, η στενότερη σχέση με τον Θεό κτίζεται πάνω σε μια ζωή υπακοής. Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του στο ανώγειο, «Αν κάποιος με αγαπάει, θα φυλάξει τον λόγο μου» (Ιωάννης 14:23). Ο Ιάκωβος μας λέει πως καθώς υποτασσόμαστε στον Θεό δια της υπακοής και αντιστεκόμαστε στον Διάβολο και πλησιάζουμε τον Θεό, θα μας πλησιάσει κι Εκείνος (Ιακώβου 4:7-8). Ο Παύλος μας λέει στη Ρωμαίους ότι η υπακοή μας είναι η "ζωντανή μας θυσία» της λατρείας μας προς τον Θεό (Ρωμαίους 12:1). Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι όλες οι βιβλικές προτροπές για υπακοή εκφράζουν την ανταπόκρισή μας στη χάρη του Θεού που λαμβάνουμε στη σωτηρία. Δεν κερδίζουμε τη σωτηρία με την υπακοή μας· είναι μάλλον ο τρόπος με τον οποίο φανερώνουμε την αγάπη μας και την ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό.
Έτσι, δια της εξομολόγησης, της βιβλικής μελέτης, της προσευχής, της τακτικής συμμετοχής στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και δια της υπακοής, μπορούμε ν' αναπτύξουμε μια στενότερη σχέση με τον Θεό. Φαίνεται πως είναι απλό, αν όχι απλοϊκό. Σκέψου όμως το εξής: πώς αναπτύσσουμε μια στενή σχέση με κάποιον άνθρωπο; Δίνουμε χρόνο μαζί του σε συζήτηση, σε άνοιγμα της καρδιάς μας και ακούοντας σ' αυτά που έχει να μας πει. Αναγνωρίζουμε το σφάλμα που κάνουμε και ζητούμε συγνώμη. Επιζητούμε να του φερόμαστε καλά και θυσιάζουμε τις ανάγκες μας για να καλύψουμε τις δικές του. Πραγματικά δεν διαφέρει η σχέση μας με τον Ουράνιο Πατέρα μας.
English
Πώς μπορώ να έχω στενότερη σχέση με τον Θεό;
