Pytanie: Jakie różne ofiary funkcjonowały w Starym Testamencie?
Odpowiedź:
Istnieje pięć głównych rodzajów ofiar czy składania darów w Starym Testamencie. Ofiara całopalna (3 Ks. Mojżeszowa 1; 6.8–13; 8.18-21; 16.24), ofiara pokarmowa (3 Ks. Mojżeszowa 2; 6.14–23), ofiara pokoju (3 Ks. Mojżeszowa 3; 7.11-34), ofiara za grzechy (3 Ks. Mojżeszowa 4; 5.1-13; 6.24-30; 8.14-17; 16.3-22) oraz ofiara za przewinienia (3 Ks. Mojżeszowa 5.14–19; 6.1–7; 7.1–6). Każda z tych ofiar wymagała określonych elementów, czy to zwierzęcia czy owocu pola i miała określony cel. Większość była dzielona na dwie lub trzy części- na Bożą część, na część dla Lewitów lub kapłanów oraz, jeśli była trzecia część, na porcję zachowaną dla osoby składającej ofiarę. Ofiary można ogólnie podzielić na dobrowolne albo obowiązkowe.
Ofiary dobrowolne
Istniały trzy dobrowolne ofiary. Pierwsza była ofiarą całopalną, dobrowolnym aktem uwielbienia, aby wyrazić oddanie i poświęcenie Bogu. Były one również wykorzystywane jako odkupienie za niezamierzony grzech. Elementem ofiary całopalnej mógł być byk, ptak lub baran bez skazy. Mięso oraz kości i organy zwierzęcia miały być całkowicie spalone, i to była część Boża. Skóra zwierzęcia była oddawana Lewitom, którzy mogli ją później sprzedać, aby zarobić pieniądze dla samych siebie.
Drugą dobrowolną ofiarą był ofiara pokarmowa, w której składany był owoc uprawianego pola w postaci ciasta lub upieczonego chleba zrobionego z owoców, przedniej mąki oraz oleju i soli. Ofiara pokarmowa była darem składanym wraz z jedną czwartą hina wina [1/4 hina to około 0,9 litra- wyjaśnienie od tłumacza], które było wlewane do ognia na ołtarzu (4 Ks. Mojżeszowa 15.4-5). Celem składania ofiary pokarmowej było wyrażenie dziękczynienia w uznaniu Bożego zaopatrzenia i niezasłużonej dobrej woli względem osoby składającej ofiarę. Kapłani otrzymywali część tej ofiary, ale musiała być spożyta na dziedzińcu przybytku.
Trzecią ofiarą dobrowolną była ofiara pokoju, która składała się z jakiegokolwiek nieskazitelnego zwierzęcia ze stada czciciela i / lub różnego zboża lub chleba. To była ofiara dziękczynna i wspólnotowa po której spożywany był wspólny posiłek. Najwyższy kapłan otrzymywał pierś zwierzęcia; kapłanowi, który składał ofiarę dawano prawą przednią nogę.Te części ofiary nazywane były „ofiarą falowania” i „ofiarą podniesienia”, ponieważ podczas ceremonii machano nimi lub podnoszono je nad ołtarzem. Tłuszcz, nerki oraz płat wątroby były oddawane Bogu (spalane), a pozostałości zwierzęcia były spożywane przez uczestników, symbolizując Boże zaopatrzenie. Ofiara przysięgi, ofiara dziękczynienia i ofiary dobrowolne wspomniane wszystkie w Starym Testamencie były ofiarami pokoju.
Ofiary obowiązkowe
Istniały dwie obowiązkowe ofiary w Prawie Starego Testamentu. Pierwsza to była ofiara za grzech. Celem ofiary za grzech było odkupienie grzechu i oczyszczenie od skalania. Istniało pięć możliwości złożenia takiej ofiary za grzech- młody byk, kozioł, samica kozy, gołębica/ gołąb lub 1/10 efy przedniej mąki [1/10 efy to prawie 1,5 kg- wyjaśnienie od tłumacza]. Typ zwierzęcia zależał od statusu i sytuacji finansowej czciciela. Samica kozy była ofiarą za grzech zwykłego człowieka, przednia mąka była ofiarą składaną przez bardzo biedną osobę, a młody byk był ofiarowany najwyższemu kapłanowi i wspólnocie jako całości itd. Każda z tych ofiar miała określone instrukcje odnośnie tego co robić z krwią zwierzęcia podczas ceremonii. Tłuste części oraz płat wątroby i nerki były oddawane Bogu (spalane); pozostała część zwierzęcia była albo w całości spalona na ołtarzu, a popiół wyrzucony poza obóz (w zadośćuczynieniu za arcykapłana i zgromadzenie), lub spożywane na dziedzińcu przybytku.
Inną obowiązkową ofiarą była ofiara za przewinienia i tutaj składanym darem był wyłącznie baranek. Ofiara za przewinienia była dawana jako odkupienie za niezamierzone grzechy, które wymagały zadośćuczynienia dla strony poszkodowanej, ale również jako oczyszczenie od plugawych grzechów czy fizycznych dolegliwości. Tu również, części tłuste, nerki oraz wątroba były składane Bogu, a pozostałości barana miały być zjedzone wyłącznie na dziedzińcu przybytku.
Ofiary w Starym Testamencie wskazywały na doskonałą i ostateczną ofiarę Chrystusa. Jak z pozostałą częścią Prawa, ofiary "to są tylko cienie rzeczy przyszłych; rzeczywistością natomiast jest Chrystus" (Kolosan 2.17). Dzisiaj chrześcijanie uznają odkupieńczą śmierć Chrystusa na krzyżu jako jedyną potrzebną/ wymaganą ofiarę za grzech, złożoną raz na zawsze (Hebrajczyków 10.1-18). Jego śmierć otworzyła dla nas "miejsce najświętsze w świątyni" (Hebrajczyków 10.19-22), abyśmy swobodnie mogli wejść do Bożej obecności i abyśmy składali naszą "ofiarą pochwalną" (Hebrajczyków 13.15; por. 9.11-28; 4.14-5.10).
