คำถาม
พระคัมภีร์กล่าวอะไรเกี่ยวกับการมีอายุที่เพิ่มขึ้นหรือการแก่ตัวลง?
คำตอบ
พระคัมภีร์นำเสนอว่าการแก่ตัวลงเป็นเรื่องปรกติ เป็นธรรมชาติของการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ มีเกียรติร่วมอยู่ในขั้นตอนการเพิ่มขึ้นของอายุเพราะว่าการอายุมากขึ้นนั้นโดยทั่วไปแล้วจะรวมถึงการมีสติปัญญาและประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้น "ศีรษะที่มีผมหงอกเป็นมงกุฎแห่งศักดิ์ศรี ซึ่งจะพบได้ก็แต่ในผู้ดำเนินชีวิตด้วยความชอบธรรม" (สุภาษิต 16:31 ดูสุภาษิต 20:29 เช่นเดียวกัน) พระเจ้าต้องการให้เราจำไว้ว่าชีวิตนั้นสั้น (ยากอบ 4:14) และความงดงามของวัยหนุ่มสาวนั้นจะหายไปในไม่ช้า (สุภาษิต 31:30, 1 เปโตร 1:4)
ท้ายที่สุดแล้วคำถามเกี่ยวกับการแก่ตัวลงไม่สามารถที่จะแยกออกจากคำถามเกี่ยวกับความหมายของชีวิตและแนวคิดเรื่องสิ่งที่เราทำซึ่งจะทิ้งไว้ให้คนรุ่นหลัง ในพระธรรมปัญญาจารย์และพระธรรมซาโลมอนได้ให้มุมมองที่เฉียบคมเกี่ยวกับการมีอายุที่เพิ่มขึ้นและประเด็นที่เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้
เราเกิดมาด้วยจุดประสงค์เฉพาะที่จะดำเนินชีวิตในช่วงเวลานั้น แต่ที่สุดของความเปล่าประโยชน์ของการเข้าถึงนั้นก็คือกรณีของพระธรรมปัญญาจารย์บทที่ 1 – 7 ในขณะที่ผู้คนอายุมากขึ้นและเริ่มรู้สึกถึงอิทธิพลของการที่ต้องตาย โดยทั่วไปแล้วพวกเขาพยายามที่จะลงทุนทรัพยากรแห่งความเสื่อมโทรมในสิ่งที่สำหรับพวกเขาแล้วดูเหมือนว่าจะรับประกันให้มีชีวิตที่มีความหมายซึ่งยืนยาว โดยเฉพาะความหวังในการทำให้ "ชื่อ" ของพวกเขาคงอยู่ไปตลอดในสิ่งที่พวกเขาทิ้งไว้ให้คนรุ่นหลังที่จะคงอยู่ (พระธรรมปัญญาจารย์บทที่ 2) น่าเสียดายที่ไม่มีใครพยากรณ์ได้ว่าสิ่งใดที่จะมีคุณค่าและความสำคัญที่ยืนนาน (ปัญญาจารย์ 3:1 – 15) และสิ่งนี้ปรกติแล้วนำไปสู่ระดับต่างๆ ของความผิดหวังและแม้กระทั่งความสิ้นหวังในความสั้นของชีวิตและความไม่ยุติธรรมที่ชัดเจน "ภายใต้ดวงอาทิตย์" (วลีที่ซาโลมอนใช้ในการกล่าวเกี่ยวกับชีวิตในโลกนี้) (ปัญญาจารย์ 3:16 – 7:29)
เมื่อการเติบโตนั้นรู้ตัวว่าความพึงพอใจในกิจกรรมใดๆ ก็ตามนั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ความหวังของซาโลมอนคือว่าผู้คนจะเติบโตทางด้านสติปัญญาใน "ส่วน" หรือในการแบ่งสรรที่พระเจ้าได้ให้กับพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะตายไป (พระธรรมปัญญาจารย์บทที่ 8 – 12, ดูสดุดี 90:12) สติปัญญานี้เติบโตในความสัมพันธ์ของเราต่อการตระหนักถึง "เวลาและการพิพากษา" ซึ่งเราต้องการมุมมองของพระเจ้าสูงสุดขณะที่เผชิญหน้ากับความสั้นของชีวิตและความไม่ยุติธรรมที่ชัดเจน (ปัญญาจารย์ 3:15ค – 17, 8:5ข – 8, 12ข – 15, 9:11 – 12, 11:9, 12:14) ความเข้าใจเกี่ยวกับเวลาของชาวฮีบรูในตอนเหล่านี้รวมแนวคิดของโอกาส (เวลาที่เหมาะสมในการกระทำอย่างเหมาะสมเมื่อมีโอกาสเกิดขึ้น) และอายุขัยที่จำกัด (เพียงแค่เวลามากพอก่อนที่โอกาสจะหายไป) ความเข้าใจเกี่ยวกับการพิพากษาของชาวฮีบรูในเนื้อหาเดียวกันคาดว่าอิสระภาพที่สมบูรณ์ที่ใช้กับ "ส่วน" ที่พระเจ้าให้ในชีวิตตามที่ความปรารถนาจะนำเราไป แต่คือด้วยการรับผิดชอบร่วมกันของพวกเราต่อพระองค์ผู้ที่กระจายส่วนแบ่งสรรของเรา พระคัมภีร์พันธสัญญาใหม่นั้นมาควบคู่กับแนวความคิดเหล่านี้สามารถพบได้เป็นภาพที่ชัดเจนในคำอุปมาของพระเยซูเรื่องสาวพรหมจารีสิบคนและเรื่องเงินตะลันต์ (พระธรรมมัทธิวบทที่ 25) เรื่องบุตรสองคน (มัทธิว 21:28 – 32) และเรื่องเรื่องคนต้นเรือนอสัตย์ (ลูกา 16:1 – 13)
ผู้เขียนพระธรรมปัญญาจารย์ยอมรับความยากลำบากและความท้าทายของการแก่ตัวลง รวมถึงความเสื่อมทางด้านร่างกายและจิตใจ พระธรรมปัญญาจารย์จัดการความยากลำบากเหล่านี้ด้วยมุมมองของมนุษย์ (ปัญญาจารย์ 7:15 – 18, 8:14 – 9:3) แต่ยังเสนอสติปัญญาเพื่อช่วยให้เราจัดการกับการมีอายุที่เพิ่มขึ้นจากมุมมองของพระเจ้าที่นำมาซึ่งความคิดเกี่ยวกับ "เวลาและการพิพากษา" ด้วยความผิดหวังที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของเราซึ่งเหนือสภาพของมนุษย์ ความชั่ว ความไม่แน่ใจและคุณธรรมในระดับสากล เป็นสิ่งที่ชาญฉลาดซึ่งต้องจำไว้ว่า "มีความหวังสำหรับคนเป็นเท่านั้น แม้แต่สุนัขเป็นๆ ก็ยังดีกว่าราชสีห์ที่ตายแล้ว! เพราะอย่างน้อยคนเป็นรู้ว่าเขาจะตาย แต่คนตายไม่รู้อะไรเลย ไม่มีบำเหน็จรางวัลต่อไป ไม่มีแม้แต่ผู้ที่ระลึกถึงเขา ความรัก ความเกลียด และความอิจฉาของเขา ล้วนผ่านพ้นไปนานแสนนาน และเขาไม่มีส่วนร่วมกับสิ่งใดๆ ที่เกิดขึ้นภายใต้ดวงอาทิตย์อีกต่อไป" (ปัญญาจารย์ 9:4 – 6) การที่รู้ว่าตัวเองมีหน้าที่รับผิดชอบต่อ "ส่วน" ที่พระเจ้าประทานให้ ผู้คนควรจะใช้ประโยชน์ด้วยความชื่อชมยินดีจากของประทาน ความสามารถและโอกาสในชีวิตให้เร็วไม่ใช่อย่างช้าก่อนที่โอกาสทั้งหมดที่จะทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหลายสิ้นสุดลง (9:7 – 10, 11:9 – 12:7)
แรงพลักดันของผลสะท้อนจากพระธรรมปัญญาจารย์ในการแก่ตัวลงคือว่าความหมายในชีวิตนั้นสำเร็จด้วยพระประสงค์ที่พระเจ้าประทานให้และพระประสงค์สำหรับเราจะสำเร็จได้เมื่อเราใช้ประโยชน์จากส่วนของพระคริสต์ พระผู้ช่วยให้รอดจากพระเจ้าที่ทรงมอบให้กับเรา ในขณะที่ส่วนนี้อาจจะดูว่ายุติธรรมน้อยกว่าสำหรับบางคนมากกว่าคนอื่น ความหมายของชีวิตจะเสร็จสมบูรณ์เฉพาะตอนการพิพากษาครั้งสุดท้ายเมื่อเราจะรับมรดกของเรา (ปัญญาจารย์ 7:11) สำหรับวิธีการที่เราลงทุนกับส่วนของเราว่าจะเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี (ปัญญาจารย์ 12:14, ดูเทียบกับ 2 โครินธ์ 5:10) ในวันนั้นเราจะเห็นความยุติธรรมอย่างแน่ชัดของพระเจ้าในรางวัลของพระองค์ ทั้งๆ ที่ส่วนของเราในชีวิตปัจจุบันนี้อาจดูเหมือนว่าได้รับมาอย่างไม่ยุติธรรมหรือไม่เท่าเทียมกัน
English
พระคัมภีร์กล่าวอะไรเกี่ยวกับการมีอายุที่เพิ่มขึ้นหรือการแก่ตัวลง?
