Pytanie
Czym jest księga Barucha?
Odpowiedź
Księga Barucha jest częścią tego, co jest uważane za apokryfy / pisma deuterokanoniczne i pojawia się w Starym Testamencie Biblii katolickich. Z wyjątkiem niektórych Biblii episkopalnych lub luterańskich, Księga Barucha i inne księgi apokryfów nie pojawiają się w Bibliach protestanckich. Apokryf oznacza "ukryty", a Deuterokanoniczny oznacza "drugi na liście". Księgi apokryficzne zostały napisane głównie w ciągu około 400 lat między skomponowaniem ksiąg Starego i Nowego Testamentu, tak zwanego okresu międzytestamentalnego. Baruch jest jedną z 12-15 ksiąg powszechnie uznawanych za Apokryfy.
Wokół apokryfów istnieją kontrowersje dotyczące tego, czy księgi te pochodzą od Boga, czy też są natchnione przez Boga. Na przykład, niektórzy bibliści wskazują, że Jezus nigdy nie cytował żadnych wersetów z Apokryfów, chociaż z wielką częstotliwością cytował z wielu ksiąg Starego Testamentu. Wiele ksiąg apokryficznych zawiera historyczne lub geograficzne nieścisłości i naucza fałszywych doktryn (np. Księga Tobita twierdzi, że dobre uczynki prowadzą do zbawienia). Ponadto żydowskie Pismo Święte nigdy nie uznało żadnego z tych dokumentów za święte pisma.
W odpowiedzi na reformację Kościół katolicki, po wiekach nieuznawania tych pism w pełni, kanonizował apokryfy na Soborze Trydenckim w 1546 r., częściowo w celu zapewnienia "biblijnego" uzasadnienia dla niektórych doktryn, których nie znaleziono w pierwotnie kanonizowanych dziełach, np. modlitwy za zmarłych, czyściec, zbawienie przez jałmużnę itp. To właśnie podczas reformacji ważność doktrynalna była oceniana w oparciu o zasadę sola scriptura (tylko Pismo Święte). Tak więc, akceptując pisma w apokryfach, które wspominały o powyższych praktykach, których nie ma w oryginalnym Piśmie Świętym, Kościół katolicki mógł wspierać swoją pozycję teologiczną i ważność tych doktryn w tym burzliwym czasie.
Kościół katolicki używa Barucha 3:9-37 jako części liturgii Wielkiej Soboty podczas Paschy (okresu wielkanocnego). Ta część księgi, która mówi o zdobywaniu i pragnieniu mądrości, kończy się wersetem odnoszącym się do życia Chrystusa pośród nas. Wschodni Kościół Prawosławny używa Barucha wśród czytań ze Starego Testamentu podczas nabożeństw wigilijnych. Niektórzy wczesnochrześcijańscy teologowie cytowali Barucha, w tym Tomasz z Akwinu, święty Klemens Aleksandryjski i święty Hilary z Poitiers.
Biblia podaje, że Baruch był sekretarzem Jeremiasza, który zapisywał słowa proroka na zwoju (Jeremiasza 36:4). W Księdze Barucha głównymi tematami są nieposłuszeństwo Izraela wobec Boga, wygnanie Żydów do Babilonu z powodu ich zachowania, sprawiedliwe działanie Boga, potrzeba pokuty, czci i posłuszeństwa Słowu Bożemu oraz błaganie o Boże miłosierdzie. W pierwszym rozdziale Barucha czytamy, że Baruch przeczytał tę księgę na głos judzkiemu królowi Jekoniaszowi (Baruch 1:3). Jekoniasz jest również wspomniany w Starym Testamencie jako ktoś, kto czynił "zło w oczach Pana", podobnie jak jego ojciec, Jehojakim (2 Krl 25:8).
Baruch jest uważany za księgę proroczą i został dodany do Septuaginty i Wulgaty. W wielu wersjach List Jeremiasza jest dodawany jako szósty rozdział. Jednak w innych wersjach Baruch kończy się krótkim, 9-wersowym piątym rozdziałem.
English
Czym jest księga Barucha?
