Ερώτηση
Ποια είναι η σημασία και η σπουδαιότητα τού Τελευταίου Δείπνου;
Απάντηση
Το Τελευταίο Δείπνο είναι το τελευταίο γεύμα που έφαγε ο Ιησούς με τους μαθητές Του πριν την προδοσία και την σύλληψή Του. Το Τελευταίο Δείπνο καταγράφεται στα Συνοπτικά Ευαγγέλια (Ματθαίος 26:17-30, Μάρκος 14:12-26, Λουκάς 22:7-30). Δεν ήταν μόνο το τελευταίο γεύμα του Ιησού· ήταν επίσης το πασχαλινό γεύμα. Μία από τις σημαντικές στιγμές τού Τελευταίου Δείπνου είναι η εντολή τού Ιησού να ενθυμούνται τι επρόκειτο να κάνει υπέρ όλου του ανθρωπίνου γένους: έχυσε το αίμα Του στον σταυρό, πληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το χρέος τών αμαρτιών μας (Λουκάς 22:19).
Μαζί με την πρόβλεψη που έκανε ο Ιησούς αναφορικά με το πάθος και τον θάνατό Του για την σωτηρία μας (Λουκάς 22:15-16), χρησιμοποίησε το Τελευταίο Δείπνο για να εμποτίσει το Πάσχα με καινούριο νόημα, να θεσπίσει την Καινή Διαθήκη, να θεμελιώσει έναν θεσμό για την Εκκλησία και να προείπει την άρνηση τού Πέτρου (Λουκάς 22:34) και την προδοσία τού Ιούδα (Ματθαίος 26:21-24).
Το Τελευταίο Δείπνο εκπλήρωσε την τήρηση τής γιορτής τού Πάσχα τής Παλαιάς Διαθήκης. Το Πάσχα ήταν ένα ιδιαιτέρως άγιο γεγονός για τους Ιουδαίους καθότι γιόρταζαν την μέρα, όταν ο Θεός τούς έσωσε από την πληγή τού φυσικού θανάτου και τους ελευθέρωσε από την δουλεία τής Αιγύπτου (Έξοδος 11:1-13:16). Κατά την διάρκεια τού Τελευταίου Δείπνου με τους αποστόλους, ο Ιησούς πήρε δύο σύμβολα συνδεδεμένα με το Πάσχα και τα διαπότισε με νέο νόημα ώστε να ενθυμούνται την θυσία Του, η οποία μας σώζει από τον πνευματικό θάνατο και μας ελευθερώνει από τα πνευματικά δεσμά: «Και αφού πήρε το ποτήρι, ευχαρίστησε και είπε: Λάβετε τούτο και διαμοιράστε ο ένας στον άλλον· επειδή σας λέω ότι δεν θα πιω από το γέννημα της αμπέλου μέχρις ότου έρθει η βασιλεία τού Θεού. Και παίρνοντας άρτον, αφού ευχαρίστησε, έκοψε, και έδωσε σ’ αυτούς, λέγοντας: Τούτο είναι το σώμα μου, που δίνεται για σας· αυτό να το κάνετε στη δική μου ανάμνηση. Παρόμοια και το ποτήρι, αφού δείπνησαν, λέγοντας: Τούτο το ποτήρι είναι η καινούρια διαθήκη με βάση το αίμα μου, που χύνεται για σας» (Λουκάς 22:17-20).
Τα λόγια τού Ιησού κατά την διάρκεια τού Τελευταίου Δείπνου σχετικά με τον άζυμο άρτο και το ποτήρι απηχούν αυτό που είχε πει αφού τάισε τους 5.000: «Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: Εγώ είμαι ο άρτος τής ζωής· όποιος έρχεται σε μένα, δεν θα πεινάσει· και όποιος πιστεύει σε μένα, δεν θα διψάσει ποτέ. . . . Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ’ αυτόν τον άρτο θα ζήσει στον αιώνα. Και μάλιστα, ο άρτος τον οποίο εγώ θα δώσω είναι η σάρκα μου, που εγώ θα δώσω χάρη τής ζωής τού κόσμου. . . . Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα. Επειδή, η σάρκα μου, αληθινά, είναι τροφή, και το αίμα μου, αληθινά, είναι πόση» (Ιωάννης 6:35, 51, 54-55). Η σωτηρία έρχεται δια του Χριστού και δια της θυσίας τού φυσικού Του σώματος στον σταυρό.
Ακόμη, κατά την διάρκεια τού Τελευταίου Δείπνου, ο Ιησούς δίδαξε τις αρχές τής υπηρεσίας και της συγχώρησης καθώς έπλυνε τα πόδια τών μαθητών Του: «Εσείς, όμως, όχι έτσι· αλλά ο μεγαλύτερος μεταξύ σας ας γίνει όπως ο μικρότερος· και ο προϊστάμενος όπως αυτός που υπηρετεί. Επειδή, ποιος είναι μεγαλύτερος, αυτός που κάθεται στο τραπέζι ή αυτός που υπηρετεί; Όχι αυτός που κάθεται; Εγώ, όμως, είμαι ανάμεσά σας όπως αυτός που υπηρετεί» (Λουκάς 22:26-27, Ιωάννης 13:1-20).
Σήμερα γίνεται ενθύμηση τού Τελευταίου Δείπνου κατά την διάρκεια τού Δείπνου του Κυρίου ή της Κοινωνίας (Α΄ Κορινθίους 11:23-33). Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι ο θάνατος τού Ιησού απεικονιζόταν στην προσφορά τής πασχαλινής θυσίας (Ιωάννης 1:29). Ο Ιωάννης σημειώνει ότι ο θάνατος τού Ιησού ομοιάζει με την πασχαλινή θυσία καθότι τα κόκαλά Του δεν συντρίφτηκαν (Ιωάννης 19:36, σύγκρινε Έξοδος 12:46). Και ο Παύλος είπε, «το δικό μας Πάσχα, θυσιάστηκε για χάρη μας ο Χριστός» (Α΄ Κορινθίους 5:7). Ο Ιησούς είναι η εκπλήρωση τού Νόμου, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται οι Γιορτές τού Κυρίου (Ματθαίος 5:17).
Το πασχαλινό γεύμα ήταν τυπικά μια οικογενειακή γιορτή. Στο Τελευταίο Δείπνο, όμως, οι απόστολοι ήταν μόνοι με τον Ιησού (Λουκάς 22:14), πράγμα που προτείνει ότι το συγκεκριμένο αυτό γεύμα έχει ξεχωριστή σημασία για την Εκκλησία, της οποίας οι απόστολοι έγιναν το θεμέλιο (Εφεσίους 2:20). Ενώ το Τελευταίο Δείπνο είχε επιπτώσεις για τους Ιουδαίους, σχεδιάστηκε και για την Εκκλησία. Σήμερα η Τράπεζα τού Κυρίου αποτελεί μία από τις δύο τελετές που τηρεί η Εκκλησία.
Το Τελευταίο Δείπνο είχε τις ρίζες του στην Παλαιά Διαθήκη ενώ ταυτόχρονα ανήγγειλε την Καινή. Το Ιερεμίας 31:31 υποσχέθηκε μια Καινούρια Διαθήκη μεταξύ τού Θεού και του Ισραήλ, για την οποία ο Θεός είπε, «θα βάλω τον νόμο μου στα ενδόμυχά τους, και θα τον γράψω στις καρδιές τους· και θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου» (Ιερεμίας 31:33). Ο Ιησούς αναφέρθηκε ευθέως σ’ αυτήν την Καινούρια Διαθήκη κατά το Τελευταίο Δείπνο: «Τούτο το ποτήρι είναι η καινούρια διαθήκη με βάση το αίμα μου» (Λουκάς 22:20). Μια νέα Οικονομία εμφανιζόταν στον ορίζοντα. Μέσα στην χάρη του Θεού, η Νέα Διαθήκη εφαρμόζεται όχι μόνο στον Ισραήλ· κάθε άνθρωπος που εμπιστεύεται τον Χριστό θα σωθεί (δες Εφεσίους 2:12-14).
Το Τελευταίο Δείπνο ήταν ένα σημαντικό γεγονός και διακήρυξε ένα σημείο καμπής στο σχέδιο τού Θεού για τον κόσμο. Συγκρίνοντας την σταύρωση τού Ιησού με την γιορτή του Πάσχα, μπορούμε εύκολα να δούμε την λυτρωτική φύση τού θανάτου τού Χριστού. Ο θάνατος τού Χριστού πραγματοποιεί εξιλέωση για τις αμαρτίες τού λαού Του, καθώς συμβολίζεται από την αρχική πασχαλινή θυσία τής Παλαιάς Διαθήκης· το αίμα Του μας διασώζει από τον θάνατο και μας σώζει από την δουλεία. Σήμερα, το Δείπνο τού Κυρίου δρα στην ζωή μας όταν οι πιστοί στοχαζόμαστε την τέλεια θυσία τού Χριστού και γνωρίζουμε ότι δεχόμενοι Αυτόν δια της πίστης θα είμαστε αιωνίως μαζί Του (Λουκάς 22:18, Αποκάλυψη 3:20).
English
Ποια είναι η σημασία και η σπουδαιότητα τού Τελευταίου Δείπνου;
