Ερώτηση
Τι συμβαίνει στα μωρά και τα μικρά παιδιά όταν πεθαίνουν; Που υπάρχει η ηλικία υπευθυνότητας στην Αγία Γραφή;
Απάντηση
Το γεγονός ότι τα παιδιά, άσχετα από το πόσο μικρά είναι, δεν είναι «αθώα» με την έννοια ότι είναι αναμάρτητα, χάνεται συχνά στη συζήτηση σχετικά με την ηλικία υπευθυνότητας. Η Αγία Γραφή μας λέει ότι ακόμα και εάν ένα μωρό ή παιδί δεν αμάρτησε προσωπικά, όλοι οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου τα μωρά και τα παιδιά είναι ένοχοι ενώπιον του Θεού εξαιτίας κληρονομικής αμαρτίας. Η κληρονομική αμαρτία είναι αυτή που κληρονομείται από τους γονείς μας. Στον Ψαλμό 51:5 ο Δαβίδ έγραψε «Δες, είχα συλληφθεί με ανομία, και με αμαρτία με γέννησε η μητέρα μου.» Ο Δαβίδ αναγνωρίζει ότι από την σύλληψη του, ήταν αμαρτωλός. Το πολύ λυπηρό γεγονός ότι μερικές φορές τα μωρά πεθαίνουν δείχνει ότι ακόμα και τα μωρά έχουν προσβληθεί από την αμαρτία του Αδάμ, δεδομένου ότι ο φυσικός και πνευματικός θάνατος είναι τα αποτελέσματα της αρχικής αμαρτίας του Αδάμ.
Κάθε άνθρωπος, μωρό ή ενήλικας είναι ένοχος απέναντι στον Θεό, κάθε άνθρωπος πρόσβαλε την αγιότητα του Θεού. Ο μόνος τρόπος να είναι ο Θεός δίκαιος και ταυτόχρονα να ανακηρύξει κάποιον δίκαιο είναι, αυτός να λάβει άφεση αμαρτιών με την πίστη στον Χριστό. Ο Χριστός είναι η μοναδική οδός. Το κατά Ιωάννη 14:6 αναφέρει τι είπε ο Ιησούς: «Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή• κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού.» Επίσης, ο Πέτρος δηλώνει στο Πράξεις 4:12 «Και δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία• επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου τού οποίου πρέπει να σωθούμε.» Η σωτηρία είναι μια προσωπική επιλογή.
Τι συμβαίνει με τα μωρά και τα μικρά παιδιά που δεν πρόλαβαν να κάνουν αυτήν την επιλογή; Η ηλικία υπευθυνότητας είναι ένα σενάριο που διδάσκει ότι όποιος πεθαίνει πριν προλάβει να φτάσει σε ηλικία υπευθυνότητας είναι αυτομάτως σωσμένος με την χάρη και το έλεος του Θεού. Η ηλικία υπευθυνότητας είναι η πίστη ότι ο Θεός σώζει όλους αυτούς που πεθαίνουν πριν φτάσουν σε ηλικία να μπορούν να πάρουν μια απόφαση υπέρ ή κατά του Χριστού.
Η ηλικία των δεκατριών χρονών είναι αυτή που λογίζεται συνήθως ως η ηλικία υπευθυνότητας, βασισμένη στο Εβραϊκό έθιμο ότι ένα παιδί γίνεται ενήλικας στην ηλικία των δεκατριών. Ωστόσο, η Αγία Γραφή δεν στηρίζει άμεσα την ηλικία των δεκατριών ως την μοναδική ηλικία υπευθυνότητας. Συνήθως, ποικίλει από παιδί σε παιδί. Ένα παιδί μπαίνει σε ηλικία υπευθυνότητας όταν αυτός ή αυτή είναι ικανό να πάρει μια απόφαση πίστης υπέρ ή κατά του Χριστού.
Έχοντας τα παραπάνω κατά νου, εξετάστε επίσης το εξής: ο θάνατος του Χριστού είναι επαρκής για όλη την ανθρωπότητα. Το Α΄ Ιωάννη 2:2 λέει ο Ιησούς είναι «μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας• και όχι μονάχα για τις δικές μας, αλλά και για τις αμαρτίες όλου τού κόσμου.» Σ΄ αυτό το εδάφιο είναι σαφές ότι ο θάνατος του Ιησού ήταν επαρκής για όλες τις αμαρτίες, όχι μόνο για τις αμαρτίες ειδικά αυτών που ήρθαν σ΄ Αυτόν με πίστη. Το γεγονός ότι ο θάνατος του Ιησού ήταν επαρκής για όλες τις αμαρτίες, δίνει την δυνατότητα στον Θεό να τον δεχθεί ως τίμημα και γι΄ αυτούς που δεν είχαν ποτέ την δυνατότητα της πίστης.
Το κείμενο που φαίνεται να ταυτίζεται με αυτό το θέμα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είναι το Β΄ Σαμουήλ 12:21-23. Το πλαίσιο αυτών των εδαφίων είναι ότι ο βασιλιάς Δαβίδ διέπραξε μοιχεία με την Βηθ-σαβεέ με αποτέλεσμα μια εγκυμοσύνη. Ο Κύριος έστειλε τον προφήτη Νάθαν να ενημερώσει τον Δαβίδ ότι εξαιτίας της αμαρτίας του, ο Κύριος θα θανατώσει το παιδί. Ο Δαβίδ αντιδράει σ΄ αυτό θρηνώντας και προσεύχεται για το παιδί. Αλλά μετά τον θάνατο του παιδιού, τελείωσε ο θρήνος του Δαβίδ. Οι υπηρέτες του Δαβίδ ξαφνιάστηκαν ακούγοντας αυτό. Είπαν στο Βασιλιά Δαβίδ «Τι είναι τούτο, που έκανες; Νήστευες και έκλαιγες για το παιδί, ενώ ζούσε• και αφού πέθανε το παιδί, σηκώθηκες, και έφαγες ψωμί.» ο Δαβίδ απάντησε «Ενώ ακόμα ζούσε το παιδί, νήστεψα και έκλαψα, επειδή είπα: Ποιος ξέρει; Ίσως, ο Θεός με ελεήσει, και ζήσει το παιδί• αλλά, τώρα, πέθανε• γιατί να νηστεύω; Μήπως μπορώ να το φέρω πάλι πίσω; Εγώ θα πάω προς αυτό, αυτό όμως δεν θα επιστρέψει προς εμένα.» Η απάντηση του Δαβίδ δείχνει ότι αυτοί που δεν μπόρεσαν να πιστέψουν είναι ασφαλής με τον Κύριο. Ο Δαβίδ είπε ότι αυτός μπορούσε να πάει στο παιδί αλλά δεν μπορούσε να το φέρει πίσω σ΄ αυτόν. Επίσης, και εξίσου σημαντικό, ο Δαβίδ φαίνεται να παρηγορείται από αυτό. Με άλλα λόγια, φαίνεται ο Δαβίδ να λέει θα μπορούσε να δει ξανά το παιδί στο παράδεισο παρόλο που δεν μπορούσε να το φέρει πίσω.
Παρόλο που είναι δυνατόν ο Θεός να δέχεται την πληρωμή του Χριστού για την αμαρτία και γι΄ αυτούς που δεν μπόρεσαν να πιστέψουν, η Αγία Γραφή δεν λέει συγκεκριμένα ότι το κάνει. Γι΄ αυτό, αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο δεν θα έπρεπε να είμαστε ανένδοτοι ή δογματικοί. Η αποδοχή του Θεού του θανάτου του Χριστού και γι΄ αυτούς που δεν μπόρεσαν να πιστέψουν φαίνεται να συμβαδίζει με την αγάπη και το έλεος Του. Είναι θέση μας ότι ο Θεός δέχεται την πληρωμή του Χριστού για την αμαρτία, για τα μικρά παιδιά και για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ειδικά νοητικές, αφού δεν είναι νοητικά ικανά να καταλάβουν την αμαρτωλή φύση τους και την ανάγκη τους για σωτηρία, αλλά και πάλι δεν μπορούμε να είμαστε δογματικοί. Γι΄ αυτό είμαστε σίγουροι: Ο Θεός είναι Θεός αγάπης, άγιος, ελεήμων και δίκαιος. Ότι κάνει είναι πάντα σωστό και καλό.
English
Τι συμβαίνει στα μωρά και τα μικρά παιδιά όταν πεθαίνουν; Που υπάρχει η ηλικία υπευθυνότητας στην Αγία Γραφή;
