Pytanie
Czym są księgi 1 Esdrasza i 2 Esdrasza?
Odpowiedź
Księgi 1 i 2 Ezdrasza nie są częścią kanonu biblijnego. Pierwsza Księga Ezdrasza jest częścią tego, co jest uważane za pismo apokryficzne / deuterokanoniczne. Druga Księga Ezdrasza jest dziełem apokaliptycznym i jest uważany za pseudoepigraf. Z wyjątkiem niektórych greckich Biblii prawosławnych, episkopalnych lub luterańskich, 1 i 2 Księga Ezdrasza nie pojawiają się w większości Biblii. Autorstwo i datowanie 1 i 2 Księgi Ezdrasza są nieco problematyczne, a niektórzy uczeni umieszczają pisanie niektórych części 2 Ezdrasza dopiero w II wieku naszej ery. "Ezdrasz" to inna forma imienia Ezra, które oznacza "pomoc".
Rzymskokatolicki Sobór Trydencki w 1546 r., który oficjalnie uznał kilka ksiąg apokryfów, wymienił "pierwszą księgę Ezdrasza i drugą" jako część kanonu biblijnego. Są to jednak księgi, które dziś zwykle nazywamy "Ezdrasza" i "Nehemiasza" i nie należy ich mylić z pseudoepigraficznymi 1 i 2 Księgą Ezdrasza (które pojawiły się w Wulgacie jako 3 i 4 Księga Ezdrasza).
Istnieją pewne problemy historyczne związane z 1 i 2 Księgą Ezdrasza. W narracji 1 Ezdrasza panowanie perskiego króla Artakserksesa błędnie poprzedza panowanie Cyrusa Wielkiego (ok. 559-529 p.n.e.) i Dariusza I (Dariusza Wielkiego, 521-486 p.n.e.), chociaż niektórzy uważają, że jest to po prostu zabieg literacki zwany "prolepsis", w którym osoba lub wydarzenie jest przypisane do wcześniejszego okresu lub przedstawione tak, jakby już miało miejsce. Pierwsza Księga Ezdrasza pojawia się w Septuagincie jako rozszerzona księga Ezdrasza, zawierająca cztery dodatkowe rozdziały. Jest to opis reform króla Jozjasza i historia zniszczenia świątyni w 586 r. p.n.e. oraz kronika powrotu Żydów z niewoli babilońskiej pod wodzą Zerubbabela. Księga ta była podobno znana Józefowi (ur. 38 r. n.e.).
Druga Księga Ezdrasza została napisana zbyt późno, aby mogła zostać włączona do Septuaginty i dlatego nie pojawia się w bardziej znanych kanonach (żydowskim, protestanckim, katolickim lub ortodoksyjnym). Druga Księga Ezdrasza jest również znana pod wieloma innymi nazwami, co utrudnia jej pełne prześledzenie. Na przykład 2 Ezdrasz zawiera fragmenty znane w niektórych kręgach jako 3 Ezra, 4 Ezra, 5 Ezra i 6 Ezra. Kościół etiopski uważa 4 Księgę Ezdrasza za kanoniczny, podczas gdy wschodni kościół ormiański określa go jako 3 Księga Ezdrasza. Co więcej, niektórzy uczeni uważają, że księgi te zostały napisane przez kilku autorów, w tym niektórych prawdopodobnie dopiero w II wieku naszej ery.
Drugi Ezdrasz jest często określany jako żydowska Apokalipsa Ezdrasza i zawiera siedem wizji Ezdrasza, w których radzi on sobie z bólem i cierpieniem zadawanym Żydom przez pogan. Niektórzy uczeni uważają, że księga ta została napisana wkrótce po zniszczeniu świątyni w Jerozolimie w 70 r. n.e. za panowania cesarza Domicjana (81-96 r. n.e.). Choć w dziele tym wyraźnie wyczuwalny jest ton smutku, nie brak w nim również pocieszenia związanego z ostateczną odpłatą. W 2 Księdze Ezdrasza znajduje się sześć mesjańskich odniesień.
Rzymskokatolicki Sobór Trydencki w 1546 r., który oficjalnie uznał kilka ksiąg apokryfów, wymienił "pierwszą księgę Ezdrasza i drugą" jako część kanonu biblijnego. Są to jednak księgi, które dziś zwykle nazywamy "Ezdrasza" i "Nehemiasza" i nie należy ich mylić z pseudoepigraficznymi 1 i 2 Księgą Ezdrasza (które pojawiły się w Wulgacie jako 3 i 4 Księga Ezdrasza).
Istnieją pewne problemy historyczne związane z 1 i 2 Księgą Ezdrasza. W narracji 1 Ezdrasza panowanie perskiego króla Artakserksesa błędnie poprzedza panowanie Cyrusa Wielkiego (ok. 559-529 p.n.e.) i Dariusza I (Dariusza Wielkiego, 521-486 p.n.e.), chociaż niektórzy uważają, że jest to po prostu zabieg literacki zwany "prolepsis", w którym osoba lub wydarzenie jest przypisane do wcześniejszego okresu lub przedstawione tak, jakby już miało miejsce. Pierwsza Księga Ezdrasza pojawia się w Septuagincie jako rozszerzona księga Ezdrasza, zawierająca cztery dodatkowe rozdziały. Jest to opis reform króla Jozjasza i historia zniszczenia świątyni w 586 r. p.n.e. oraz kronika powrotu Żydów z niewoli babilońskiej pod wodzą Zerubbabela. Księga ta była podobno znana Józefowi (ur. 38 r. n.e.).
Druga Księga Ezdrasza została napisana zbyt późno, aby mogła zostać włączona do Septuaginty i dlatego nie pojawia się w bardziej znanych kanonach (żydowskim, protestanckim, katolickim lub ortodoksyjnym). Druga Księga Ezdrasza jest również znana pod wieloma innymi nazwami, co utrudnia jej pełne prześledzenie. Na przykład 2 Ezdrasz zawiera fragmenty znane w niektórych kręgach jako 3 Ezra, 4 Ezra, 5 Ezra i 6 Ezra. Kościół etiopski uważa 4 Księgę Ezdrasza za kanoniczny, podczas gdy wschodni kościół ormiański określa go jako 3 Księga Ezdrasza. Co więcej, niektórzy uczeni uważają, że księgi te zostały napisane przez kilku autorów, w tym niektórych prawdopodobnie dopiero w II wieku naszej ery.
Drugi Ezdrasz jest często określany jako żydowska Apokalipsa Ezdrasza i zawiera siedem wizji Ezdrasza, w których radzi on sobie z bólem i cierpieniem zadawanym Żydom przez pogan. Niektórzy uczeni uważają, że księga ta została napisana wkrótce po zniszczeniu świątyni w Jerozolimie w 70 r. n.e. za panowania cesarza Domicjana (81-96 r. n.e.). Choć w dziele tym wyraźnie wyczuwalny jest ton smutku, nie brak w nim również pocieszenia związanego z ostateczną odpłatą. W 2 Księdze Ezdrasza znajduje się sześć mesjańskich odniesień.