Pytanie
Dlaczego cztery ewangelie wydają się przedstawiać inne przesłanie zbawienia niż reszta Nowego Testamentu?
Odpowiedź
Musimy pamiętać, że Biblię należy traktować jako całość. Księgi poprzedzające Cztery Ewangelie mają charakter antycypacyjny (oznaka, zapowiedź przyszłych wydarzeń), a kolejne księgi mają charakter wyjaśniający. Przez całą Biblię, to czego Bóg wymaga to wiara (1 Ks. Mojżeszowa 15.6; Psalm 2.12; Ks. Habakuka 2.4; Ew. Mateusza 9.28; Ew. Jana 20.27; Efezjan 2.8; Hebrajczyków 10.39). Zbawienie nie pochodzi z naszych własnych starań, ale przez ufność w to, co Bóg czyni w naszym imieniu.
Każda z ewangelii kładzie swój własny nacisk na służbę Chrystusa. Mateusz, pisze do odbiorców żydowskich, podkreśla wypełnienie starotestamentowych proroctw przez Jezusa, zapewniając, że jest On długo wyczekiwanym Mesjaszem. Marek pisze szybką, skondensowaną relację, opisując cudotwórcze czyny Jezusa i nie opisując Jego długich wypowiedzi. Łukasz przedstawia Jezusa jako lekarstwo na światowe choroby, podkreślając Jego doskonałą ludzkość i ludzką troskę o słabych, cierpiących i wykluczonych społecznie. Jan podkreśla bóstwo Jezusa poprzez wybór wielu rozmów i wypowiedzi Jezusa na dany temat, włączając w to również "znaki", które udowadniają, że On jest Synem Bożym.
Cztery ewangelie współpracują ze sobą, aby zapewnić kompletne świadectwo o Jezusie, piękny obraz Boga- Człowieka. I chociaż ewangelie nieznacznie różnią się w temacie, centralna Postać jest ta sama. Wszyscy przedstawiają Jezusa jako Tego, który umarł, aby zbawić grzeszników. Wszyscy odnotowują Jego zmartwychwstanie. Bez względu na to, czy pisarze przedstawiali Jezusa jako Króla, Sługę, Syna Człowieczego, czy Syna Bożego, mieli wspólny cel, aby ludzie w Niego uwierzyli.
Skupmy się teraz na teologii ewangelii. Jan włączał wiele stwierdzeń o wierze i nakazów by wierzyć. Te inkluzje pasują do jego deklarowanego celu: "abyście wierząc mieli żywot w imieniu jego" (Ew. Jana 20.31b). Inne ewangelie (synoptyczne) nie mniej skupione są na tym, że wierzymy w Chrystusa. Ich odwołania do wiary są mniej jawne, ale równie ważne.
Jezus ogłasza potrzebę sprawiedliwości i ostrzega przed karą za grzech, którą jest piekło. Jednak Jezus zawsze przedstawia Boga jako standard sprawiedliwości i Siebie jako źródło sprawiedliwości; bez Chrystusa, sprawiedliwość jest nieosiągalna, a piekło jest nieuchronne. Przykładem jest Kazanie na Górze (Ew. Mateusza 5-7):
- Jezus rozpoczyna Kazanie na Górze opisem błogosławionego życia (Ew. Mateusza 5.1-12). Błogosławieństwa nie mówią o tym "jak" być sprawiedliwym, ale opisują po prostu sprawiedliwość.
- On przedstawia siebie jako spełnienie prawa Starego Testamentu (Ew. Mateusza 5.17-18). To jest kluczowy werset, ponieważ aby zapracować sobie własną sprawiedliwością, musimy wypełniać prawo; tutaj, Jezus mówi że On to dla nas uczyni.
-Mówi, że żadna ilość naszych dobrych uczynków nie utoruje nam wejścia do nieba (Ew. Mateusza 5.20). To jest kolejne ważne stwierdzenie w kazaniu. Faryzeusze byli ówcześnie najbardziej religijnymi ludźmi, ale Jezus mówi, że nawet oni nie są na tyle dobrzy, aby wejść do nieba. Jezus dalej mówi, że to nie system religijny zbawia, ale On sam.
- On pogłębia zrozumienie sprawiedliwości i definiuje ją zgodnie z Bożym standardem, zamiast ludzkiej interpretacji prawa (Ew. Mateusza 5.21-48). On wyjaśnia Boży zamiar stojący za prawami Starego Testamentu. Standard jest tak wysoki, że czyni każdego- nawet najbardziej oddanego religijnie wyznawcę- winnym przed obliczem Boga.
-On opisuje trzy, popularne, religijne praktyki- jałmużnę, modlitwę i post- jako obłudne, gdy praktykowane przez zewnętrznie religijnych ludzi (Ew. Mateusza 6.1-18). Jezus skupia się, podobnie jak w przypadku praw o których przed chwilą wspomniał, na stanie serca człowieka, a nie na uczynkach, które możemy zobaczyć.
- Ostrzega, że będzie "wielu" w dniu sądu, którzy będą dokonywać wielkich czynów dla Boga, a jednak zostaną odsunięci od nieba (Ew. Mateusza 7.21-23). Powodem tego jest to, że Jezus nigdy ich "nie znał." Nie było bliskiej relacji, tylko "dobre" uczynki, które nie są wystarczające.
- Jezus kończy Kazanie na Górze śmiałym stwierdzeniem, że tylko On jest fundamentem do budowania życia religijnego (Ew. Mateusza 7.24-27). To jest apel, aby ufać "tym słowom moim" wystarczająco, aby porzucić wszystkie inne fundamenty.
Podsumowując, w Kazaniu na Górze Jezus skrupulatnie dekonstruuje faryzejską religię dobrych uczynków, wskazując na świętość większą niż ich własna, i oferuje Siebie jako jedyną podstawę religii. Przyjęcie tego co mówi Jezus w tym kazaniu wymaga wiary w Jego Osobę.
Ew. Mateusza dalej podkreśla wiarę przynajmniej w następujących wersetach: Ew. Mateusza 8.10, 13, 26; 9.2, 22, 28-29; 12.21; 13.58; 14.31; 15.28; 16.8; 17.17 oraz 18.6. Ponadto Ew. Mateusza w tej wymianie bardzo wyraźnie przedstawia Jezusa jako Syna Bożego: "On im mówi: A wy za kogo mnie uważacie? A odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. A Jezus odpowiadając, rzekł mu: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, bo nie ciało i krew objawiły ci to, lecz Ojciec mój, który jest w niebie" (Ew. Mateusza 16.15-17).
Ew. Marka zawiera przynajmniej następujące odniesienia do wiary w Chrystusa: Ew. Marka 1.15; 2.5; 4.40; 5.34, 36; 6.6; 9.19, 23, 42; 10.52; 11.3 oraz 16.14. W Ew. Łukasza widzimy przynajmniej te wersety wskazujące na wiarę w Chrystusa: Ew. Łukasza 5.20; 7.9, 50; 8.12, 25, 48, 50; 9.41; 12.28, 46; 17.19; 18.8, 42 oraz 24.25. Ponieważ nadal postrzegamy Pismo Święte jako nierozerwalną całość, będziemy widzieli że istnieje tylko jedno przesłanie zbawienia i cztery ewangelie zapewniają podstawy dla tego przesłania.
Listy, które następują po Ewangeliach, rozwijają ten sam temat: zbawienie przez wiarę w Chrystusa. Nadrzędnym tematem Rzymian jest sprawiedliwość, która przychodzi przez Boga i doktryna usprawiedliwienia z łaski przez wiarę. Główny temat listów do Galacjan i Kolosan jest taki sam. List do Hebrajczyków podkreśla prymat i doskonałość Chrystusa, „sprawcy i dokończyciela wiary” (Hebrajczyków 12.2). 1 i 2 Koryntian, Efezjan, Filipian, 1 i 2 List do Tesaloniczan, listy pasterskie do Tymoteusza i Tytusa, Filemona, Jakuba, 1 i 2 Piotra, wszystkie opisują święte życie, zarówno osobiste jak i zbiorowe w Kościele oraz nadzieję na przyszłość, która powinna być naturalnym rezultatem życia w Chrystusie. Trzy listy Jana powtarzają podstawy wiary i ostrzegają przed tymi, którzy je kwestionują, co jest również głównym tematem listu Judy. Ks. Objawienia, ostatnia księga Nowego Testamentu, przedstawia ostatni akt Bożego planu wobec ludzkości i los tych, którzy trzymają się tej samej wiary, którą wyłożono w całym Nowym Testamencie — wiary tylko w Chrystusa.
English
Dlaczego cztery ewangelie wydają się przedstawiać inne przesłanie zbawienia niż reszta Nowego Testamentu?
