www.gotquestions.org/Polski

Pytanie: Skąd mogę wiedzieć, że otrzymałem powołanie do służby?

Odpowiedź: W najbardziej podstawowym znaczeniu, wszyscy chrześcijanie są powołani do służby. Wielki Nakaz Misyjny (Ew. Mateusza 28.18-20) odnosi się do wszystkich wierzących. Każdy chrześcijanin jest także częścią Ciała Chrystusa. Wypełnianie własnej roli jako część Ciała- bez względu na to jaka jest to rola- oznacza usługiwanie innym. Jednak większość ludzi, która zadaje to pytanie jest tak naprawdę zainteresowana tym, czy zostali powołani do duszpasterskiej służby, takiej jak pastorowanie. To jest doskonałe pytanie. Z pewnością służba duszpasterska ma wyjątkowe wymogi.

Potwierdzając każde powołanie ważne jest, aby najpierw zbadać swoje serce i motywację (Ks. Jeremiasza 17.9). Czy prawdziwie czujesz, że to jest powołanie od Boga, czy jest to osobiste pragnienie? Lub czy jest to próba życia według czyichś oczekiwań wobec Ciebie? Jeśli motywacją jest duma lub zadowalanie ludzi, powinieneś się zatrzymać. Czy czujesz się "powołanym", ponieważ myślisz, że w ten sposób będziesz "bardziej chrześcijański" musisz pracować w wyraźnie "chrześcijańskiej" posłudze? Chrześcijanie są wonnością Chrystusa (2 Koryntian 2.15) bez względu na to gdzie służą. Możesz być światłem i solą i "prowadzić służbę" poza kościołem czy w świeckiej pracy tak samo dobrze jak możesz to robić w kościele czy w wyraźnie chrześcijańskim powołaniu.

Poczucie winy może czasem być mylące z powołaniem do służby. Wielu chrześcijan słyszy, że służenie Bogu wymaga poświęceń, co jest prawdą. Ale nie oznacza to, że wszyscy chrześcijanie są powołani do bycia misjonarzami w obcym kraju lub że rodzaj służby, którą cieszyłbyś się najmniej, jest tym, do czego Bóg cię powołuje. Tak, życie dla Chrystusa wymaga poświęceń, ale nie zgryzoty. Jest radość w przeżywaniu naszego powołania. Paweł jest wspaniałym tego przykładem. Wiele wycierpiał w swojej służbie, a mimo to był zawsze zadowolony i radosny w Chrystusie (zobacz szczególnie list Pawła do Filipian).

Jak już się upewnisz, że Twoje serce jest właściwie motywowane, zastanów się nad swoimi naturalnymi (i duchowymi) darami i mocnymi stronami. Czy te rzeczy wydają się pasować do powołania do służby, którą rozważasz? Tak, Bóg okazuje siłę w naszych słabościach i powołuje nas do służenia Jego siłą raczej aniżeli o własnych siłach. Ale On również udziela darów i talentów, aby je wykorzystywać dla Niego. Jest mało prawdopodobne, aby Bóg powołał kogoś nieutalentowanego manualnie do bycia mechanikiem. Czy jesteś utalentowany w obszarze do którego myślisz, że jesteś powoływany?

Inną ważną kwestią jest twoja naturalna skłonność. Ktoś, na przykład z zamiłowaniem do liczb i kwestii księgowych, prawdopodobnie nie będzie zajmował stanowiska w duszpasterstwie. Możesz znaleźć testy duchowego obdarowania i nawet testy osobowościowe jako pomocne narzędzia w określeniu Twojego naturalnego obdarowania i skłonności.

Innym obszarem do rozważenia jest Twoje doświadczenie. Bóg przygotowuje nas zanim zainicjuje w nas nasze powołanie. Na przykład, w Biblii widzimy to w treningu Dawida u Saula, zanim ten objął tron lub czas Mojżesza zarówno w Egipcie, jak i na pustyni Midian przed wyprowadzeniem Izraelitów z niewoli. Czy są rzeczy z Twojej przeszłości, które Bóg wykorzysta, aby przyczynić się do pracy w powołaniu?

Powinieneś również szukać poradnictwa (zobacz Ks. Przyp. Salomona 11.14 oraz 15.22). Inni mogą często dostrzegać mocne i słabe strony w nas, których my nie potrafimy dostrzec. Pomocne jest otrzymanie informacji od zaufanych, bogobojnych przyjaciół. To jest również pomocne, aby obserwować reakcje innych wobec Ciebie. Czy ludzie w naturalny sposób podążają za Tobą, czy często musisz przymuszać ich do swojego przywództwa? Czy ludzie naturalnie są otwarci z Tobą i dzielą się swoimi troskami? I chociaż ważne jest poszukiwanie poradnictwa (w tym temacie), ważne jest również, aby nie polegać na nim całkowicie. Czasami nasi przyjaciele i rodzina mogą się mylić (zobacz 1 Ks. Samuela 16.7). Jednak szczera informacja zwrotna od tych, którzy nas kochają powinna pomóc potwierdzić Twoje powołanie.

Każda osoba ma wyjątkowe powołanie od Boga. Powołanie do służby duszpasterskiej jednak jest szczególnie publiczne i ci, którzy są w służbie publicznej są często zarówno wysoko cenieni jak i mocno krytykowani. Jakuba 3.1 mówi, "niechaj niewielu z was zostaje nauczycielami, bracia moi, gdyż wiecie, że otrzymamy surowszy wyrok." Ci, którzy pełnią stanowiska przywódcze w służbie mają wysokie standardy, ponieważ prowadzą innych. 1 i 2 Tymoteusza oraz Tytusa podają listę wymogów dla tych, którzy zajmują pozycje przywódcze w kościele.

Przy określaniu tego czy jesteśmy czy nie jesteśmy powołani do służby duszpasterskiej, zastanów się nad tym z czym się to będzie wiązać, bądź odważny i zaufaj Bogu. Jeśli Bóg Cię powołał, wyposaży Cię i napełni, abyś mógł napełniać innych (zobacz Ew. Mateusza 6.33; Hebrajczyków 13.20-21; Efezjan 3.20-21; Psalm 37.23 oraz Ks. Izajasza 30.21).

Jeszcze jedna rzecz. Ważne jest, aby iść do przodu. Czasami nie idziemy naprzód dopóki nie jesteśmy pewni swojego powołania. Ale znacznie łatwiej jest przekierować coś, co już jest w ruchu niż wprawić coś w ruch.