Odpowiedź:
Worek i popiół były używane za czasów Starego Testamentu jako symbol poniżenia, żałoby i/lub pokuty. Ktoś, kto chciał pokazać skruszone serce często nosił worek pokutny, siadał w popiele i sypał popiół na swoją głowę. Worek pokutny był szorstkim materiałem, zazwyczaj zrobionym z sierści czarnej kozy, co sprawiało że był bardzo niewygodny do noszenia. Popiół wyrażał spustoszenie i ruinę.
Gdy ktoś umierał, akt nakładania worka pokutnego pokazywał głęboki smutek z powodu straty tej osoby. Widzimy przykład tego, gdy Dawid opłakiwał śmierć Abnera, dowódcy armii Saula (2 Ks. Samuela 3.31). Jakub również okazał swój smutek poprzez nałożenie worka pokutnego, gdy myślał, że jego syn Józef został zabity (1 Ks. Mojżeszowa 37.34). Te przypadki żałoby po zmarłych wspominają o worze, ale nie o popiele.
Popiół był obecny wraz z workiem pokutnym w czasach narodowej klęski lub pokuty za grzech. Ks. Estery 4.1 opisuje na przykład Mordochaja [niektóre tłum. Biblii podają jego imię jako Mardocheusz- wyjaśnienie od tłumacza] rozrywającego swoje szaty, nakładającego worek pokutny i posypującego się popiołem oraz wychodzącego do miasta i wydającego "donośny a gorzki krzyk." Taka była reakcja Mordochaja na rozkaz króla Achaszwerosza [niektóre tłum. Biblii podają imię Aswerusa- wyjaśnienie od tłumacza], nadającego władzę niegodziwemu Hamanowi, aby zgładził Żydów (zobacz Ks. Estery 3.8-15). Mordochaj nie był jedynym, który pokutował. "A we wszystkich prowincjach, gdzie tylko dotarł rozkaz królewski i jego zarządzenie, nastała u Żydów wielka żałoba z postem i płaczem, i biadaniem; wór i popiół był posłaniem dla wielu" (Ks. Estery 4.3). Żydzi zareagowali na druzgocącą wieść dotyczącą ich narodu nakładając worek pokutny i posypując się popiołem, pokazując ich głęboki żal i rozpacz.
Worek pokutny i popiół były również używane jako publiczny znak pokuty i uniżenia przez Bogiem. Gdy Jonasz oznajmiał mieszkańcom Niniwy, że Bóg ich zniszczy za ich niegodziwość, każdy z nich od króla po najniżej urodzonego mieszkańca odpowiedział pokutą, postem, workiem pokutnym i popiołem (Ks. Jonasza 3.5-7). Oni nawet nałożyli worki pokutne na swoje zwierzęta (werset 8). Ich rozumowanie było takie, "A może Bóg znów się użali i odstąpi od swojego gniewu, i nie zginiemy" (werset 9). To jest interesujące, ponieważ Biblia nigdzie nie mówi o tym, żeby przesłanie Jonasza wspominało cokolwiek o Bożym miłosierdziu; ale łaskę właśnie otrzymali. Oczywiste jest, że ubranie się mieszkańców Niniwy w wory pokutne i posypanie się popiołem nie było bezsensownym przedstawieniem. Bóg widział szczerą zmianę- pokorną zmianę serca reprezentowaną poprzez nałożenie worka pokutnego i posypanie popiołem- i to sprawiło, że "użalił się Bóg" nad nimi i nie wykonał swojego planu zniszczenia ich (Ks. Jonasza 3.10).
Inni ludzie o jakich Biblia wspomina, że nosili worek pokutny dotyczy króla Hiskiasza (Ks. Izajasza 37.1), Eljakima (2 Ks. Królewska 19.2), króla Achaba (1 Ks. Królewska 21.27), starszych Jerozolimy (Treny 2.10), Daniela (Ks. Daniela 9.3) oraz dwóch świadków z Ks. Objawienia 11.3.
Mówiąc najprościej, worek pokutny i popiół były wykorzystywane jako zewnętrzny znak wewnętrznego stanu człowieka. Taki symbol czynił czyjąś zmianę serca widoczną i odsłaniającą szczerość czyjegoś smutku i/lub pokuty. To nie sam akt nałożenia worka pokutnego i posypania się popiołem sprawiał, że Bóg reagował, lecz pokora jaka wypływała z takiego postępowania (zobacz 1 Ks. Samuela 16.7). Boże przebaczenie w odpowiedzi na szczerą pokutę jest wychwalane w słowach Dawida: "Rozwiązałeś mój wór pokutny i przepasałeś mię radością" (Psalm 30.12b).
