سوال
مدیتیشن متعالی (مراقبه) چیست؟
جواب
مدیتیشن متعالی (مراقبه) به روش رسیدن به آرامش درونی و احیای روحانی از طریق تکرار یک مانترا و تمرکز بر روی آن در سکوت گفته می شود. وقتی ذهن آرام می گیرد، فرد قادر به تمرکز و ورود به حالت آرامش و خوشی خواهد بود.
مدیتیشن ریشه در آیین هندو دارد و از هند سرچشمه می گیرد، این روش را گورو (یا ماهاریشی) ماهش یوگی بر اساس تفسیر خودش از آیین ودایی آموزش داد. ماهاریشی آموزش تی ام را در سال 1950 میلادی آغاز کرد، و از آن زمان تا به امروز به یکی از روش های گسترده و پژوهش شده مدیتیشن تبدیل شده است. مطالعات علمی، از جمله پژوهشی که توسط انجمن سرطان آمریکایی انجام شد، به این نتیجه رسیده که مدیتیشن هیچ نوع تاثیر قابل اثباتی بر روی درمان بیماری ندارد. با این وجود، بسیاری از کسانی که مدیتیشن انجام می دهند، می گویند به آرامش و خودآگاهی بیشتری رسیده اند.
مدیتیشن هم یک عمل مذهبی خوانده می شود و هم غیر مذهبی. شباهت های بین اعمال مدیتیشن با مراسم عبادی مذهبی را نمی توان انکار کرد. حالت ابتدایی مدیتیشن نشستن به مدت 15-20 دقیقه با چشمان بسته و تکرار مانترا یا هر صوت دیگری برای تخلیه ذهن است. عبادت مسلمانان نیز حالت های بدنی خاصی دارد و عبارات خاصی باید تکرار شوند؛ یا برخی از مسیحیان باید کلمات یا عبارت هایی را تکرار کنند، زانو زدن در هنگام دعا هم یک حالت بدنی در نظر گرفته می شود، بنابراین شباهت هایی بین آنها و مدیتیشن وجود دارد. مدیتشین به دلیل این شباهت ها و ظاهرا توسل به چیزی والاتر از خود انسان برای شفا گرفتن، یک عمل مذهبی در نظر گرفته می شود. از طرف دیگر، در اسلام یا مسیحیت، به پیشگاه روح الهی دعا می شود و دعا معمولا شامل درخواست و تقاضا است، اما مدیتیشن ذهن را خالی می کند و هیچ درخواستی از هیچ خدایی ندارد، بنابراین تا حدی به این دلیل غیرمذهبی نامیده می شود.
مشخص نیست که در هنگام مدیتیشن چه اتفاقی برای بدن و ذهن می افتد. تحقیقات همچنان ادامه دارد، اما تا به حال فقط شواهد تجربی برای اثبات فواید مدیتیشن وجود دارد تا علمی. البته به این معنی نیست که مدیتیشن هیچ تاثیری ندارد، مسئله این است که طب غربی راهی برای اندازه گیری این فواید ندارد. مدیتیشن ذاتا یک تمرین روحانی و به دنیای متافیزیک متکی است. روش های علمی مبتنی بر جهان فیزیکی و طبیعی هستند، به همین دلیل جای تعجبی ندارد که علم در مطالعه متافیزیک یا جهان ماورای طبیعی موثر واقع نشده است.
کتاب مقدس حرفی از مدیتیشن نزده است، اما مطالبی درباره تفکر و ذهن عنوان کرده که می توانند برای تصمیم گیری در مورد انجام دادن یا ندادن مدیتیشن مفید باشد. کتاب مقدس به روشنی می گوید که باید بر روی کلام خدا تفکر و تمرکز شود نه بر روی یک کلمه یا عبارت بی معنی. کسی که «مشتاقانه از دستورات خداوند پيروی می‌كند و شب و روز در آنها تفكر می‌نمايد» برکت داده می شود (مزامیر فصل 1 آیه 2). آرامش یکی از فواید روح القدس است (غلاطیان فصل 5 آیه 22). آرامش با تخلیه ذهن حاصل نمی شود، بلکه با پرکردن آن از کلام خدا می توان به آرامش دست پیدا کرد.
تمرکز ذهن بر روی طبیعت قدیمی به مرگ منتهی می شود، در حالی که با تمرکز بر روی روح القدس به حیات و آرامش می رسیم (رومیان فصل 8 آیه های 5-6). کسانی که مدیتیشن انجام می دهند افکار خود را بر روی روح خود متمرکز می کنند؛ و به جای تمرکز و تکیه بر روح القدس به درون خودشان تکیه می کنند تا خود را تعالی دهند. اینکه می گوییم نباید بر روی خود انسان تمرکز کرد به این معنی نیست که انسان بد است و یا هر نوع تفکری بر روی خودش کار بدی است، بلکه کتاب مقدس به ما می گوید که انسان به طور ذاتی تهی است و توانایی احیای خود را ندارد. کاووش در ذهن خود یا تخلیه آن از همه افکار (مدیتیشن) می تواند به بی حسی یا فرار از حقیقت منجر شود، اما نمی تواند آرامش واقعی را برای شما فراهم کند. مدیتیشن وابسته به روح انسان است، یعنی وابسته به موجودی که ذاتا قدرت محدودی دارد. تنها روح حیات بخش مسیحی، خالق جهان، می تواند آرامش واقعی درونی، نشاط، سلامتی و حیات را به ما هدیه بدهد.
English
مدیتیشن متعالی (مراقبه) چیست؟
