Ερώτηση
Διδάσκει η Αγία Γραφή το βάπτισμα των πιστών;
Απάντηση
Το βάπτισμα αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων στους χριστιανικούς κύκλους για πολλά χρόνια. Ήταν πραγματικά ζήτημα ακόμη και στην αρχέγονη εκκλησία. Ο Παύλος το αντιμετώπισε στην Α΄ Κορινθίους 1:13–16. Οι Κορίνθιοι καυχιόνταν για το ποιος απόστολος τους βάπτισε και λογομαχούσαν για τίνος το βάπτισμα ήταν καλύτερο. Ο Παύλος τους επέπληξε για τα σχίσματα μεταξύ τους και αποφάνθηκε, «ο Χριστός δεν με απέστειλε για να βαπτίζω, αλλά για να κηρύττω το ευαγγέλιο». Από τη δήλωση αυτή γίνεται φανερό πως υπάρχει αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ της αποδοχής του ευαγγελίου και της πράξης της βάπτισης. Τα δύο αυτά συνδέονται αλλά δεν έχουν την ίδια βαρύτητα.
Σύμφωνα με πολλές βιβλικές αναφορές, το βάπτισμα στο νερό είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα γι' αυτόν που ακολουθεί τον Κύριο. Ο Ιησούς βαπτίστηκε (Ματθαίος 3:16, Λουκάς 3:21) και κάλεσε εκείνους που ομολογούν το όνομά Του ν' ακολουθήσουν το παράδειγμά Του ως μαρτυρία ότι η καρδιά τους έχει αλλάξει (Πράξεις 8:16, 19:5). Το βάπτισμα των πιστών είναι η πράξη δια της οποίας ένας πιστός στον Ιησού Χριστό αποφασίζει να βαπτιστεί για να δώσει μαρτυρία της πίστης του. Το βάπτισμα του πιστού αποκαλείται και «βάπτισμα πίστης», που δείχνει ότι το βάπτισμα συμβολίζει την υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου πιστεύω ή δόγματος από τον βαπτιζόμενο.
Το βάπτισμα των πιστών διδάσκεται καθαρά στις Πράξεις 2. Στο κεφάλαιο αυτό ο Πέτρος κηρύττει το ευαγγέλιο την ημέρα της Πεντηκοστής στην Ιερουσαλήμ. Με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος ο Πέτρος διακηρύττει με θάρρος τον θάνατο του Ιησού και την ανάστασή Του και παρακινεί το πλήθος να μετανοήσει και πιστέψει στον Χριστό (Πράξεις 2:36, 38). Στο εδάφιο 41 καταγράφεται η ανταπόκριση των ανθρώπων στο ευαγγελικό μήνυμα του Πέτρου: «Εκείνοι, λοιπόν, αφού με χαρά δέχθηκαν τον λόγο του, βαπτίστηκαν». Παρατηρούμε πως επαναλαμβάνεται η ίδια σειρά στις Πράξεις 16, όπου ο δεσμοφύλακας των Φιλίππων και η οικογένειά του σώθηκαν. Πίστεψαν και κατόπιν βαπτίστηκαν (Πράξεις 16:29–34). Η πρακτική των αποστόλων ήταν να βαπτίζουν πιστούς και όχι απίστους.
Το βάπτισμα των πιστών διακρίνεται από το βάπτισμα των νηπίων, καθότι το νήπιο δεν μπορεί να κατανοήσει το ευαγγέλιο και δεν μπορεί να καταστεί «πιστός» στον Χριστό. Το βάπτισμα του πιστού προϋποθέτει πως ο άνθρωπος ακούει το ευαγγέλιο, δέχεται τον Χριστό ως Σωτήρα και αποφασίζει να βαπτιστεί. Η απόφαση είναι δική του. Στο βάπτισμα των νηπίων, κάποιος άλλος αποφασίζει και όχι το βαπτιζόμενο νήπιο. Όσοι βαπτίζουν νήπια διδάσκουν συχνά πως το βάπτισμα στο νερό καθίσταται το μέσον δια του οποίου το Άγιο Πνεύμα χορηγείται στον βαπτιζόμενο. Στηρίζουν την ιδέα αυτή κυρίως στα λόγια του Πέτρου στις Πράξεις 2:38: «Να μετανοήσετε, και κάθε ένας από σας να βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού Χριστού, σε άφεση αμαρτιών, και θα λάβετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος». Οι κρατούντες αυτό το δόγμα πιστεύουν πως η πράξη της βάπτισης ενός νηπίου, ξεχωρίζει το παιδί και του εξασφαλίζει τη σωτηρία. Πουθενά, όμως, στις Γραφές δεν υπονοείται η πρακτική της βάπτισης νηπίων. Κάποιοι δείχνουν τις λίγες αναφορές που οι απόστολοι βάπτισαν «οίκους» (Πράξεις 11:14, 16:15, 33), με την υπόθεση πως στον «οίκο» περιλαμβάνονταν νήπια· η ιδέα αυτή ξεπερνάει το μήνυμα του κειμένου.
Στην Καινή Διαθήκη, το βάπτισμα στο νερό ήταν το φυσικό επακόλουθο της σώζουσας πίστης και της αφοσίωσης στον Ιησού ως Σωτήρα και Κύριο (Πράξεις 2:42, 8:35–37). Από τη στιγμή που τα νήπια και τα μικρά παιδιά δεν μπορούν συνειδητά να ομολογήσουν τον Ιησού ως Κύριο, το βάπτισμα τους δεν έχει πνευματική σημασία. Αν τακτοποιείται η σχέση του βαπτιζόμενου νηπίου με τον Θεό, τότε θα «σώζονταν» μόνο εκείνα τα νήπια που οι γονείς τους το επιθυμούσαν. Τα νήπια που δεν έχουν πιστούς γονείς θα καταδικάζονταν, ιδέα που δεν έχει βιβλικό θεμέλιο. Οι Γραφές μιλούν καθαρά πως ο Θεός κρίνει την καρδιά κάθε ανθρώπου και επικρίνει ή ανταμείβει τον καθένα αναλόγως των δικών του αποφάσεων και όχι αυτών των γονιών του (Ρωμαίους 2:5–6, Ιερεμίας 17:10, Ματθαίος 16:27, Β΄ Κορινθίους 5:10).
Άλλοι διδάσκουν ότι το βάπτισμα στο νερό συνιστά προϋπόθεση σωτηρίας, ανάλογη με αυτήν της μετάνοιας και την ομολογίας του Ιησού ως Κυρίου (Ρωμαίους 10:8–9). Ενώ τα βιβλικά παραδείγματα δείχνουν ότι το βάπτισμα, συνήθως, ακολουθούσε αμέσως τη μεταστροφή κάποιου, ο Χριστός δεν δίδαξε ποτέ ότι το βάπτισμα θα έσωζε κάποιον. Στο τελευταίο Δείπνο, είπε, «τούτο είναι το αίμα μου, αυτό της καινούργιας διαθήκης, που χύνεται χάριν πολλών για άφεση αμαρτιών» (Ματθαίος 26:28). Η πίστη στη δύναμη του χυμένου αίματος του Χριστού είναι αυτό που απαιτείται για να τακτοποιήσει ένοχους αμαρτωλούς ενώπιον του Θεού. Στη Ρωμαίους 5:8–9 γράφει, «Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας· πολύ περισσότερο, λοιπόν, αφού τώρα ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με βάση το αίμα του, θα σωθούμε από την οργή διαμέσου αυτού.»
Αν το βάπτισμα απαιτείτο για να εισέλθει κάποιος στην αιώνια ζωή, τότε έσφαλλε ο Ιησούς που είπε στον επίσης σταυρωμένο ληστή, «σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκάς 23:43). Ο ληστής δεν είχε τη δυνατότητα να βαπτιστεί πριν συναντήσει τον Θεό. Ανακηρύχθηκε δίκαιος διότι έθεσε την εμπιστοσύνη του σ' αυτό που ο Γιος του Θεού πραγματοποιούσε υπέρ αυτού (Ιωάννης 3:16, Ρωμαίους 5:1, Γαλάτας 5:4). Το Γαλάτας 2:16 αποσαφηνίζει το γεγονός πώς τίποτα από αυτά που κάνουμε δεν μπορεί είτε να προσθέσει είτε ν' αφαιρέσει από το τέλειο έργο του Χριστού υπέρ ημών, και αυτό συμπεριλαμβάνει και το βάπτισμα: «δεν ανακηρύσσεται δίκαιος ο άνθρωπος από τα έργα του νόμου, παρά μονάχα διαμέσου της πίστης του Ιησού Χριστού, κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να ανακηρυχθούμε δίκαιοι από την πίστη στον Χριστό, και όχι από τα έργα του νόμου· επειδή, από τα έργα του νόμου δεν θα ανακηρυχθεί δίκαιος κανένας άνθρωπος.»
Το βάπτισμα στο νερό αποτελεί ένα πρώτο βήμα υπακοής γι' αυτόν που ακολουθεί τον Χριστό. Οι πιστοί πρέπει να βαπτιστούν. Το βάπτισμα, όμως, είναι το αποτέλεσμα της σωτηρίας και όχι ένας παράγοντας που την πραγματοποιεί.
English
Διδάσκει η Αγία Γραφή το βάπτισμα των πιστών;
