Հարց
Արդյոք հավիտենական ապահովությունը մեղք գործելու թույլտվությո՞ւն է:
Պատասխան
Հավիտենական ապահովության վարդապետության դեմ ամենաշատ օգտագործվող հակափաստարկն այն է, որ այս վարդապետությունն, իբրև թե, թույլ է տալիս մարդկանց ապրելու իրենց ուզած կենսակերպով և մնալու փրկված։ Թեև այս հակափաստարկը կարող է «տեխնիկապես» լինել ճշմարիտ, սակայն այն չի համապատասխանում իրականությանը։ Այն մարդն, ով իրականում փրկագնվել է Հիսուս Քրիստոսի կողմից, չի կարող ապրել մի կյանքով, որը բնութագրվում է հարատև ու կամավոր մեղքի առկայությամբ։ Մենք պետք է տարբերակենք, թե ինչպես պետք է ապրեն քրիստոնյաները և ինչ է անհրաժեշտ փրկությունն ընդունելու համար։
Աստվածաշունչը հստակ է այն հարցում, որ փրկությունը միայն շնորհով է, միայն հավատով և միայն Հիսուս Քրիստոսի մեջ (Հովհաննես 3․16, Եփեսացիս 2․8-9, Հովհաննես 14․6)։ Հենց այն պահին, երբ մարդն անկեղծորեն հավատում է Հիսուս Քրիստոսին, նա փրկված է և նրա փրկությունն ապահովված է։ Փրկությունը չեն ընդունում հավատքով ու պահպանում գործերով։ Պողոս առաքյալն այս մասին խոսում է Գաղատացիս 3․3 խոսքում, երբ հարց է բարձրացնում․ «Այդքան անմի՞տ եք. հոգով սկսեցիք ու հիմա մարմնո՞վ եք ավարտում»։ Եթե մենք հավատով ենք փրկված, ապա մեր փրկությունը նաև պահպանվում ու ապահովվում է հավատի շնորհիվ։ Մենք չենք կարող վաստակել մեր փրկությունը։ Հետևաբար, չենք կարող նաև վաստակել փրկությունը պահպանելը։ Աստված է, որ պահում է մեր փրկությունը (Հուդա 24)։ Աստծո ձեռքն է, որ մեզ ամուր բռնած է պահում (Հովհաննես 10․28-29)։ Աստծո սերն է, որից ոչինչ չի կարող մեզ բաժանել (Հռոմեացիս 8․38-39)։
Մեր հավիտենական ապահովության ցանկացած մերժում իր էության մեջ հավատ է առ այն, որ մենք ենք ապահովում մեր փրկության պահպանումը մեր բարի գործերի ու ջանքի շնորհիվ։ Սա լիովին հակասում է շնորհով փրկության գաղափարին (Հռոմեացիս 4․3-8)։ Պնդել, թե մենք պետք է Աստծո Խոսքին հնազանդության կամ աստվածապաշտության կյանքով ապրենք, որպեսզի ապահովենք մեր փրկությունը նույնն է, որ ասենք, թե Հիսուսի մահը խաչի վրա բավարար չէր մեր մեղքերի գինը վճարելու համար։ Հիսուսի մահը բացարձակ վճար էր մեր բոլոր մեղքերի համար՝ այնցյալի, ներկայի, ապագայի, մինչ փրկությունը և փրկությունից հետո գործած մեղքերի համար (Հռոմեացիս 5․8, Ա Կորնթացիս 15․3, Բ Կորնթացիս 5․21)։
Արդյոք այս ամենը նշանակո՞ւմ է, թե քրիստոնյաները կարող են ապրել ինչպես ուզեն և շարունակեն մնալ փրկված։ Սա ենթադրության վրա հիմնված հարց է, քանի որ Աստվածաշունչը հստակ է այն հարցում, որ իրական քրիստոնյան չի կարող ապրել «այնպես, ինչպես ինքն է ուզում»։ Հավատացյալ քրիստոնյաները նոր արարածներ են (Բ Կորնթացիս 5․17)։ Քրիստոնյաները դրսևորում են Հոգու պտուղը (Գաղատացիս 5․22-23), այլ ոչ թե մարմնի գործերը (Գաղատացիս 5․19-21)։ Ա Հովհաննես 3․6-9 հատվածը հստակ խոսում է այն մասին, որ իրական քրիստոնյան չի կարող ապրել շարունակական մեղքի մեջ։ Երբ Պողոս առաքյալին մեղադրում էին այն հարցում, որ շնորհը մարդկանց առիթ է տալիս մեղք գործելու հարցում ազատության, նա հայտարարեց․ «Արդ ի՞նչ ասենք. մնա՞նք մեղքի մեջ, որ շնորհը բազմանա։ Քա՛վ լիցի. մենք, որ մեղքի պատճառով մեռանք, ինչպե՞ս կարող ենք տակավին նրա մեջ ապրել» (Հռոմեացիս 6․1-2)։
Հավիտենական ապահովությունը մեղք գործելու թույլտվություն չէ, այլ համոզվածություն առ այն, որ Աստծո սերը պահպանելու է բոլոր նրանց, ովքեր անկեղծորեն վստահում են Քրիստոսին։ Աստծո փրկության մեծ պագևը ճանաչելն ու հասկանալը մեղքի թույլտվության հակառակ ազդեցությունն է թողնում ճշմարիտ հավատացյալների կյանքում։ Ինչպե՞ս կարող է իր մեղքերի համար Քրիստոսի վճարած անսահման մեծ գինը գիտակցող մարդը գնալ ու շարունակել ապրել մեղքի կյանքով (Հռոմեացիս 6․15-23)։ Ինչպե՞ս կարող է Իրեն հավատացողների հանդեպ Աստծո առանց նախապայմանների և երաշխավորված սերը ճանաչած մարդը վերցնել այդ սերն ու շպրտել Աստծո դեմքին։ Նման մարդը ոչ թե բացահայտում է, որ հավիտենական ապահովությունը նրան մեղք գործելու ազատություն է տվել, այլ որ ինքը երբեք էլ իրական փրկություն չի ընդունել Տեր Հիսուս Քրիստոսից։ «Ամեն ոք, ով Նրա մեջ է ապրում, չի մեղանչում, և ամեն ոք, ով մեղանչում է, չի տեսել Նրան, ոչ էլ ճանաչել» (Ա Հովհաննես 3․6)։
English
Արդյոք հավիտենական ապահովությունը մեղք գործելու թույլտվությո՞ւն է:
