Pytanie: Co Biblia mówi na temat zbawienia wszystkich domowników?
Odpowiedź:
Zbawienie domu jest koncepcją w której całe rodziny lub domostwa są zbawione w tym samym momencie. Zbawienie całej rodziny dokonuje się poprzez wiarę przywódcy danej rodziny. Jeśli ojciec albo głowa rodziny wyznaje to, że jest chrześcijaninem, to wówczas staje się tym, który przewodzi nad całym domostwem chrześcijańskim- członkowie jego rodziny z urzędu stają się chrześcijanami, w oparciu o decyzję ojca tej rodziny/ męża. Zgodnie z koncepcją zbawienia domu, Bóg zbawia całe grupy rodzinne, a nie poszczególne osoby wyznające wiarę.
Właściwe zrozumienie nauczania biblijnego odnośnie zbawienia domu powinno rozpocząć się od zapoznania się z tym, co Biblia naucza ogólnie na temat zbawienia. Wiemy, że istnieje jedyna droga do zbawienia — przez wiarę w Jezusa Chrystusa (Ew. Mateusza 7.13-14; Ew. Jana 6.67-68; 14.6; Dzieje Apostolskie 4.12; Efezjan 2.8). Wiemy również, że przykazanie aby wierzyć jest skierowane do poszczególnych osób, a dzieło zawierzenia jest osobistym aktem wiary. Zatem, zbawienie może nastąpić jedynie w życiu człowieka, który w sposób osobisty uwierzy w Chrystusa. Zaufanie Chrystusowi nie jest czymś, co ojciec może uczynić dla syna lub córki. Fakt, że jeden członek rodziny czy domostwa uwierzy nie gwarantuje od razu, że reszta również uwierzy w Boga.
Sam Jezus wskazywał, że ewangelia może poróżnić rodziny. W Ew. Mateusza 10.34-36 Jezus mówi, "Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy." Słowa te całkowicie podważają koncepcję o zbawieniu całych domostw.
Jeśli ludzie są zbawieni jako indywidualne osoby, to jak powinniśmy interpretować te fragmenty z Biblii, które zdają się zawierać obietnicę o zbawieniu całych domostw? Jak możemy połączyć potrzebę zaufania w wierze pojedynczych osób w kwestii zbawienia z wersetami takimi jak Dzieje Apostolskie 11.14? W tym fragmencie Korneliusz otrzymuje obietnicę, że jego domownicy będą zbawieni. Po pierwsze, jak w przypadku jakiegokolwiek fragmentu biblijnego, powinniśmy rozważyć rodzaj i typ księgi w której pojawiają się słowa. W tym wypadku pojawia się to w Dziejach Apostolskich, w historycznej narracji faktycznych wydarzeń. Zasada dotycząca historii biblijnej jest taka, że żadne wydarzenie nie może być automatycznie przyjęte w zastosowaniu do każdej sytuacji życiowej. Na przykład, Samson wyrwał bramę wejściową Gazy i zaniósł ją na górę (Ks. Sędziów 16.3), ale nie oznacza to, że jak zapuścimy włosy do odpowiedniej długości, to będziemy w stanie dokonywać podobnych czynów. W Dziejach Apostolskich w rozdziale 11, fakt, że Bóg obiecał Korneliuszowi, że całe jego domostwo zostanie zbawione, nie oznacza to że ta sama obietnica ma uniwersalne zastosowanie do wszystkich domów w każdym czasie. Musimy być bardzo ostrożni w interpretowaniu takich obietnic jako prawd uniwersalnych; nie powinny one być oddzielane od ich historycznego tła.
Po drugie, ważne jest też to, jak Bóg wypełnił swoją obietnicę względem Korneliusza. W Dziejach Apostolskich w rozdziale 10 Korneliusz wita Piotra w swoim domu i mówi: "Teraz my wszyscy stoimy przed Bogiem..." (Dzieje Apostolskie 10.33). Innymi słowy, wszyscy mieszkańcy domu Korneliusza zebrali się, aby usłyszeć to, co Piotr chciał im zwiastować. Wszyscy oni usłyszeli ewangelię, i każdy z nich odpowiedział. Każda osoba z domu Korneliusza uwierzyła i został ochrzczona (Dzieje Apostolskie 11.15-18). To jest dokładnie to, co obiecał Bóg. Cały dom Korneliusza został zbawiony, nie dlatego, że Korneliusz uwierzył, ale dlatego że każdy z nich uwierzył w Boga.
Innym fragmentem, który zawiera obietnicę zbawienia całego domu zapisany jest w Dziejach Apostolskich 16.31. Tutaj strażnik więzienia z Filipii zapytał Pawła i Sylasa, "Panowie, co mam czynić, aby się zbawić?" Misjonarze odpowiedzieli, "Uwierz w Pana Jezusa — odpowiedzieli mu — a zbawisz siebie i swój dom. Opowiedzieli więc naukę Pana jemu i wszystkim jego domownikom. Tej samej godziny w nocy wziął ich z sobą, obmył rany i natychmiast przyjął chrzest wraz z całym swym domem." Tutaj także, obietnica dana jest konkretnej osobie w konkretnym kontekście; jednak tutaj mamy także dodatkową obietnicę, która jest uniwersalna i rozciąga się na wszystkie czasy i konteksty. To jest obietnica, która nie dotyczy zbawienia domostwa, ale jest całkowicie spójna z każdym innym wersetem w którym Biblia mówi o zbawieniu. To jest obietnica, że jeśli uwierzysz w Pana Jezusa "zostaniesz zbawiony." Również zbawienie było udziałem strażnika więziennego w efekcie słuchania Słowa Bożego i indywidualnej odpowiedzi płynącej z zawierzenia Bogu. Paweł i Sylas "Opowiedzieli więc naukę Pana jemu i wszystkim jego domownikom" (Dzieje Apostolskie 16.32). Cała rodzina usłyszała ewangelię. Wszyscy doświadczyli zbawienia, tak jak Bóg to obiecał, ale ich zbawienie nie wynikało z tego, że byli mieszkańcami domostwa strażnika; zostali zbawieni, ponieważ sami uwierzyli w ewangelię.
Trzeci werset w Nowym Testamencie, jaki jest wykorzystywany w nauczaniu zbawienia domu pochodzi z 1 Koryntian 7.14: "Uświęca się bowiem mąż niewierzący dzięki swej żonie, podobnie jak świętość osiągnie niewierząca żona przez brata. W przeciwnym wypadku dzieci wasze byłyby nieczyste, teraz zaś są święte." Zdaje się, że werset ten naucza, że niewierzący małżonek/małżonka może zostać zbawiony na podstawie wiary w Chrystusa jej męża czy jego żony. Wydaje się również, że ich dzieci będą święte przed Panem, ponieważ jedno z ich rodziców jest zbawiony/a. Jednak taka konkluzja byłaby niespójna z ogólnym nauczaniem Pisma Świętego. W tym kontekście słowo uświęcony nie odnosi się do zbawienie czy bycia świętym przed Bogiem. Zamiast tego, odnosi się do świętości relacji małżeńskiej. Paweł nauczał, że chrześcijanie nie powinni być w "jednym jarzmie" z niewierzącymi (2 Koryntian 6.14). Obawą niektórych w kościele było to, że skoro byli w związku małżeńskim z osobą niewierzącą, to żyli w grzechu- ich małżeństwo było "bez świętości", a ich dzieci z tego związku były nielegalnie. Paweł łagodzi ich obawy: wierzący, którzy są już w związku małżeńskim z osobą niewierzącą powinien pozostać w tym związku jeśli tylko osoba niewierząca wyraża zgodę na pozostanie w związku małżeńskim. Nie powinni zabiegać o rozwód; ich relacja małżeńska jest uświęcona (święta albo oddzielona w oczach Boga) w oparciu o wiarę wierzącego małżonka. Podobnie, dzieci z tego małżeństwa są uświęcone w oczach Boga.
Fakt, że 1 Koryntian 7.14 nie mówi o zbawieniu całego domu jest zrozumiałe w pytaniu jakie zadaje Paweł w 1 Koryntian 7.16: "A skądże zresztą możesz wiedzieć, żono, że zbawisz twego męża? Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę?" Jeśli zbawienie całego domu byłoby prawdziwe, to żona już byłaby zbawiona (na podstawie zbawienia swojego męża); Paweł nie potrzebowałby odnosić się do przyszłości jej zbawienia.
Biblia nie obiecuje zbawienia całego domu. Ale nie oznacza to, że nasz bogobojny ojciec czy matka nie mają głębokiego, duchowego wpływu na swoje dzieci w rodzinie. Przywódca domu ustanawia kurs dla całej rodziny na wiele sposobów, włączając w to duchowość. Powinniśmy żywić szczerą nadzieję, modlić się i pracować dla zbawienia naszych rodzin. Wiele razy Bóg Abrahama stawał się Bogiem Sary, a potem Izaaka, a następnie Jakuba. Tak jak Charles Spurgeon powiedział, "Chociaż łaska nie płynie we krwi, a odrodzenie serca nie dzieje się z krwi czy z urodzenia, jednak bardzo często... zdarza się, że Bóg przy udziale jednej osoby przyciąga pozostałych do siebie. Powołuje daną osobę, a potem wykorzystuje jego obecność do bycia w pewnym sensie duchową przynętą do pociągnięci pozostałej części rodziny do sieci ewangelii."
