Ερώτηση
Πώς θα πρέπει μια εκκλησία να αξιοποιήσει τις προσφορές που δέχεται;
Απάντηση
Κάθε εκκλησία δέχεται κάποιου είδους δεκατισμό ή προσφορές. Είτε αυτό γίνεται με το «πέρασμα του δίσκου/καλαθιού» είτε μέσω κάποιου κουτιού που βρίσκεται στο πίσω μέρος της εκκλησίας ή μέσω κάποιας άλλης μεθόδου συλλογής χρημάτων, μια εκκλησία χρειάζεται οικονομικούς πόρους για να λειτουργήσει. Είναι σημαντικό το πώς η εκκλησία χρησιμοποιεί αυτούς τους πόρους, καθώς η εκκλησία έχει ευθύνες προς τα μέλη της, την πέριξ αυτής κοινωνία και προς τον Θεό.
Πρώτον, μια εκκλησία έχει ευθύνη για τα μέλη της. Η πρώτη εκκλησία, αυτή που ξεκίνησε στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής, κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια προκειμένου να καλύψει τις πρακτικές ανάγκες των μελών της: «Μεγάλη χάρη ήταν επάνω σε όλους αυτούς, για τον λόγο ότι δεν υπήρχε ούτε ένας ανάμεσά τους που είχε ανάγκη· επειδή, όσοι ήσαν κάτοχοι χωραφιών ή σπιτιών, αφού τα πουλούσαν, έφερναν το αντίτιμο της αξίας εκείνων που πουλούσαν και το έβαζαν στα πόδια των αποστόλων· και μοιραζόταν σε κάθε έναν σύμφωνα με την ανάγκη που είχε.» (Πράξεις 4:33–35). Βλέπουμε πως τα χρήματα δίνονταν στους ηγέτες της εκκλησίας, που ήσαν υπεύθυνοι για τη διανομή των χρημάτων με βάση τις υπάρχουσες ανάγκες. Η τροφή, επίσης, διανεμόταν στις χήρες που υπήρχαν μεταξύ τους (Πράξεις 6:1).
Οι απόστολοι στην Ιερουσαλήμ, καθώς επιδοκίμαζαν τη διακονία του Παύλου στα έθνη, του ζήτησαν «να θυμάται τους φτωχούς» (Γαλάτας 2:10). Έτσι, μέρος του εκκλησιαστικού οικονομικού προϋπολογισμού θα πρέπει να αφορά το φιλανθρωπικό έργο μεταξύ των φτωχών. Ο Παύλος έδωσε αργότερα κάποιες οδηγίες για το ποιος θα πρέπει να λαμβάνει βοήθεια από την εκκλησία και ποιος πρέπει να στηρίζεται σε άλλες πηγές για την υποστήριξή του (Α΄ Τιμόθεον 5:3–16).
Αρκετές τοπικές εκκλησίες στον πρώτο αιώνα ξεκίνησαν να βοηθούν άλλες εκκλησίες που βρίσκονταν σε ανάγκη. Ιδιαιτέρως, η εκκλησία της Ιερουσαλήμ υπέστη διωγμό και πείνα, και η εκκλησία στην Αντιόχεια έστειλε βοήθεια ανάλογη των δυνατοτήτων της (Πράξεις 11:29). Ο Παύλος αργότερα έλαβε χρηματικές προσφορές από τη Γαλατία (Α΄ Κορινθίους 16:1), την Κόρινθο (Α΄ Κορινθίους 16:3), τη Μακεδονία και την Αχαΐα (Ρωμαίους 15:25–26) για την Ιερουσαλήμ. Συνοδευόταν από αποσταλμένους της Βέροιας, της Θεσσαλονίκης, της Δέρβης και της επαρχίας της Ασίας (Πράξεις 20:4).
Δεύτερον, η εκκλησία έχει ευθύνη για την πέριξ αυτής κοινότητα. Είναι ανάγκη να την προσεγγίσει. «Επομένως λοιπόν, ενόσω έχουμε καιρό ας εργαζόμαστε το καλό σε όλους, μάλιστα δε στους οικείους της πίστης.» (Γαλάτας 6:10). Το εδάφιο ορίζει την προτεραιότητα —πρώτα η οικογένεια του Θεού— αλλά θα πρέπει να επιζητούμε τρόπους να «κάνουμε το καλό» σε όλους. Φυσικά, αυτό πρέπει να περιλαμβάνει και τον ευαγγελισμό (Πράξεις 1:8). Μια υγιής εκκλησία θα πρέπει να στέλνει ιεραποστόλους (δες Πράξεις 13:2–3) ή τουλάχιστον να υποστηρίζει ιεραποστόλους σε πολλά πεδία υπηρεσίας.
Μια εκκλησία που χάνει την εξωστρεφή όρασή της, με βάση τη μαρτυρία του πού δίνονται τα χρήματά της, δείχνει σημάδια πνευματικής αδυναμίας. Ο χριστιανός εκκλησιαστικός σύμβουλος και συγγραφέας Thom S. Rainer, δηλώνει στο βιβλίο του «Αυτοψία μιας Νεκρής Εκκλησίας», ότι ένα από τα συμπτώματα μιας αποθνήσκουσας εκκλησίας είναι ότι το ποσοστό του προϋπολογισμού που διατίθεται για τα μέλη της εκκλησίας αυξάνεται ενώ τα χρήματα που προορίζονται για εξωτερική (κοινωνική) δράση ελαττώνεται.
Τρίτον, μια εκκλησία έχει ευθύνη απέναντι στον Θεό. Ο Κύριός μας γνωρίζει την εκκλησία Του (Αποκάλυψη 2:2, 9, 13, 19), και εντέλλεται να κηρύττεται ο λόγος Του (Ρωμαίους 10:14, Β΄ Τιμόθεον 4:2) και να διακηρύττεται «το μυστήριο του Χριστού» (Κολοσσαείς 4:3). Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το πλέον σημαντικό. Θα πρέπει να δίδεται προτεραιότητα σε οτιδήποτε εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό, και η μισθοδοσία του ποιμένα αποτελεί μέρος αυτού του σκοπού. «Οι πρεσβύτεροι, που προΐστανται καλώς, ας αξιώνονται με διπλή τιμή· μάλιστα, όσοι κοπιάζουν σε λόγο και διδασκαλία. Επειδή, η γραφή λέει: «Δεν θα βάλεις φίμωτρο στο στόμα βοδιού που αλωνίζει» και, «Άξιος είναι ο εργάτης του μισθού του». (Α΄ Τιμόθεον 5:17–18). Εκείνοι που με πιστότητα διακονούν τον λόγο του Θεού, θα πρέπει να λαμβάνουν το ανάλογο αντιστάθμισμα για το έργο τους (δες επίσης Α΄ Κορινθίους 9:11).
Είναι ανάγκη να υπάρχει σοφία αναφορικά με τις δαπάνες μιας εκκλησίας, και θα πρέπει να προσευχόμαστε για τη σοφία αυτή (Ιακώβου 1:5). Δεν υπάρχει κάτι αμαρτωλό στην κατοχή ενός ωραίου εκκλησιαστικού κτιρίου και του προσεγμένου περιβάλλοντος χώρου του, αλλά διερωτόμαστε μερικές φορές αν θα ήταν καλύτερα τα χρήματα να διατεθούν για την υποστήριξη ενός ιεραποστόλου ή τη βοήθεια φτωχότερων εκκλησιών σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Ο σκοπός της εκκλησίας πρέπει να είναι να κάνει το έργο του Θεού μέσα στον κόσμο. Και κάθε τι θα πρέπει να γίνεται για τη δόξα του Θεού (Α΄ Κορινθίους 10:31). Η αρχέγονη εκκλησία «έμενε σταθερά στη διδασκαλία των αποστόλων, και στην κοινωνία, και στην κοπή του άρτου και στις προσευχές» (Πράξεις 2:42). Οι δραστηριότητες αυτές –η διάδοση του θείου λόγου, η κοινωνία μεταξύ των πιστών, η συμμετοχή στη θεία κοινωνία και οι προσευχές– θα πρέπει, ίσως, ν' αποτελούν τον βασικό οδηγό του πώς μια εκκλησία χρησιμοποιεί τις προσφορές που δέχεται.
English
Πώς θα πρέπει μια εκκλησία να αξιοποιήσει τις προσφορές που δέχεται;
