Pytanie
Kim był Gandhi?
Odpowiedź
Mohandas Karamchand Gandhi urodził się w 1869 roku w niewyróżniającej się rodzinie w zachodnich Indiach, ale kiedy zmarł w 1948 roku, był jednym z największych przywódców politycznych w historii ludzkości. Jego wpływ i charakter były tak silne, że już po czterdziestce zaczęto nazywać go "Mahatmą", co oznacza "wielką duszę". Za życia nazywano go również z szacunkiem Ghandi-ji lub częściej Bapu ("ojciec"). Dziedzictwo Gandhiego opiera się na jego zaangażowaniu w rewolucję bez użycia przemocy - satyagrahę - dzięki której pomógł Indiom uzyskać niepodległość od Imperium Brytyjskiego. Jego urodziny obchodzone są w Indiach jako Gandhi Jayanti, a na całym świecie jako Międzynarodowy Dzień bez Przemocy.
W wieku trzynastu lat Gandhi ożenił się z czternastoletnią Kastur Kapadia. Pozostała jego żoną aż do jej śmierci sześćdziesiąt jeden lat później. Gandhi uczęszczał do szkoły prawniczej w Londynie w Anglii, ale zmagał się jako prawnik procesowy, ponieważ miał trudności z podważaniem zeznań świadków. Następnie przeniósł się do Republiki Południowej Afryki. Przez ponad dwadzieścia lat Gandhi walczył tam z dyskryminacją rasową i religijną. Szczególnie przeszkadzał mu rasizm instytucjonalny, który zdawał się towarzyszyć brytyjskiej kontroli nad ich terytoriami. W tym czasie Gandhi zaczął nawoływać do rewolucji bez użycia przemocy jako sposobu na zakwestionowanie władzy. Jego wysiłki w Afryce Południowej przyniosły mu wielki szacunek i rzesze zwolenników.
Gandhi powrócił do Indii, które w tamtym czasie wciąż były terytorium brytyjskim, i rozpoczął bezpośrednią działalność polityczną. Jego głównym celem były w pełni niepodległe Indie, pozbawione jakiejkolwiek kontroli ze strony brytyjskich lub innych zagranicznych rządów. Jego metodą na osiągnięcie tego celu była satyagraha, co z grubsza oznacza "rewolucję bez przemocy". Podejście to koncentruje się na pacyfizmie i dyplomacji, eskalując do braku współpracy, gdy rozsądek i uległość nie działają. Po dziesięcioleciach walki, sporadycznych uwięzieniach i niepowodzeniach, a także czterech nieudanych próbach zabójstwa, cel Gandhiego został ostatecznie osiągnięty w 1947 roku, kiedy Indie uzyskały pełną niepodległość.
Piąte starcie Gandhiego z zabójcą było jego ostatnim, gdy w 1948 r. bojownik hinduistyczny Nathuram Godse strzelił mu trzy razy w klatkę piersiową. Niecałe sześć miesięcy po spełnieniu swojego marzenia o indyjskim samorządzie, Gandhi był opłakiwany na całym świecie.
Co ciekawe, Gandhi, hinduista, był pod silnym wpływem ziemskiej służby Jezusa z Nazaretu. Współczucie dla kwestii społecznych jest obce klasycznemu hinduskiemu światopoglądowi, a społeczne poglądy Gandhiego były wynikiem jego doświadczeń z chrześcijanami i innymi ludźmi. Gandhi postrzegał również Jezusową metodę perswazji bez użycia przemocy jako uosobienie satyagrahy. W szczególności Gandhi cenił moralne zobowiązanie Jezusa, by nie tylko podbijać kulturę, ale także ją nawracać. Gandhi zdawał sobie sprawę, że był to jedyny sposób na dokonanie prawdziwej, trwałej zmiany: całkowitej transformacji sposobu myślenia. Śmierć Jezusa na krzyżu, zdaniem Gandhiego, była największym możliwym wyrazem satyagrahy dla ludzkości: dobrowolnego cierpienia, poświęcenia i niestosowania przemocy w imieniu innych.
Choć okrzyknięto go wielkim przywódcą moralnym i postacią, która zmieniła świat, spuścizna Gandhiego znacznie różni się od spuścizny Jezusa. Moralność Gandhiego była czasami niespójna, a nawet sprzeczna. Na przykład, podczas gdy z pasją opowiadał się za niestosowaniem przemocy, skuteczność tych wysiłków zależała od władzy rządzącej wrażliwej na argumenty moralne. Jego wezwania do bezwarunkowego pacyfizmu i uległości w obliczu reżimów faszystowskich, takich jak państwa Osi podczas II wojny światowej, były postrzegane jako naiwne i nierealistyczne (zob. Łk 22:36). A kiedy odkryto dowody na skalę Holokaustu, sugestie Gandhiego wydawały się jeszcze bardziej nierozsądne.
Również sam Gandhi nie był wolny od moralnie wątpliwych zachowań. Chociaż szczegóły są często źle rozumiane, Gandhi spędził trochę czasu w późniejszych latach, dzieląc łóżko z nagimi młodymi dziewczynami, w tym dziećmi członków rodziny. Twierdził, że miało to na celu sprawdzenie jego zaangażowania w abstynencję seksualną, mimo że był żonaty. Zachowanie to było niezwykle kontrowersyjne, nawet wśród najbardziej zagorzałych wielbicieli Gandhiego. Biblia mówi nam, że nie powinniśmy celowo szukać pokus (Łukasza 11:4), a także nie powinniśmy pozbawiać współmałżonka fizycznej bliskości (1 Koryntian 7:5).
Podobnie jak Jezus, Gandhi wypowiadał się przeciwko przemocy (Mt 26:52), chciwości (Łk 12:15), uciskowi (Łk 4:18) i hipokryzji (Mt 23:28). Gandhi dostrzegał potrzebę utożsamiania się przywódcy z ludźmi (Mt 11:19), aby naprawdę ich zmienić (J 3:7). Jednak Gandhi nie w pełni rozumiał duchowe znaczenie Jezusa Chrystusa. Jako młody człowiek odnosił się do hinduizmu jako "ukojenia"; z wiekiem Gandhi powiedział, że utknął "w bagnie przygnębienia. Wszystko wokół mnie jest ciemnością; modlę się o światło". Jego moralność koncentrowała się na tym, by każda osoba pracowała nad własną poprawą (Efezjan 2:8-9) zgodnie z hinduistycznym poczuciem karmy (zob. Hebrajczyków 9:27).
Wgląd Gandhiego w to, że kultura musi zostać przekształcona, a nie tylko kontrolowana, musiał zostać zastosowany do każdego ludzkiego serca (Rzymian 12:2), w tym jego własnego. Bez przemiany dokonanej przez Chrystusa, nasze wysiłki są ostatecznie jedynie błądzeniem w ciemności (Mt 6:23; J 8:12).
English
Kim był Gandhi?
