Tanong
Biblikal ba ang pangkalahatang pagsisisi ng kasalanan?
Sagot
Ang pangkalahatang pagsisisi ay nangyayari kapag ang isang partikular na komunidad ay nagsasama-sama upang ipagtapat sa harap ng Diyos ang isang sama-samang kasalanan. Ang isang kilalang halimbawa ng pangkalahatang pagsisisi ay matatagpuan sa pagpapahayag ni Abraham Lincoln ng isang pambansang araw ng panalangin at pag-aayuno: "Nakalimutan natin ang Diyos. Nakalimutan natin ang mabuting kamay na nagtaguyod sa atin sa kapayapaan, at nagpaparami at nagpapayaman at nagpapatibay sa atin; at walang kabuluhan nating naisip, sa panlilinlang ng ating mga puso, na ang lahat ng pagpapalang ito ay ginawa ng ilang nakahihigit sa karunungan at kabutihan ng ating sarili. Lasing sa hindi natitinag na tagumpay, naging sobrang makasarili tayo upang maramdaman ang pangangailangan ng pagliligtas at pangangalaga, at mapagmalaki kung manalangin sa Diyos na lumikha sa atin! Nararapat nga sa atin na magpakumbaba sa harap ng galit na Makapangyarihan, itanggi ang ating pambansang mga kasalanan, at manalangin para sa kahabagan at kapatawaran" (pinirmahan noong Marso 30, 1863). Sa buong proklamasyon, si Pangulong Lincoln ay gumamit ng mga pangmaramihang panghalip panao tulad ng “tayo” at “ating” at binanggit ang "mga kasalanang pambansa." Ang mga Amerikano na nakiisa sa “araw para sa pambansang panalangin at kahihiyan” ay kasama sa pangkalahatang pag-amin sa kasalanan.
Ang pangkalahatan na pag-amin sa kasalanan ay pampubliko, ngunit ito ay naiiba sa iba pang mga uri ng pampublikong pag-amin sa kasalanan. Halimbawa, ang personal na pag-amin sa kasalanan ay maaaring sangkot ang isang indibidwal na lumapit sa komunidad at sa harap ng Diyos upang ipagtapat ang isang personal o lihim na kasalanan. Sa pangkalahatang pag-amin, ang isang indibidwal ay nangunguna sa komunidad sa pampublikong pagtatapat ng mga kasalanan na karaniwan sa komunidad na iyon. Ang pagtatapat sa pangkalahatan ay hindi iniuutos sa Bibliya, ngunit ito ay huwaran bilang isang angkop na paraan ng pangkalahatang pagsisisi at pagpapakumbaba sa harap ng Diyos.
Kinikilala ng Diyos ang pangkalahatang pagsisisi sa kasalanan bilang isang huwaran para sa mga Hudyo sa 2 Cronica 7:14, "Kung ang aking bayan, na tumatawag sa aking pangalan, ay magpapakumbaba at mananalangin at maghahanap ng aking mukha at tatalikod sa kanilang masamang mga lakad, ay aking didinggin mula sa langit, at aking papaalisin ang kanilang kasalanan at magpapagaling sa kanilang lupain." Sinabi ng Diyos ang mga salitang ito kay Solomon sa konteksto ng pagtatalaga ng templo sa Jerusalem. Hindi ito isang itinakdang pormat ng liturhiya; bagkus, ipinapakita Niya ang prinsipyo ng awa para sa isang komunidad na nabubuhay sa kababaan sa harap Niya.
Ang pinakamalinaw na halimbawa ng pangkalahatang pagsisisi sa Bibliya ay matatagpuan sa Ezra 9-10. Natuklasan ni Ezra ang mga napakalaking kasalanan ng Israel na nagdudulot ng karumihan sa buong komunidad. Partikular, ang mga lalaking Israelita ay nag-asawa ng mga babaeng paganong mula sa mga bansa sa paligid nila, at ang gayong mga pag-aasawa ay lubos na ipinagbabawal ng Diyos (Deuteronomio 7:3). Lumapit si Ezra sa Diyos na umiiyak at nagpapahayag ng kasalanan ng bayan: "Ang aming mga kasalanan ay mas mataas kaysa sa aming mga ulo at ang aming kasalanan ay umabot sa mga langit... Iniiwan na namin ang mga utos mo na ibinigay sa pamamagitan ng iyong mga lingkod na mga propeta" (Ezra 9:6, 10-11). Habang siya ay nananalangin sa templo, isang malaking grupo ng tao ang sumama sa kanya sa pag-iyak at pagpapahayag ng kanilang kasalanan. Mahalagang tandaan na ang pag-amin sa Bibliya ay laging may kasamang tunay na pagsisisi at paghingi ng kapatawaran. Ang simpleng pagbanggit sa kasalanan ay hindi sapat na pagsisisi. Sa sitwasyong ito sa aklat ni Ezra, sinundan ng mga tao ang kanilang pag-iyak at pagsisisi ng kasalanan sa pamamagitan ng pagtataguyod at pagpapatupad ng plano upang paalisin ang mga bawal na asawang banyaga.
Ang isa pang kapansin-pansing halimbawa ng pagtatapat ng mga tao ay matatagpuan sa aklat ni Jonas: "Ang mga taga-Nineve ay naniwala sa Diyos. Isang pag-aayuno ang ipinahayag, at silang lahat, mula sa pinakadakila hanggang sa pinakamaliit, ay nagsuot ng sako. Nang ang babala ni Jonas ay dumating sa hari ng Nineve, siya'y bumangon sa kaniyang trono, hinubad ang kaniyang maharlikang kasuotan, nagsuot ng sako, at naupo sa alabok. Ito ang pahayag na kaniyang inilabas sa Nineve: Sa utos ng hari at ng kaniyang mga maharlika: Huwag hayaan ang tao o hayop, bakahan o kawan, tumikim ng anuman; huwag silang kumain o uminom. Kundi ang mga tao at hayop ay mabalot ng sako. Ang bawat isa ay tumawag nang madali sa Diyos. Hayaang talikuran nila ang kanilang masasamang lakad at ang kanilang karahasan. Sino ang nakakaalam? Maaaring magsisi ang Diyos at may habag na talikuran ang kaniyang mabangis na galit upang tayo ay hindi mapahamak” (Jonas 3:5-9). Muli, sa kaso ng Nineve, isang partikular na komunidad ang inamin ang kanilang pagkakasala sa harap ng Diyos at nagpakumbaba sa kanilang sarili sa publiko, sa isang komunal na pag-amin at pagsisisi. Habang ang pagtatapat ay hindi partikular na binanggit sa tala, ito ay ipinahiwatig ng panawagan na pagsisisi at "pagtalikod" sa kasamaan at karahasan na laganap sa kanilang kultura. Kahit sa isang ganap na paganong komunidad, kapag kinikilala ng mga tao ang Diyos, sumasang-ayon sa Kanya na ang kanilang kasalanan ay laban sa Kanya, at aktibong iniiwan ang kanilang mga kasalanan, ang Diyos ay nagpapakita ng awa.
English
Biblikal ba ang pangkalahatang pagsisisi ng kasalanan?
