Pytanie
Co oznacza Izrael w Biblii?
Odpowiedź
Człowiek o imieniu Izrael początkowo nazywał się Jakub. Był bliźniakiem, jednym z dwóch synów Izaaka i Rebeki oraz wnukiem Abrahama. Kiedy urodził się jako drugi, trzymał się za piętę swojego starszego brata, Ezawa. Nazwano go Jakubem, ponieważ imię to brzmi podobnie do hebrajskiego słowa „aqeb”, oznaczającego „pięta”. Korzeń tego słowa jest taki sam jak korzeń słowa „podążać”, co ma sens, ponieważ Jakub podążał za Ezawem w narodzinach. Korzeń ten jest również taki sam jak korzeń słowa „wyprzeć” i niesie ze sobą ideę oszukiwania lub uzurpowania sobie władzy.
Jakub zasłużył na swoje imię, ponieważ próbował wyprzeć swojego starszego brata, który jako pierworodny miał znaczące prawa i błogosławieństwa. Kupił pierworództwo Ezawa za miskę potrawki (Rdz 25:29–34). Jakub podszył się również pod Ezawa, aby jego ślepy ojciec, Izaak, przekazał mu błogosławieństwo przeznaczone dla Ezawa (Rdz 27). Ezaw przysiągł zabić Jakuba (Rdz 27:41). Jakub wydawał się również postępować podstępnie wobec swojego teścia, który również wielokrotnie postępował wobec niego podstępnie (zob. Rdz 29–30).
Jakub ostatecznie opuścił swojego teścia, zabierając ze sobą wszystkie swoje stada, żony i dzieci, i udał się z powrotem do ziemi Abrahama i Izaaka, ale obawiał się reakcji Ezawa. Rzeczywiście, usłyszał, że Ezaw zmierza w jego kierunku z 400 uzbrojonymi ludźmi. W noc przed spodziewanym spotkaniem z Ezawem Jakub dla bezpieczeństwa przeprawił swoją świtę przez strumień, a sam spędził noc samotnie, prawdopodobnie po to, aby w razie napaści Ezawa w nocy tylko on zginął, a reszta rodziny została oszczędzona.
W środku nocy do obozu Jakuba przybyła tajemnicza postać i doszło między nimi do walki. Tajemnicza postać jest najpierw nazwana mężczyzną (Rdz 32, 24). Inna wzmianka o tym wydarzeniu mówi, że Jakub walczył z „aniołem” (Oz 12, 4). Po tym wydarzeniu Jakub mówi: „Widziałem Boga twarzą w twarz” (Rdz 32, 30). W języku hebrajskim słowo przetłumaczone jako „Bóg” może odnosić się do Jahwe, ale może również odnosić się do anioła jako „boskiej istoty”. Dokładna identyfikacja tej osoby nie jest tak ważna, jak interakcja między nią a Jakubem.
Jakub i ta osoba walczyli przez całą noc. Nie wiadomo, co było przyczyną walki, ani nie ma odpowiedzi na wiele innych pytań. Podczas walki tajemnicza osoba nie mogła pokonać Jakuba, więc dotknęła go w biodro, co najwyraźniej spowodowało uraz stawu. Następnie tajemnicza osoba poprosiła Jakuba, aby ją puścił, ale Jakub odpowiedział, że nie zrobi tego, dopóki nie pobłogosławi go:
Mężczyzna zapytał go: „Jak się nazywasz?”.
„Jakub” – odpowiedział.
Wtedy mężczyzna powiedział: „Nie będziesz już nazywał się Jakub, ale Izrael, ponieważ walczyłeś z Bogiem i z ludźmi i zwyciężyłeś” (Rdz 32, 28–29).
Hebrajskie słowo oznaczające „walczyć” ma rdzeń SYR, a Izrael ma rdzeń YSR z przyrostkiem -el, co oznacza „Bóg”. Podobieństwo tych słów tworzy grę słów. Jakub „oszust” został nazwany „tym, który walczy z Bogiem”.
Incydent między Jakubem a aniołem jest przejawem łaski. Jakub z pewnością nie zasługiwał na błogosławieństwo, które otrzymał. Bóg po prostu postanowił go pobłogosławić, jeszcze w łonie matki, zanim ten cokolwiek uczynił (Rdz 25:23, por. Rz 9:11–13). Podobnie tylko dzięki łasce Jakub mógł zmagać się z „człowiekiem” i zwyciężyć, ponieważ tajemnicza postać z pewnością miała moc, by pokonać Jakuba i wyrządzić mu krzywdę. Pozwoliła Jakubowi „wygrać”. Ze strony Jakuba było to prawdopodobnie pierwsze uświadomienie sobie, że sytuacja go przerasta. Ezaw zbliżał się, a on czuł się bezradny. Jakub poprosił tę osobę o błogosławieństwo, co postawiło go w sytuacji pokory, dzięki czemu mógł otrzymać łaskę i błogosławieństwo.
Naród izraelski został nazwany na cześć patriarchy Izraela. Niestety, lud Izraela również wydawał się nieustannie zmagać się z Bogiem. Chociaż Bóg łaskawie przyjął ich jako swój wybrany lud, oni wielokrotnie odwracali się od Niego. W rezultacie, w Księdze Jeremiasza 31:33-34, Bóg obiecał Izraelowi nowe przymierze, które zagwarantowałoby ich posłuszeństwo:
„Oto przymierze, które zawrę z ludem Izraela
po tych dniach” – mówi Pan.
„Włożę moje prawo w ich umysły
i wypiszę je na ich sercach.
Będę ich Bogiem,
a oni będą moim ludem.
Nie będą już uczyć swoich bliźnich
ani mówić sobie nawzajem: «Poznajcie Pana»,
ponieważ wszyscy będą mnie znali,
od najmniejszego do największego” –
mówi Pan.
„Bo przebaczę ich nieprawość
i nie będę więcej pamiętał ich grzechów”.
Izraelici, którzy przychodzą do Boga poprzez wiarę w Chrystusa, wchodzą w Nowe Przymierze i nie muszą już walczyć z Bogiem. Dzięki łasce Bożej poganie, którzy przyjmują Mesjasza Izraela, również są objęci Nowym Przymierzem. W Chrystusie Żydzi i poganie nie muszą już walczyć z Bogiem ani między sobą.
W Chrystusie walka została zakończona i mamy pokój, jak wyjaśnia List do Efezjan 2:11–22:
„Pamiętajcie więc, że wy, którzy niegdyś byliście poganami z urodzenia i nazywani „nieobrzezanymi” przez tych, którzy nazywają siebie „obrzezanymi” (co dokonuje się w ciele rękami ludzkimi) – pamiętajcie, że w tamtym czasie byliście oddzieleni od Chrystusa, wykluczeni z obywatelstwa Izraela i obcy przymierzu obietnicy, bez nadziei i bez Boga na świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy kiedyś byliście daleko, zostaliście przybliżeni przez krew Chrystusa.
On sam bowiem jest naszym pokojem, który z dwóch grup uczynił jedną i zburzył barierę, mur wrogości, znosząc w swoim ciele prawo z jego przykazaniami i przepisami. Jego celem było stworzenie w sobie jednej nowej ludzkości z tych dwóch, tym samym zaprowadzając pokój, i w jednym ciele pojednać obie grupy z Bogiem poprzez krzyż, przez który zniweczył ich wrogość. Przyszedł i głosił pokój wam, którzy byliście daleko, i pokój tym, którzy byli blisko. Przez Niego bowiem mamy dostęp do Ojca w jednym Duchu.
„W związku z tym nie jesteście już obcymi i przybyszami, ale współobywatelami ludu Bożego, a także członkami Jego rodziny, zbudowanej na fundamencie apostołów i proroków, z samym Chrystusem Jezusem jako kamieniem węgielnym. W Nim cała budowla jest połączona i wznosi się, aby stać się świętą świątynią w Panu. W Nim również wy jesteście budowani razem, aby stać się mieszkaniem, w którym Bóg mieszka przez swojego Ducha”.
English
Co oznacza Izrael w Biblii?
