Pytanie
Czym jest włóczęga w Biblii?
Odpowiedź
Włóczęga to wędrowiec, często uciekinier lub wygnaniec, który nie ma stałego miejsca zamieszkania. Pierwsze użycie słowa włóczęga w Biblii znajduje się w Księdze Rodzaju 4:12, kiedy Bóg rzucił klątwę na Kaina za zabójstwo jego brata, Abla: "Uciekinierem i włóczęgą będziesz na ziemi" (KJV). NIV tłumaczy słowo "włóczęga" jako "niespokojny wędrowiec". Kain został wygnany ze społeczeństwa ludzkości i skazany na prowadzenie koczowniczego życia. Bóg ukarał Kaina bezdomnością, brakiem bezpieczeństwa, niepewnością i niepokojem.
W Biblii słowo "włóczęga" jest zwykle używane w negatywnym znaczeniu, jak w Psalmie 109:10 (NKJV). Włóczędzy byli często postrzegani jako żebracy, którzy nic nie wnosili i żyli na łasce społeczeństwa. Włóczęgowski styl życia był kojarzony z nieodpowiedzialnością i niegodnym szacunku zachowaniem.
Kontekst Księgi Przysłów 6:11 stanowi ostrzeżenie dla głupich i leniwych ludzi. New American Standard Version tłumaczy ten werset w następujący sposób: "Twoje ubóstwo przyjdzie jak włóczęga / A twoja potrzeba jak uzbrojony człowiek". Chociaż ubóstwo nie jest grzechem, jego przyczyny mogą nim być. Kiedy ktoś nierozsądnie decyduje się na życie jako włóczęga, ponieważ jest leniwy lub nieodpowiedzialny, etykietka "włóczęgi" jest naganą.
W Dziejach Apostolskich 19:13 czytamy o żydowskich egzorcystach, którzy podróżowali od miasta do miasta, wypędzając demony za pieniądze. Większość nowszych tłumaczeń opisuje tych ludzi jako "wędrowców", ale w Biblii Króla Jakuba użyto terminu "włóczęga". Siedmiu synów Scewy, niesławnych z tego, że próbowali wypędzać demony "w imię tego samego Jezusa, którego głosi Paweł", nie miało pojęcia, co na siebie zapraszają. Werset 15 zapisuje odpowiedź demona: "Jezusa znam i wiem o Pawle, ale ty, kim jesteś?" (BSB). Demony, za pośrednictwem opętanego człowieka, zaatakowały egzorcystów włóczęgów, pobiły ich i zostawiły nagich i poranionych (werset 16).
Życie włóczęgi jest pozbawione odpowiedzialności za służbę i dobre zarządzanie zasobami, które Bóg powierza każdemu z nas (Efezjan 2:10; 1 Piotra 4:9-10). Zwykłe dryfowanie przez życie bez celów nie jest Bożym planem dla nikogo.
Zdarzało się, że lud Boży był zmuszony żyć jak włóczędzy nie z własnej winy (Hebrajczyków 11:36-38). Kiedy po zmartwychwstaniu Jezusa wybuchły prześladowania, chrześcijanie zostali rozproszeni (Dz 8:1). W ciągu następnych trzystu lat historia mówi nam, że chrześcijanie byli wypędzani ze swoich domów, ich własność była konfiskowana, a niektórzy musieli mieszkać w jaskiniach, aby przetrwać. Życie jako włóczęga z powodu lenistwa nie jest powodem do dumy. Ale bycie zmuszonym do życia włóczęgi ze względu na Jezusa jest formą prześladowania, które zostanie nagrodzone w wieczności (Mt 19:29).
W Biblii słowo "włóczęga" jest zwykle używane w negatywnym znaczeniu, jak w Psalmie 109:10 (NKJV). Włóczędzy byli często postrzegani jako żebracy, którzy nic nie wnosili i żyli na łasce społeczeństwa. Włóczęgowski styl życia był kojarzony z nieodpowiedzialnością i niegodnym szacunku zachowaniem.
Kontekst Księgi Przysłów 6:11 stanowi ostrzeżenie dla głupich i leniwych ludzi. New American Standard Version tłumaczy ten werset w następujący sposób: "Twoje ubóstwo przyjdzie jak włóczęga / A twoja potrzeba jak uzbrojony człowiek". Chociaż ubóstwo nie jest grzechem, jego przyczyny mogą nim być. Kiedy ktoś nierozsądnie decyduje się na życie jako włóczęga, ponieważ jest leniwy lub nieodpowiedzialny, etykietka "włóczęgi" jest naganą.
W Dziejach Apostolskich 19:13 czytamy o żydowskich egzorcystach, którzy podróżowali od miasta do miasta, wypędzając demony za pieniądze. Większość nowszych tłumaczeń opisuje tych ludzi jako "wędrowców", ale w Biblii Króla Jakuba użyto terminu "włóczęga". Siedmiu synów Scewy, niesławnych z tego, że próbowali wypędzać demony "w imię tego samego Jezusa, którego głosi Paweł", nie miało pojęcia, co na siebie zapraszają. Werset 15 zapisuje odpowiedź demona: "Jezusa znam i wiem o Pawle, ale ty, kim jesteś?" (BSB). Demony, za pośrednictwem opętanego człowieka, zaatakowały egzorcystów włóczęgów, pobiły ich i zostawiły nagich i poranionych (werset 16).
Życie włóczęgi jest pozbawione odpowiedzialności za służbę i dobre zarządzanie zasobami, które Bóg powierza każdemu z nas (Efezjan 2:10; 1 Piotra 4:9-10). Zwykłe dryfowanie przez życie bez celów nie jest Bożym planem dla nikogo.
Zdarzało się, że lud Boży był zmuszony żyć jak włóczędzy nie z własnej winy (Hebrajczyków 11:36-38). Kiedy po zmartwychwstaniu Jezusa wybuchły prześladowania, chrześcijanie zostali rozproszeni (Dz 8:1). W ciągu następnych trzystu lat historia mówi nam, że chrześcijanie byli wypędzani ze swoich domów, ich własność była konfiskowana, a niektórzy musieli mieszkać w jaskiniach, aby przetrwać. Życie jako włóczęga z powodu lenistwa nie jest powodem do dumy. Ale bycie zmuszonym do życia włóczęgi ze względu na Jezusa jest formą prześladowania, które zostanie nagrodzone w wieczności (Mt 19:29).