Pytanie
Co jest złego w metodzie interpretacji alegorycznej?
Odpowiedź
Alegoryczna metoda interpretacji była widoczna w kościele przez około 1000 lat, dopóki nie została wyparta podczas reformacji. Reformatorzy poszukiwali "prostego znaczenia" Pisma Świętego.
Alegoryczna interpretacja szuka głębszego, duchowego znaczenia w tekście. Niekoniecznie zaprzeczając, że tekst ma dosłowne znaczenie lub że opisane wydarzenia historyczne są prawdziwe, interpretatorzy alegoryczni będą szukać głębszego znaczenia symbolicznego. Kilka przykładów może być pomocnych:
Pieśń Salomona jest często interpretowana alegorycznie jako odnosząca się do miłości Chrystusa do kościoła.
W Biblii Scofielda C. I. Scofield interpretuje Księgę Rodzaju 1:16 alegorycznie. Nie zaprzeczając prostemu znaczeniu tego wersetu w odniesieniu do stworzenia, znajduje on głębsze duchowe (nazywa je typologicznym) znaczenie. Większe światło / słońce to Chrystus, a mniejsze światło / księżyc to kościół, odbijający światło Chrystusa, a gwiazdy to indywidualni wierzący.
W swoich Portretach Chrystusa w Księdze Rodzaju, M. R. DeHaan mówi, że Adam jest typem Chrystusa, ponieważ Adam został uśpiony, jego bok został otwarty - został zraniony, a jego krew została przelana - i z tej rany została wzięta jego oblubienica. W ten sam sposób Chrystus umarł, miał przebity bok i z tej męki powstała Jego Oblubienica, Kościół. Tak jak Adam powiedział, że Ewa jest kością z jego kości i ciałem z jego ciała (Rdz 2:23), tak Kościół jest ciałem, ciałem i kością Chrystusa (zob. Ef 5:30).
Być może najbardziej znanym przykładem interpretacji alegorycznej jest wyjaśnienie Orygenesa przypowieści o dobrym Samarytaninie z Ewangelii Łukasza 10. W alegorycznym ujęciu człowiek, który został okradziony, to Adam, Jerozolima to raj, a Jerycho to świat. Kapłan to Prawo, a Lewici to Prorocy. Samarytanin to Chrystus. Osioł to fizyczne ciało Chrystusa, które niesie ciężar zranionego człowieka (rany to jego grzechy), a gospoda to Kościół. Obietnica powrotu Samarytanina jest obietnicą powtórnego przyjścia Chrystusa.
Musimy uznać, że alegoria jest pięknym i uzasadnionym środkiem literackim. Wędrówka Pielgrzyma Johna Bunyana została napisana jako alegoria życia chrześcijańskiego. W tej historii prawie każda akcja i postać ma mieć głębsze, duchowe znaczenie. Interpretowanie historii Bunyana dosłownie byłoby całkowitym pominięciem sedna sprawy.
Tak naprawdę nie ma wielkiej różnicy między interpretacją alegoryczną, typologiczną i symboliczną. Wszystkie one szukają głębszego znaczenia za tym, co wydaje się być dosłownym odczytaniem tekstu biblijnego. Metody te nie powinny być jednak przeciwstawiane "interpretacji dosłownej", ponieważ każdy interpretator uznaje, że niektóre fragmenty Biblii mają być traktowane symbolicznie, typologicznie lub alegorycznie. Na przykład Księga Kaznodziei 12:1-7 mówi o zniszczonej posiadłości, ale jest to alegoria spustoszenia ludzkiego ciała przez wiek i czas. Wszyscy chrześcijanie zgodzą się, że ofiary Starego Testamentu symbolizują większą ofiarę Chrystusa. Kiedy Jezus mówi: "Ja jestem krzewem winnym, a wy latoroślami" (J 15:5), nikt nie spodziewa się znaleźć liści i kiści winogron wyrastających z jego ramion. Nawet ci, którzy nalegają na dosłowną interpretację Księgi Objawienia, wciąż oczekują, że "Bestia" będzie człowiekiem, a nie zwierzęciem (zob. Objawienie 13:4).
Naleganie na dosłowne odczytanie fragmentu Pisma Świętego, który miał być traktowany w sposób symboliczny, oznacza pominięcie znaczenia tekstu. Na przykład podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus mówi o chlebie i winie: "To jest Ciało moje... . . . To jest moja krew" (Łk 22:19-20). Słuchacze Jezusa w pokoju spożywali posiłek paschalny, w którym każdy element menu był interpretowany symbolicznie. Dla nich nagłe myślenie, że Jezus mówił dosłownie o tych dwóch elementach, jest całkowicie obce kontekstowi. Metafora jest uznanym środkiem literackim używanym zarówno dzisiaj, jak i w czasach Chrystusa. Jezus mógł równie dobrze powiedzieć: "To reprezentuje moje ciało i moją krew", ale w kontekście Paschy taka bezpośredniość nie była konieczna.
Problem z alegoryczną metodą interpretacji polega na tym, że stara się ona znaleźć alegoryczną interpretację dla każdego fragmentu Pisma Świętego, niezależnie od tego, czy ma on być rozumiany w ten sposób. Interpretatorzy, którzy alegoryzują, mogą być bardzo kreatywni, bez kontroli opartej na samym tekście. Łatwo jest odczytać własne przekonania w alegorii, a następnie myśleć, że mają one poparcie w Piśmie Świętym.
Zawsze będą istniały pewne spory co do tego, czy pewne teksty należy traktować dosłownie czy w przenośni i w jakim stopniu, o czym świadczą spory dotyczące Księgi Objawienia, nawet wśród tych, którzy mają wysoki szacunek dla Pisma Świętego. Aby tekst mógł być interpretowany alegorycznie lub w przenośni, musi istnieć uzasadnienie w samym tekście lub coś w tle kulturowym pierwotnych czytelników, co doprowadziłoby ich do zrozumienia tekstu w sposób symboliczny. Celem każdego interpretatora, który ma wysoki pogląd na Pismo Święte, jest odkrycie zamierzonego znaczenia tekstu. Jeśli zamierzone znaczenie jest po prostu dosłownym przekazaniem faktu historycznego lub prostym wyjaśnieniem prawdy teologicznej, to jest to natchnione znaczenie. Jeśli zamierzone znaczenie jest alegoryczne/typologiczne/symboliczne/figuratywne, wówczas interpretator powinien znaleźć dla niego uzasadnienie w tekście i kulturze pierwotnych słuchaczy/czytelników.
English
Co jest złego w metodzie interpretacji alegorycznej?
