Pytanie
Jaka jest różnica między sola Scriptura a solo Scriptura?
Odpowiedź
Sola Scriptura i solo Scriptura to różne podejścia do autorytetu i interpretacji Pisma Świętego. Łacińskie wyrażenie sola Scriptura oznacza "tylko przez Pismo". Solo Scriptura oznacza "tylko Pismo Święte". Istnieje subtelna, ale ważna różnica.
Sola Scriptura, jako jedna z pięciu zasad, była kluczową zasadą Reformacji. Twierdzi ona, że tylko Pismo Święte jest najwyższym autorytetem we wszystkich sprawach wiary i praktyki. Z drugiej strony Solo Scriptura zakłada, że Pismo Święte jest jedynym autorytetem, odrzucając historyczne wyznania wiary, konfesje i tradycje biblijne. Oznacza to, że Pismo Święte jest jedynym autorytetem w takim stopniu, że jego autorytet unieważnia wszystkie historyczne wyznania wiary i wyznania kościoła, czyniąc je bezużytecznymi i niewiążącymi. Wierzymy, że sola Scriptura jest lepszym stanowiskiem.
Zwolennicy sola Scriptura wierzą, że Pismo Święte jest najwyższym autorytetem, ale wierzą również w podrzędne znaczenie historycznych wyznań wiary, konfesji i tradycji biblijnych. Reformatorzy, zwłaszcza Marcin Luter i Jan Kalwin, opowiadali się za powrotem do Pisma Świętego jako głównego autorytetu. Luter i Kalwin nie odrzucali jednak tradycji biblijnych. Z tego powodu popierali stosowanie wyznań wiary i konfesji, wierząc, że pomagają nam one zrozumieć Pismo Święte. Stanowisko to jest wspierane przez Westminsterskie Wyznanie Wiary, które mówi: "Cała rada Boża ... jest albo wyraźnie zapisana w Piśmie Świętym, albo z dobrych i koniecznych konsekwencji można ją wywnioskować z Pisma Świętego" (1.6).
Przeciwnie, zwolennicy solo Scriptura lekceważą historyczne wyznania wiary, konfesje i tradycje biblijne, co skutkuje indywidualistycznym podejściem do rozumienia Pisma Świętego. Zwolennicy solo Scriptura uważają zatem, że Biblia może i powinna być interpretowana niezależnie od jakichkolwiek zewnętrznych autorytetów lub wpływów, w tym na przykład Credo Apostolskiego, Nicejskiego Wyznania Wiary czy Katechizmu Westminsterskiego.
Sola Scriptura uczy nas akceptować fakt, że "całe Pismo zostało natchnione przez Boga i jest pożyteczne do nauczania, do strofowania, do korygowania i do ćwiczenia w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był kompletny, przygotowany do każdego dobrego dzieła" (2 Tymoteusza 3:16-17, ESV). Uznaje również wartość innych dzieł teologicznych, o ile są one oparte na Piśmie Świętym. Sam Paweł cenił tradycje apostolskie i wspólnotowe rozeznanie kościoła (1 Tymoteusza 3:15).
List do Efezjan 4:11-16 dodatkowo ilustruje potrzebę wspólnotowej interpretacji Pisma Świętego. W tym fragmencie Paweł pisze, że Chrystus przekazał kościołowi dary lub urzędy, takie jak apostołowie, prorocy, ewangeliści, pasterze i nauczyciele. Celem tych darów, jak mówi Paweł, było "wyposażenie świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego" (werset 12, ESV). Sugeruje to, że interpretacja Pisma Świętego nie powinna być zadaniem czysto indywidualnym; powinna być raczej ułatwiona przez wyznaczonych przez Boga przywódców w kościele. Taki model chroni przed indywidualizmem solo Scriptura.
Ojcowie wczesnego kościoła, tacy jak Augustyn i Atanazy, potwierdzali autorytet Pisma Świętego, jednocześnie przyczyniając się do refleksji teologicznych, które pomogły zdefiniować ortodoksję. Pozwoliło to kościołowi zająć się heretyckimi doktrynami i wyjaśnić fundamentalne wierzenia chrześcijańskie. Ciągłość historyczna tylko wzmacnia zasadę sola Scriptura, pokazując, że interpretacja Pisma Świętego zależy, przynajmniej częściowo, od wiernych mężczyzn i kobiet, którzy przetarli dla nas szlak.
Zwolennicy sola Scriptura szybko zauważają, że nawet najlepsze wyznania wiary, konfesje i tradycje są podporządkowane Słowu Bożemu. Pismo Święte jest jedynym wiarogodnym i nieomylnym dokumentem.
English
Jaka jest różnica między sola Scriptura a solo Scriptura?
