Pytanie
Czym jest paralelizm synonimiczny w poezji hebrajskiej?
Odpowiedź
Synonimiczny paralelizm jest poetyckim zabiegiem literackim, który polega na powtarzaniu jednej idei w kolejnych wersach. Pierwsza połowa wersu zawiera stwierdzenie, a druga połowa zasadniczo mówi to samo innymi słowami. Stwierdzenia są "równoległe", ponieważ są zestawione lub obok siebie i często mają podobną składnię. Stwierdzenia są "synonimiczne", ponieważ mówią to samo, z niewielkimi różnicami. Inne rodzaje paralelizmu występujące w poezji hebrajskiej obejmują paralelizm antytetyczny i paralelizm syntetyczny, ale paralelizm synonimiczny jest prawdopodobnie najbardziej powszechny.
W poezji angielskiej jednym z używanych narzędzi jest rym końcowy:
“Out flew the web and floated wide;
The mirror crack’d from side to side”
(Tennyson)
Rym końcowy jest tworzony przez dopasowanie dźwięków; synonimiczny paralelizm jest tworzony przez dopasowanie myśli. Angielscy poeci chcą, by ich dźwięki się rymowały; hebrajscy poeci chcą, by ich myśli się rymowały.
Psalm 120:2 jest przykładem paralelizmu synonimicznego:
"Wybaw mnie, Panie, od kłamliwych warg
i od języków zwodniczych".
Idea "kłamliwych warg" w pierwszej linijce poezji jest powtórzona w drugiej linijce jako "zwodnicze języki". Te dwa wyrażenia używają różnych słów do opisania tej samej rzeczy - ust, które nie mogą powiedzieć prawdy. Znaczenie obu wersów jest synonimiczne.
Przysłów 3:11 jest kolejnym przykładem:
"Synu mój, nie gardź karceniem Pańskim
i nie miej mu za złe jego skarcenia".
"Nie gardź" jest równoznaczne z "nie miej mu za złe"; "karność" Pana jest synonimem Jego "nagany". Pierwsza część tego polecenia zgrabnie łączy się z jego drugą częścią. To synonimiczny paralelizm.
Czasami paralelizm służy wzmocnieniu tematu, a także jego powtórzeniu. Weźmy na przykład Przysłów 17:25:
"Głupi syn przynosi smutek swemu ojcu
i gorycz tej, która go zrodziła".
W tym przysłowiu głupi syn przynosi dwie rzeczy ("smutek" i "gorycz") dwóm osobom (swojemu "ojcu" i "tej, która go urodziła", tj. swojej matce). Równoległa struktura łączy "smutek" z "goryczą" - synonimiczne uczucia bólu. Ojciec i matka są również połączeni poprzez paralelizm. Poeta ma na myśli po prostu "rodziców", ale wspomina o nich osobno, aby wypełnić formę poetycką. W rezultacie oboje rodzice odczuwają udrękę związaną z posiadaniem głupiego syna.
Prorocze księgi Starego Testamentu również zawierają poezję. Przykład synonimicznego paralelizmu można znaleźć w Księdze Izajasza 53:5:
"Ale był przebity za nasze występki,
został zmiażdżony za nasze winy".
Izajasz przepowiada, że Mesjasz będzie cierpiał za "nasze występki", co jest synonimem wyrażenia "nasze winy" w następnym wierszu. Jego cierpienie jest określane jako "przebicie" i "zmiażdżenie". Te pojęcia są ze sobą powiązane, ale nie są synonimami. Są one zestawione równolegle, aby dać nam pełniejszy obraz tego, czego Mesjasz miał doświadczyć w naszym imieniu: miażdżący ciężar grzechu (ból duchowy i emocjonalny) oraz przebicie gwoździami (ból fizyczny).
Kiedy czytamy poetyckie fragmenty Starego Testamentu, powinniśmy szukać paralelizmu, który pomaga rozwinąć przedstawione myśli i podkreślić pewne tematy. Przeoczenie paralelizmu oznacza przeoczenie części piękna Biblii.
W poezji angielskiej jednym z używanych narzędzi jest rym końcowy:
“Out flew the web and floated wide;
The mirror crack’d from side to side”
(Tennyson)
Rym końcowy jest tworzony przez dopasowanie dźwięków; synonimiczny paralelizm jest tworzony przez dopasowanie myśli. Angielscy poeci chcą, by ich dźwięki się rymowały; hebrajscy poeci chcą, by ich myśli się rymowały.
Psalm 120:2 jest przykładem paralelizmu synonimicznego:
"Wybaw mnie, Panie, od kłamliwych warg
i od języków zwodniczych".
Idea "kłamliwych warg" w pierwszej linijce poezji jest powtórzona w drugiej linijce jako "zwodnicze języki". Te dwa wyrażenia używają różnych słów do opisania tej samej rzeczy - ust, które nie mogą powiedzieć prawdy. Znaczenie obu wersów jest synonimiczne.
Przysłów 3:11 jest kolejnym przykładem:
"Synu mój, nie gardź karceniem Pańskim
i nie miej mu za złe jego skarcenia".
"Nie gardź" jest równoznaczne z "nie miej mu za złe"; "karność" Pana jest synonimem Jego "nagany". Pierwsza część tego polecenia zgrabnie łączy się z jego drugą częścią. To synonimiczny paralelizm.
Czasami paralelizm służy wzmocnieniu tematu, a także jego powtórzeniu. Weźmy na przykład Przysłów 17:25:
"Głupi syn przynosi smutek swemu ojcu
i gorycz tej, która go zrodziła".
W tym przysłowiu głupi syn przynosi dwie rzeczy ("smutek" i "gorycz") dwóm osobom (swojemu "ojcu" i "tej, która go urodziła", tj. swojej matce). Równoległa struktura łączy "smutek" z "goryczą" - synonimiczne uczucia bólu. Ojciec i matka są również połączeni poprzez paralelizm. Poeta ma na myśli po prostu "rodziców", ale wspomina o nich osobno, aby wypełnić formę poetycką. W rezultacie oboje rodzice odczuwają udrękę związaną z posiadaniem głupiego syna.
Prorocze księgi Starego Testamentu również zawierają poezję. Przykład synonimicznego paralelizmu można znaleźć w Księdze Izajasza 53:5:
"Ale był przebity za nasze występki,
został zmiażdżony za nasze winy".
Izajasz przepowiada, że Mesjasz będzie cierpiał za "nasze występki", co jest synonimem wyrażenia "nasze winy" w następnym wierszu. Jego cierpienie jest określane jako "przebicie" i "zmiażdżenie". Te pojęcia są ze sobą powiązane, ale nie są synonimami. Są one zestawione równolegle, aby dać nam pełniejszy obraz tego, czego Mesjasz miał doświadczyć w naszym imieniu: miażdżący ciężar grzechu (ból duchowy i emocjonalny) oraz przebicie gwoździami (ból fizyczny).
Kiedy czytamy poetyckie fragmenty Starego Testamentu, powinniśmy szukać paralelizmu, który pomaga rozwinąć przedstawione myśli i podkreślić pewne tematy. Przeoczenie paralelizmu oznacza przeoczenie części piękna Biblii.